Όλοι μου έλεγαν ότι θα κάνω το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου. Ότι σχέση εξ αποστάσεως δεν μπορεί να συντηρηθεί, ότι αργά ή γρήγορα κάποιος από εμάς θα υπέκυπτε σε πειρασμούς και πως μετά από αυτό δεν θα μπορέσω να ορθοποδήσω.

Ποτέ δεν θεώρησα τον εαυτό μου αντιδραστικό, ούτε έκανα κάτι με σκοπό να αποδείξω πόσο λάθος είχαν οι άλλοι όταν δεν συμφωνούσαν με τις προθέσεις μου, αλλά ήταν αυτή η μικρή φωνή μέσα μου που μου έλεγε να το ζήσω και όπου βγει. Που δεν σκέφτηκα ούτε την ανάγκη μου για άμεση επαφή με τον σύντροφό μου, ούτε τον χρόνο μακριά του, και φυσικά για τα χρήματα που θα ξόδευα για να τον δω ούτε λόγος.

Όλοι μας έχουμε ένα πρότυπο σχέσης στο μυαλό μας, πάνω κάτω έχει να κάνει με τρία τηλέφωνα την ημέρα, πέντε – έξι μηνύματα και τρεις φορές την εβδομάδα συνάντηση ή ραντεβού ή όπως αλλιώς το ονομάζει ο καθένας. Ποτέ όμως δεν μου άρεσαν τα καλούπια, από παιδί μου άρεσαν τα δύσκολα και όχι αυτά που μπορεί να κάνει ο διπλανός μου. Ανάποδη θα με πει κάποιος, διαφορετική από τον σωρό θα με πω εγώ.

Έτσι όταν μετά από δύο μήνες που βγαίναμε μου είπες ότι πρέπει να γυρίσεις στη γενέτειρά σου άμεσα για οικογενειακούς λόγους με άγνωστη ημερομηνία επιστροφής, να ξέρεις ότι για μένα δεν υπήρξε δίλημμα αν θα συνεχίζαμε ή όχι. Το δίλημμα ήταν πόσα σαββατοκύριακα τον μήνα θα μπορείς να έρχεσαι εσύ και πόσα εγώ.

Ο έρωτας λένε είναι ένα συναίσθημα που σε παρασέρνει, που δίνει άλλο νόημα στη ζωή σου και που αλλάζει την έννοια σε ό,τι έκανες πριν από αυτόν. Εγώ θα σου πω ότι ο έρωτας σε μεταμορφώνει από μέσα προς τα έξω, ότι ενεργοποιούνται δυνάμεις και δεξιότητες που δεν ήξερες ότι έχεις. Αυτός που έλεγε ότι δεν μπορώ να μην αγγίζω τον άνθρωπό μου κάθε μέρα ή τουλάχιστον όποτε θέλω, είναι ευτυχισμένος με ένα ωριαίο τηλεφώνημα, με το να νιώθει τη ζέστη του κορμιού του άλλου μία φορά την εβδομάδα ή κάθε δεκαπέντε μέρες.

Αλήθεια σε μεταμορφώνει, γίνεσαι προστατευτικός με αυτό που κτίζεις με τον σύντροφό σου, δεν δέχεσαι κουβέντα από φίλους και γνωστούς όταν σου λένε ότι ταλαιπωρείσαι, ότι σου αξίζει κάτι καλύτερο, ότι αν σε ήθελε πραγματικά θα ήταν εδώ. Και ποια είμαι εγώ να επιβάλω σε εσένα αυτό που προσπαθούν να μου επιβάλουν οι άλλοι, μόνο και μόνο γιατί; Για να τους ικανοποιήσω ότι τους άκουσα και έκανα αυτό που μου είπανε;

Δεν με νοιάζει τι λένε οι άλλοι, ποτέ μου δεν με ένοιαζε, αυτοί είναι εκτός, δεν ξέρουν πώς είναι να ζεις για μια αγκαλιά, να καρτερείς για ένα φιλί και για την αίσθηση των μαλλιών σου στο χέρι μου όταν σε χαϊδεύω. Δεν ξέρουν πώς είναι να ανυπομονώ με όλη μου την ύπαρξη να σε αντικρύσω, να πέσω στα χέρια σου και να νιώθω αυτό το κλικ ότι κούμπωσα πάνω σου κάθε φορά. Για αυτούς είναι δεδομένα και κάποιοι μπορεί να μην τα εκτιμούν, για μένα είναι έδαφος που κατακτώ κάθε Παρασκευή βράδυ και χάνω κάθε Δευτέρα πρωί. Δύσκολα πράγματα θα μου πουν, τα δύσκολα είναι για λίγους θα απαντήσω, με απόθεμα ψυχής και σωστή οικονομική διαχείριση για να βγαίνουν τα εισιτήρια. Για αυτό σε κλείνω τώρα για να κάνω κράτηση και ξέχασα να σου πω ότι πήρα άδεια την Παρασκευή, έρχομαι Πέμπτη βράδυ. Κράτα μια μεγάλη αγκαλιά για μένα… Καληνύχτα…