…αυτό είναι το κλισέ που κυκλοφορεί πολύ στις μέρες μας. Και εγώ θα συμφωνήσω. Δεν είναι του χαρακτήρα μου τα κλισέ, αλλά είμαι διατεθειμένη να το αναλύσω.

Τα απωθημένα είναι εκείνα που εγγράφονται στον σκληρό δίσκο του εγκεφάλου σου, μέχρι την επανάληψη, ή το τέλος.

Τα απωθημένα είναι απωθημένα, γιατί είναι δύσκολα. Δύσκολα ξεκινούν, δύσκολα εξελίσσονται, δύσκολα καταλήγουν κάπου. Αν καταλήξουν.

Ξεκινούν ένα βράδυ με φεγγάρι. Η γνωριμία είναι εκείνη που σου καίει τον εγκέφαλο (κάπου εκεί, αρχίζει και γράφει ο σκληρός δίσκος). Ένα βλέμμα, μια ωραία συζήτηση, και τσουπ. Έγινε το κακό.

Πού να το φανταζόσουν, ότι μια απλή γνωριμία θα κατέληγε έτσι ε; Καψερέ μου.

«Τα απωθημένα είναι για να σβήνονται», μου είπε πρόσφατα ένας φίλος. Αν όμως κάποιος γίνει απωθημένο, δεν προλαβαίνεις τίποτα. Είναι σα να τρέχεις πίσω από αστικό λεωφορείο, που τρέχει με ογδόντα, φορώντας γόβες σε δρόμο με λακκούβες. Τόσο απίθανο να το “πιάσεις” και να βάλεις ένα τέλος.

Απωθημένα είναι το «γαμώτο» προς τον εαυτό μας. Αυτό το «όχι» που είπαμε τη στιγμή που έπρεπε να πούμε το μεγάλο «ΝΑΙ» και να τολμήσουμε. Γιατί στη ζωή πρέπει να τολμάς. Είναι μία εσωτερική φωνή του εαυτού μας, που τη βάλαμε στη σίγαση. Έχει όμως δική της αυτονομία, ανεβάζει την ένταση, και φωνάζει. Φωνάζει να ακουστεί. Πας να την ακούσεις, και πάλι δειλιάζεις.

Μέχρι πότε όμως θα αρνούμαστε να παραδεχτούμε την αλήθεια; Μέχρι πότε θα κλείνουμε τα αυτιά μας; Τα απωθημένα πρέπει να τα κυνηγάς, αλλιώς σε κυνηγούν.

Το τέλος; Ποιο τέλος; Είμαστε τόσο δειλοί και φοβητσιάριδες οι άνθρωποι, που επιλέγουμε τα ασφαλή και τα σίγουρα και αφήνουμε εκείνα που τρέμουν τα πόδια μας, να το βάλουν στα πόδια.

Αυτά δεν έχουν τα ρίσκα όμως; Αν ακολουθήσεις αυτό που θες, σίγουρα κάποιοι θα κριτικάρουν, κάποιοι θα σχολιάσουν αρνητικά, κάποιοι θα σε αφήσουν μόνο.

Αν δεν ακολουθήσεις τον δρόμο που σου λέει η καρδιά σου όμως, θα μπορέσεις να το συγχωρέσεις στον εαυτό σου; Η θα μείνεις για πάντα με την απορία «αν όμως… τι θα γινόταν;» Τι θα είσαι για εσένα;

Θα σου πω εγώ τι θα είσαι.

Ένας μαλάκας, που νομίζει ότι δεν είναι μαλάκας.

Ελένη Δεληπαλτά