Όταν άκουσα πρώτη φορά τη μουσική της Alkyone ήταν σαν να είχα μόλις επιστρέψει από ένα μαγικό ταξίδι με νεράϊδες, αερικά και ζεστές ηλιαχτίδες που περνάνε μέσα από δέντρα ενός μαγεμένου καταπράσινου δάσους. Εκεί, στην τελευταία νότα, στο σημείο που εμείς οι μη μουσικοί θα βάζαμε τελεία για να κλείσει το τραγούδι, η ψυχή σου είναι λίγο πιο μαλακωμένη, η ζωή μοιάζει λίγο πιο φωτεινή και οι δυσκολίες λίγο πιο ανάλαφρες.

H Alkyone του “Exit Sign” και του “Oh, mother” ζει στην Έδεσσα. Αγαπάει τα βουνά, το γαλάζιο και το πράσινο, τις βόλτες με ποδήλατο. “Κάνω μουσική γιατί χαίρεται η ψυχή μου με αυτό και γιατί η ζωή είναι απείρως ομορφότερη με μουσική.”

Η δημιουργός και ερμηνεύτρια που πήρε το όνομά της από το πτηνό που έβλεπε στον ύπνο της κλαίει εύκολα και γελάει ακόμα πιο εύκολα. Πιστεύει στο φως, την ευγένεια και την καλοσύνη και έχει αλλεργία στην αδικία. “Παλεύω με τον εαυτό μου και δεν ξέρω γιατί. Δίνω καλές συμβουλές, αλλά σπάνια τις ακολουθώ. Αγαπώ τις ταινίες εποχής και τον Άρχοντα των δαχτυλιδιών. Το αγαπημένο μου βιβλίο είναι ο Μικρός Πρίγκιπας.”

Τη ρωτάω τι πρέπει να διαχειριστεί ένα κορίτσι που μεγαλώνει στην επαρχία και παίζει πιάνο από τα 5 του όταν ξαφνικά τα τηλέφωνα χτυπούν για συνεργασίες και συνεντεύξεις. “Ειλικρινά; Πιστεύω τον εγωισμό και τον χρόνο του. Το να θυμίζεις στον εαυτό σου ότι όλα έρχονται και φεύγουν. Όπως τα άσχημα, έτσι και τα όμορφα. Αν το θυμάσαι αυτό, ξέρεις ότι αυτό είναι απλά ένα κεφάλαιο της ζωής σου, όχι η ζωή η ίδια.”

Τι σημαίνει να ζει ένας καλλιτέχνης στην επαρχία της Ελλάδας του 2024; 

Πιστεύω ότι για τον καθένα, σημαίνει κάτι διαφορετικό. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι είχε τύχει κάποτε να ανταλλάξω δυο κουβέντες με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη στο διάλειμμα κάποιας συναυλίας του και θυμάμαι που είχε πει “ξέρεις, μπορεί να κάνει κάποιος πράγματα κι από την επαρχία”. Μου πήρε χρόνια να καταλάβω τι εννοούσε στην πράξη. Πλέον πιστεύω ότι η επαρχία μπορεί να σημαίνει ηρεμία και γαλήνη, θαλπωρή και ποιότητα ζωής. Σημαίνει και δυσκολίες, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Μπορεί να σημαίνει έξτρα προσπάθεια για κάτι, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Αν κοπιάζεις πολύ για κάτι που αγαπάς, τουλάχιστον ξέρεις ότι δεν το εγκαταλείπεις και ότι όντως το αγαπάς. Κι ας είναι πιο δύσκολο!

Ποια στιγμή απ όταν ξεκίνησες σκέφτηκες έστω και φευγαλέα ότι έχεις κάτι ξεχωριστό; Πότε σκέφτηκες “οκ, ναι θα μπορούσα να κάνω τη μουσική δουλειά μου”;

Το να ασχοληθώ με τη μουσική ήταν αδιαπραγμάτευτο από όταν ήμουν ακόμα πιτσιρίκι, από τα πρώτα χρόνια. Όχι όμως επειδή ήμουν κάτι το ιδιαίτερο. Οκ, μια κλίση μπορεί να την είχα, όπως όμως και ένα σωρό ακόμα παιδιά, και μάλιστα πολύ πιο ταλαντούχα. Επέλεξα να ασχοληθώ με τη μουσική, γιατί δε μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτή. Δεν τη σκέφτομαι όμως ως επάγγελμα. Για αυτό και σπούδασα και κάτι άλλο από το οποίο θα μπορούσα να βιοποριστώ. Για να μην αναγκαστώ να κάνω συμβιβασμούς στη μουσική.

Πως έχει αλλάξει η σχέση σου με τη μουσική με τα χρόνια;

Έχει γίνει πιο ομαδική αυτή η σχέση και δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι για αυτό! Έχω τη χαρά να μαθαίνω πώς να δημιουργώ, να μοιράζομαι και να επικοινωνώ μαζί με άλλους ανθρώπους και δεν το χορταίνω. Η σχέση μου με τη μουσική λοιπόν έχει γίνει πολύ πιο ανοιχτή και πολύ πιο άμεση.

Πώς σε προσδιορίζεις μουσικά;

Νομίζω ως ένα συνονθύλευμα μουσικών αναμνήσεων και επιρροών. Μέσω της μουσικής ελπίζω να μοιραστώ όνειρα, ιδέες και συναισθήματα. Δικά μου, αλλά και άλλων ανθρώπων γύρω μου. Να γίνω καλός αγωγός για όμορφα πράγματα και φωτεινά.

Ακούγοντας ένα κομμάτι σου σκέφτομαι: δεν τραγουδάει μόνο, αλλά διηγείται μία ιστορία. Τι θες να μοιραστείς με τη μουσική σου εκτός από μουσική;

Θα ήθελα να μοιραστώ τη ζωή όπως την αντιλαμβάνομαι. Όχι πως το έχει κανείς ανάγκη αυτό, ο καθένας μας έχει τη δική του ιστορία να διηγηθεί. Απλά ξέρεις, νομίζω ότι όλοι έχουμε παραπάνω πράγματα που μας συνδέουν και μας ενώνουν από ό,τι φανταζόμαστε. Η μουσική είναι μια εξαιρετική ευκαιρία να εκφράσεις ό,τι έχεις μέσα σου και να συνδεθείς με ανθρώπους που κάπως ακουμπάει αυτό μέσα και σε εκείνους. Ελπίζω να πράγματα που ελπίζω, ονειρεύομαι, οραματίζομαι, ανησυχίες και ιδέες. Κι ελπίζω ότι αυτό θα βρει το δικό του σκοπό και τη δική του θέση μέσα στον κόσμο. Μακάρι να κάνει κάτι καλό σε κάποιον εκεί έξω, όπως κάνει και σε μένα.

Aπό την πρώτη σου εμφάνιση στο YouTube μέχρι τις καλοκαιρινές σου εμφανίσεις με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου και την προβολή δύο τραγουδιών σου από τη γνωστή γαλλική πλατφόρμα “La Blogothèque”, τι είναι αυτό σε κάνει πιο σίγουρη για τον εαυτό σου και τη δουλειά σου;

Το ότι αγαπάω αυτό που κάνω και το ότι υπάρχουν άνθρωποι που με στηρίζουν άπειρα σε αυτό.

Είναι η φύση στοιχείο άμεσα αλληλοεξαρτώμενο από τη ζωή και τις τέχνες; Νιώθεις ότι η ζωή δίπλα στη φύση κάνει τα πράγματα να αξίζουν λίγο περισσότερο;

Δεν ξέρω αν είναι, πιστεύω όμως ότι θα έπρεπε. Είμαστε κομμάτι της φύσης και δυστυχώς έχουμε χάσει κάθε ισορροπία με αυτή. Είναι λες και το πώς ζούμε εναντιώνεται στην ίδια τη φύση μέσα μας. Έχουμε καλωδιωθεί σε έναν τρόπο ζωής που μας έχει κάνει σκλάβους. Τι ειρωνεία που μιλάμε συνέχεια για ελευθερία, ενώ έχουμε υποταχθεί σε τέτοια σκλαβιά! Και το πιο λυπηρό είναι ότι όλοι θεωρούμε ότι δε μπορούμε να ξεφύγουμε από αυτό. Όλα είναι καλύτερα πλάι στη φύση. Ζωή και τέχνη. Μια βόλτα μέσα στο πράσινο, καθαρός αέρας, να μυρίσεις την άνοιξη, τη βροχή στο χώμα, τα φύλλα το φθινόπωρο που κάνουν χρουτς-χρουτς… Επίσης είναι αστείρευτη πηγή έμπνευσης. Διότι εκεί νιώθεις πόσο μικρός είσαι. Ότι είσαι κομμάτι ενός μεγαλύτερου πράγματος. Μετά, έχει νόημα να γράψεις για τα βουνά, τα ποτάμια, το χώμα που πατάς. Τα ζεις κι έτσι αποκτούν άλλο νόημα για σένα, μαθαίνεις να συνομιλείς μαζί τους. Είναι σκέτο φάρμακο η φύση κι αλίμονο αν πιστεύουμε ότι μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτή.

Η κυκλοφορία ενός άλμπουμ μπορεί να είναι μία διαδικασία κάθαρσης, σαν να αφήνεις να φύγει ένα τεράστιο βάρος από μέσα σου το οποίο μοιράζεται ή να βρίσκεις ένα κλείσιμο σε κάποιες υποθέσεις σου; 

Περισσότερο θα το παρομοίαζα με γέννα. Μπανάλ παρομοίωση μάλλον, αλλά ισχύει εκατό τοις εκατό. Όταν τελειώνει και το μοιράζεσαι επιτέλους, έχεις μια τέτοια χαρά, λες και γέννησες παιδί!

Οι συνεργάτες σου και οι άνθρωποί σου πόση μαγεία προσθέτουν από τη μαγεία που ζεις;

Θα έλεγα τη μεγαλύτερη! Είναι ευλογία μεγάλη να έχεις ανθρώπους να μοιράζεσαι ό,τι αγαπάς, ό,τι κι αν είναι αυτό. Είμαι απεριόριστα ευγνώμων για και σε κάθε έναν από αυτούς. Χωρίς εκείνους, τίποτα δε θα ήταν το ίδιο!

Alkyone γιατί γράφεις μουσική; Υπάρχουν μέρες ή στιγμές που η μουσική λειτουργεί θεραπευτικά για σένα;

Όλη την ώρα θεραπευτικά λειτουργεί για μένα! Κι εννοώ κυριολεκτικά! Πάσχω από μικρή από ημικρανίες και όταν με πιάνουν, το τραγούδι, όλως περιέργως, είναι από τα λίγα πράγματα που βοηθάει στον πόνο. Όταν δε λειτουργεί ως αναλγητικό, λειτουργεί ως ψυχοθεραπεία. Είτε τη στιγμή που γράφω κάτι, είτε τη στιγμή που το μοιραζόμαστε με τα παιδιά στη μπάντα σε συναυλία. Ελπίζω μονάχα αυτό να λειτουργεί θεραπευτικά ή έστω αναλγητικά και για άλλους ανθρώπους.

Είναι η βιομηχανία της μουσικής όσο αυστηρή φαίνεται και πόσο μοιάζει η δουλειά σου με αυτή ενός πρωταθλητή; 

Εξαρτάται τι θέλει να πετύχει κανείς. Αν θέλεις να γίνεις σταρ, να γεμίζεις στάδια και να είσαι κατά κοινή ομολογία αυτό που λέμε επιτυχημένος, τότε ναι, υποθέτω ότι πρέπει να είσαι πρωταθλητής. Προσωπικά, ποτέ δεν είχα, ούτε και έχω αυτό το στόχο. Ο στόχος μου είναι να χαίρομαι με αυτό, να το κάνω ειλικρινά και χωρίς συμβιβασμούς. Αν χάσω κάτι από αυτά, άστο καλύτερα. Ειδικεύτηκα και σε άλλον κλάδο, ακριβώς για να διαφυλάξω αυτό. Η βιομηχανία είναι τέτοια, που σε υποχρεώνει να κάνεις πολλούς συμβιβασμούς προκειμένου να βγάλεις τα προς το ζην από τη μουσική και μόνο. Και για να γίνει αυτό, πρέπει να κάνεις πρωταθλητισμό. Αλλιώς, είσαι αναγκασμένος να δουλεύεις δυο και τρεις δουλειές για να τα φέρεις βόλτα. Είναι άδικο πραγματικά το πόσο χρόνο αφιερώνει ένας μουσικός για να μπορεί να υπηρετήσει τη μουσική και το πόσο υποτιμάται οικονομικά αλλά και κοινωνικά αυτό που κάνει. Και είναι άδικο, αφού η μουσική είναι κομμάτι της ζωής όλων μας. Το επίπεδο πολιτισμού είναι αυτό που μας δείχνει πόσο εξελιγμένοι είμαστε σαν κοινωνία και παρόλα αυτά, στηρίζουμε ελάχιστα και δυσκολεύουμε όλους όσους προσπαθούν να τον υπηρετήσουν.

Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στις λέξεις, την ποίηση και τους στίχους;

Πιστεύω ότι η ποίηση είναι εκείνη που εκφράζει αυτό που κρύβεται πίσω από τις λέξεις. Είναι εκείνη που αφουγκράζεται ίσως καλύτερα αυτό που ήδη υπάρχει τριγύρω. Οι λέξεις και οι στίχοι είναι απλά τα χέρια της για να πλάσει την ουσία. Είναι μια ποιήτρια, η Sarah Kay, την οποία αγαπώ απλά και η οποία έχει πει σε μια ομιλία ότι “το σύμπαν έχει γράψει ήδη το ποίημα που ήθελες να γράψεις”. Ίσως η ποίηση αιωρείται παντού τριγύρω και οι ποιητές ίσως είναι εκείνοι που κολυμπούν καλύτερα μέσα σε αυτή.

Γράφεις κάθε μέρα;

Όχι. Γράφω όποτε το αισθανθώ και συνήθως είναι στις πιο άκυρες ώρες! Τραγουδάω όμως κάθε μέρα. Όχι συνειδητά απαραίτητα. Αλλά ξέρεις, όλο και κάτι πάντοτε μουρμουρίζω.

Μπορώ να διακρίνω την αφοσίωσή σου στη μουσική. Από πού πιστεύεις ότι προέρχεται;

Από την αγάπη προς αυτήν. Όταν αγαπάς κάτι, δε μπορείς παρά να είσαι αφοσιωμένος σε αυτό.

Πώς είναι να τραγουδάς στο κοινό του Θανάση Παπακωνσταντίνου;

Σουρεάλ. Κάθε φορά που εκφράζομαι για αυτό, προσπαθώ να βρω διαφορετικές λέξεις να το εκφράσω αλλά μέχρι στιγμής, δεν έχω βρει κάποια πιο ταιριαστή. Είναι σουρεαλισμός σκέτος.

Τι θέλεις να ακούμε πραγματικά ακούγοντας τη μουσική σου; 

Δεν θα ήθελα κάτι συγκεκριμένο. Ονειρεύομαι απλά ότι όποιος ακούει, όπως κι αν ακούει, όπου κι αν βρίσκεται, να βρίσκει χώρο να ονειρευτεί κι εκείνος.

Αν αυτή είναι η αρχή τότε τι να περιμένουμε στη συνέχεια;

Δεν έχω ιδέα τι επιφυλάσσει η συνέχεια κι αν ήξερα, δε θα είχε και πολύ πλάκα. Συμβαίνουν ένα σωρό πράγματα στον κόσμο, οπότε ποτέ δεν ξέρεις τι θα φέρει το αύριο. Προς το παρόν, προσπαθώ να επικεντρωθώ στο να είμαι μουσικά όσο πιο παραγωγική γίνεται. Αναμένουμε επιτέλους το βινύλιο για το “Exit Sign”, ενώ παράλληλα ηχογραφούμε καινούργια πράγματα κι ετοιμάζουμε ένα EP με τον τίτλο “Small Philosophies”. Είμαι απίστευτα ενθουσιασμένη με αυτό, καθώς η μέχρι τώρα διαδικασία να στηθεί όλο αυτό, ήταν από τα πιο δημιουργικά κι ευχάριστα πράγματα! Τέλος, αναμένω με τεράστια χαρά μια συναυλία – αφιέρωμα στον Μίκη Θεοδωράκη τον Μάιο στη Βιέννη με τη Μαρία Φαραντούρη και τον Αλκίνοο Ιωαννίδη.

Της ζητάω να μοιραστεί μαζί μου τι θα ήθελε να μείνει στον αναγνώστη από αυτή τη συνέντευξη και η απάντησή της δεν με εκπλήσσει τελικά. Μιλάει για φως, αισιοδοξία και αγάπη. “Ο καθένας μας κάνει τον αγώνα του για αυτά που αγαπάει, όποια κι αν είναι αυτά. Κι ότι αυτό είναι κάτι που όλοι έχουμε κοινό.”

Αν έχεις ήδη ακούσει την Alkyone όλα τα παραπάνω με κάποιον τρόπο τα ξέρεις ήδη. Αν όμως δεν έχεις ακούσει την Alkyone, δοκίμασέ το. Όταν τελειώσεις την ακρόαση παρατήρησε πόσο περισσότερο φως, ήλιος και ομορφιά βλέπεις γύρω σου. Όμορφες λεπτομέρειες που πριν μπορεί να μην είχες προσέξει, μέσα στη ρουτίνα και το τρέξιμο της καθημερινότητας. Ξέρεις, αυτή τη διάθεση που έχεις κι όταν επιστρέφεις στην πόλη από ένα όμορφο ταξίδι. Γιατί η Alkyone αυτό ακριβώς φέρνει με τη μουσική της: έμπνευση, φως και αισιοδοξία για τη ζωή. Ότι όλα στο τέλος θα πάνε καλά.

Φωτογραφίες: Αλεξία Τυριακίδου