Guilty pleasure, ακριβής περιγραφή από Google search: Μία δραστηριότητα ή ένα προϊόν των μίντια που κάποιος απολαμβάνει, αλλά θα ντρεπόταν, αν κανείς μάθαινε για αυτό.

Πως γίνεται μια απόλαυση να είναι ένοχη από τη στιγμή που δεν βλάπτει κανέναν; Ή μήπως βλάπτει τελικά την ταμπέλα που έχουμε αποφασίσει να φορέσουμε εμείς στον εαυτό μας;

Η κοινωνία μας αγαπάει τις ταμπέλες. Βάζει ταμπέλες παντού και στα πάντα. Θυμάμαι τη δυσφορία που ένιωσα κάποια στιγμή διανύοντας την εφηβεία, όταν μου άρεσαν πολλά διαφορετικά πράγματα, χόρευα μπαλέτο και άκουγα post-punk, έβλεπα μανιωδώς Glee και Fringe (εξαιρετική σειρά επιστημονικής φαντασίας του JJ Abrams). Σκεφτόμουν ότι μάλλον δεν ανήκω πουθενά, γιατί δεν έχω ένα συγκεκριμένο γούστο που μπορείς να το καλουπώσεις και να το περιγράψεις. Μεγαλώνοντας χτυπιόμουν το ίδιο σε club που έπαιζε Pussycat Dolls και Fergie, σε πάρτι που κατέληγαν σε τσιφτετέλια της Βανδή, σε ικαριώτικα πανηγύρια και σε indie live και φεστιβάλ ηλεκτρονικής μουσικής.

Θυμάμαι την έκπληξη όσων με ήξεραν και σοκάρονταν κάθε φορά που εκστασιαζόμουν με το “Καραμέλα” της Φουρέιρα, σαν να μην επιτρεπόταν εγώ να το χορεύω αυτό, γιατί εγώ δεν ακούω τέτοια. Εγώ είμαι “κουλτoυριάρα”. Θυμάμαι πως είχα το άγχος να δικαιολογηθώ, πως ένιωθα από μέσα μου πως εγώ κανονικά ακούω “καλύτερη” μουσική, δεν είναι αυτό το γούστο μου. Σε όλους, αλλά κυρίως στον εαυτό μου.

Guilty, ένοχη. Αν δε, αυτός που το σχολίαζε ήταν άτομο που εκτιμούσα για την πολιτισμική μόρφωση του, καταστροφή.

Πρόσφατα είδα κάτι στα social media κάτι που μου πυροδότησε ακόμη περισσότερο το ενδιαφέρον μου για αυτό το θέμα. Μια φίλη ανέβασε στο blog της ένα ποστ για ένα νέο, ας πούμε πιο clubbing κομμάτι και από κάτω ένας φίλος παρέθεσε το αγαπημένο του κομμάτι από τον δίσκο γράφοντας “αυτό είναι το δικό μου guilty (;) pleasure”, με το ερωτηματικό στην παρένθεση ως μία πολύ εύστοχη, κατ’ εμέ προσθήκη.

Γιατί τι είναι τελικά το guilty pleasure πέρα από τον ακριβή ορισμό του στη Google;

Προχθές έβγαλα εισιτήριο για τη συναυλία της Beyonce, το είπα σε δύο διαφορετικά άτομα. Στο ένα που ακούει αυτό το είδος μουσικής, συνόδευσα το νέο με την ατάκα “μη με μισήσεις”, ενώ στο δεύτερο που δεν άκουγε, και μόνο στην υπόνοια αποδοκιμασίας, είπα “είναι το guilty pleasure” μου. Με το παραπάνω θέλω να πω πως το guilty pleasure δεν είναι το ίδιο προφανώς για όλους. Μπορεί κάτι που είναι guilty pleasure για μένα, για κάποιον άλλον να είναι το βασικό του άκουσμα, όπως μου είπε και ένας φίλος τις προάλλες “Εγώ που ακούω ελληνική μουσική, guilty pleasure για μένα είναι όταν ξημεροβραδιάζομαι στα techno party”.

Στην Αθήνα που μεγάλωσα εγώ, υπάρχουν πολλές ταμπέλες οι οποίες κάπως θέτουν και τους κανόνες του τι “επιτρέπεται” να κάνεις. Φασαίοι, χίπστερ, αριστεροί, κλαρινόγαμπροι, ψαγμένοι, μπουζουκόβιοι, όλες οι λέξεις ενταγμένες μέσα σε εισαγωγικά. Υπάρχουν σύνορα, γειτονιές, είδη διασκέδασης, αντίστοιχα για την κάθε κατηγορία. Όλοι γελάμε με την παραπάνω συνθήκη, γιατί προφανώς δε ζούμε -ευτυχώς- σε μια κοινωνία με κάστες, ούτε σε κάποιο επεισόδιο του Black Mirror, που πρέπει να έχουμε μαζέψει συγκεκριμένους πόντους για να έχουμε πρόσβαση σε μέρη ανάλογα με το γούστο μας.

Παρόλα αυτά όλοι κρυφοαπολαμβάνουμε αυτές τις ταμπέλες. Και αυτό θα μπορούσε να είναι ένα guilty pleasure για τα guilty pleasures, inception. Και αναρωτιέμαι, μήπως ήρθε η ώρα να ξεφύγουμε εντελώς από αυτή την κατηγοριοποίηση; Να αφήσουμε τον εαυτό μας ελεύθερο να κάνει κάτι χωρίς να σκέφτεται όλη την ώρα αν αυτό είναι του επιπέδου του/ του ταιριάζει/ είναι αρκετά κουλτουριάρικο. Κάποια πράγματα υπάρχουν για να μας προσφέρουν καθαρή και αγνή διασκέδαση και δεν θα έπρεπε να υπάρχει τίποτα ενοχικό σε αυτό. Ναι, δες το χαμηλής ποιότητας show, πήγαινε στο τριτοτοτέταρτο μπαρ, αγόρασε εκείνα τα παπούτσια που θα βάλεις μόνο μια φορά, αλλά θες να νιώσεις Carrie Bradshaw για μια μέρα.

Προφανώς με όλα τα παραπάνω δεν προσπαθώ να εξισώσω κάθε μορφή τέχνης ή να υπονοήσω πως τα guilty pleasures και το συναίσθημα που μας προσφέρουν πρέπει να είναι αυτοσκοπός, αλλά να τονίσω τη σημασία του να αφήνεις τον εαυτό σου ελεύθερο, εφόσον πάντα δεν κάνεις κάτι που δεν βλάπτει κάποιο πλάσμα ή δεν παράγει μισογυνισμό, ρατσισμό, κλπ. Όταν δίνεις την ευκαιρία να απολαμβάνεις κάτι χωρίς να το κρίνεις, έτσι αποδέχεσαι περισσότερο και τον εαυτό σου και τους γύρω σου και δεν σου στερείς την ευκαιρία να απολαύσεις κάτι, το οποίο, που ξέρεις, μπορεί να σου χαρίσει μία από τις καλύτερες στιγμές της ζωής σου.

Στο κάτω κάτω όταν ξέρεις ποιος είσαι, δεν έχεις ανάγκη να το αποδείξεις σε κανέναν, τουλάχιστον όχι για τέτοια πράγματα που στοχεύουν στην προσωπική χαρά και καλλιέργεια. Εγώ πάντως έγραψα αυτό τα άρθρο ακούγοντας στο repeat αυτό το κομμάτι και το απόλαυσα όσο τίποτα, ωδή στα guilty pleasures.