Τους ξέρεις. Είναι εδώ πριν από εσένα. Δεν τους ήξερες. Τους έμαθες. Δεν θυμάσαι την πρώτη φορά που τους είδες. Εκείνοι όμως την θυμούνται. Βασικά θυμούνται την πρώτη φορά που υποψιάστηκαν την παρουσία σου. Και άρχισαν να ετοιμάζονται για τον ερχομό σου. Και κατέβασαν από το πατάρι ό,τι θα σου χρειαζόσουν και είχαν φυλάξει από έναν προηγούμενο ερχομό ή αγόρασαν όσα θα χρειαζόσουν γιατί ήταν η πρώτη φορά που θα ερχόταν κάποιος σαν εσένα σπίτι. Και μίλησαν για εσένα σε εκείνον που είχε έρθει πρώτος στο σπίτι και τον προετοίμασαν για την ερχομό σου. Στο σπίτι. Στην ζωή τους. Σπίτι. Στην ζωή σας. Τους ξέρεις. Είναι η μαμά σου και ο μπαμπάς σου. Και τα αδέρφια σου αν έχεις. Είναι η οικογένεια σου. Και ήρθες μια μέρα σπίτι. Και όσοι κι αν ήταν πριν στο σπίτι έγιναν “ένας παραπάνω”. Ένας παραπάνω μαζί με εκείνους. Μεγάλωσε η οικογένεια. Και μεγάλωσες και εσύ μαζί τους και εκείνοι μαζί σου. Με την μαμά και τον μπαμπά να σε κάνουν από ανθρωπάκι άνθρωπο. Να σε νοιάζονται, να σε αγαπούν, να σε φροντίζουν, να σε μαλώνουν, να σε θυμώνουν, να σε συγχωρούν, να σε στηρίζουν, να σε αγκαλιάζουν, να σου λένε να βάλεις ζακέτα και να προσέχεις. Να σου δείχνουν τον κόσμο, να σου μαθαίνουν τον κόσμο, να σου μαθαίνουν πώς θα ήταν ένας καλύτερος κόσμος. Να σε πιάνουν από το χέρι, να σε κρατάνε μέχρι να βρεις την ισορροπία σου και να σε βλέπουν μετά να αφήνεις το χέρι τους για να βγεις στον κόσμο. Και να ελπίζουν να σου φερθεί ο κόσμος όπως σου φέρθηκαν εκείνοι, να ελπίζουν ο μεγαλόκοσμος εκεί έξω να είναι για εσένα τόσο ασφαλής όσο η οικογένεια σας, όσο ο μικρόκοσμος σας. Με τα αδέρφια σου, αν έχεις. Με τα πιο μεγάλα ή τα πιο μικρά να μεγαλώνουν μαζί σου και εσύ μαζί τους. Να τσακώνεστε, να κατηγορεί ο ένας τον άλλο, να καλύπτει ο ένας τον άλλο, να μαθαίνετε να μοιράζεστε την αγάπη που έμαθαν να μοιράζουν οι γονείς σας. Να κάνετε αταξίες, να γίνεστε αντίπαλοι ή σύμμαχοι, να ανταλλάζετε παιχνίδια, ρούχα, μυστικά, να μοιράζεστε το δωμάτιο σας, τους γονείς σας, την ζωή σας. Να μεγαλώνετε και να βλέπετε και τους γονείς σας να μεγαλώνουν. Είναι η οικογένεια σου. Είναι αυτοί που αν εκείνοι δεν ήταν αυτοί που είναι δεν θα ήσουν εσύ αυτό που είσαι. Είναι η οικογένεια σου. Με τα λάθη της και με τα σωστά της. Είναι οι άνθρωποι σου. Που θα πας σε αυτούς για βοήθεια και παρηγοριά και θα τα βρεις απλόχερα όσο κι αν σου πουν πριν “στα λεγα”. Είναι η οικογένεια σου. Και καταλαβαίνεις όσο περνάνε τα χρόνια πως είχαν δίκιο όταν “στα λεγαν”. Και έχεις τόσες όμορφες αναμνήσεις να θυμάσαι όσο περνάνε τα χρόνια. Και εύχεσαι να δημιουργήσετε κι άλλες. Και πιάνεις πολλές φορές τον εαυτό σου να καταλαβαίνει όσο περνάνε τα χρόνια πόσο σημαντική είναι για εσένα η οικογένεια σου και πόσο εσύ για εκείνη. Και έρχεται η στιγμή αν ίσως είχες φύγει να γυρίσεις πίσω. Όχι επειδή “πρέπει”. Αλλά γιατί θες. Να είσαι εκεί. Όπως ήταν εκείνοι για εσένα. Γιατί, Είναι η οικογένεια σου. Είσαι η οικογένεια σου.