«Πριν από τρεις εβδοµάδες ήµουν απλώς ένας µαθητής, αλλά τώρα είµαι ντετέκτιβ και δουλεύω σε τσαγερί…».
Ο εννιάχρονος Τζάι ζει σε µια µεγαλούπολη της Ινδίας και παρακολουθεί φανατικά ριάλιτι µε αστυνοµικούς. Όταν εξαφανίζεται ένας συµµαθητής του, ο Τζάι αποφασίζει να τον βρει εφαρµόζοντας στην πράξη όλα όσα έχει µάθει για τη διαλεύκανση του εγκλήµατος από τα επεισόδια της «Αστυνοµικής περιπολίας».
Με τους κολλητούς του φίλους, την Παρί και τον Φάιζ, στο πλευρό του, πηγαίνει σε µερικά από τα πιο επικίνδυνα µέρη της πόλης. Στο παζάρι τη νύχτα, ακόµη και στον σιδηροδροµικό σταθµό στο τέρµα της Μοβ Γραµµής. Εξαφανίζονται όµως και άλλα παιδιά, και οι τρεις φίλοι, στην προσπάθειά τους να ανακαλύψουν την αλήθεια, έρχονται αντιµέτωποι µε τροµοκρατηµένους γονείς, ένα αδιάφορο αστυνοµικό σώµα και τζίνι που κλέβουν ψυχές. Η δημοσιογράφος και συγγραφέας Deepa Anappara ερευνώντας τη σκοτεινή πλευρά της Ινδικής κοινωνίας δημιουργεί ένα βιβλίο τρόμου που εφιστά την προσοχή των αναγνωστών, στην τραγωδία του τεράστιου αριθμού παιδιών που εξαφανίζονται καθημερινά στην Ινδία. Πρόκειται για ένα ζήτημα το οποίο παρά το αισθήματα φρίκης και οργής προς τους υπαίτιους που προκαλεί στο άκουσμα του, αποκρύβεται από τα ΜΜΕ του Δυτικού Κόσμου και αντιμετωπίζεται με αδιαφορία από τις Ινδικές Αρχές. Ο αξιαγάπητος πρωταγωνιστής μας, ο μικρός Τζέι παρέα με τους φίλους του δημιουργούν μία ομάδα. Προσπαθούν να εντοπίσουν τον εξαφανισμένο συμμαθητή τους Μπαχαντούρ, ενώ παράλληλα όλο και περισσότερα παιδιά εξαφανίζονται μυστηριωδώς. Οι έρευνες οδηγούν τους μικρούς ερασιτέχνες ντετέκτιβ σε επικίνδυνα μέρη της πόλης, όπως η πολυσύχναστη αγορά, η τοπική χωματερή, η και ο σιδηροδρομικός σταθμός στο τέλος της Μωβ γραμμής. Εντούτοις παρά το σκοτεινό χαρακτήρα των ερευνών αλλά και του ίδιου του μυθιστορήματος, η αθωότητα και η ξεγνοιασιά των παιδιών καταφέρνει, να δώσει στο βιβλίο μια φωτεινή πτυχή και αφαιρέσει λίγο από το βάρος της ανάγνωσης.
Μέσα από κινηματογραφικές περιγραφές μας μεταφέρει στα Ινδικά εδάφη. Βρισκόμαστε ανάμεσα στα μπατσί, τα πλουμιστά χρώματα, τα αξιοθέατα, ήχους της πόλης και τις μυρωδιές του ινδικού φαγητού που τυλίγουν την καθημερινή ζωή. Οι φτωχικές γειτονιές, η κοινότητα και η οξεία διαφορά ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις της Ινδίας παρουσιάζονται με ζωντάνια. Μέσα από τα μάτια του νεαρού πρωταγωνιστή βιώνουμε τις κοινωνικές αδικίες και τον καθημερινό αγώνα επιβίωσης στον οποίο υποβάλλονται οι φτωχότερες τάξεις. Κατά αυτόν τον τρόπο η συγγραφέας μας παρέχει το δικό της κοινωνικό σχόλιο για τη σύγχρονη Ινδία, σχετικά με τις τεράστιες ανισότητες πλούτου και τάξης, το σεξισμό, την αυξημένη εγκληματικότητα, την αστυνομική διαφθορά, την παιδική κακοποίηση και εκμετάλλευση και τις θρησκευτικές εντάσεις και διαιρέσεις.
Τέλος μέσα στην αφήγηση μπορούμε να εντοπίσουμε διασκορπισμένα πολλαπλά λαογραφικά στοιχεία, αλλά και δεισιδαιμονίες, οι οποίοι πληθαίνουν στην κοινότητα.
Διαβάζοντας το βιβλίο με πλημμύρισαν αισθήματα οργής και αδικίας και στράφηκα απευθείας σε εκτενέστερη έρευνα γύρω από το ζήτημα των παιδικών εξαφανίσεων. Αποφάσισα λοιπόν να μοιραστώ ορισμένες από αυτές μαζί σας.
Η Ινδία καθημερινά αναρριχείται όλο και πιο ψηλά στην κλίμακα των χωρών με το μεγαλύτερο αριθμό απαγωγών παιδιών. Μάλιστα έχει παρατηρηθεί ότι η πλειοψηφία των απαγωγών πραγματοποιείται στο σιδηροδρομικό σταθμό Sealdah της Καλκούτας στην ανατολική Ινδία. Εκατομμύρια παιδιά συρρέουν στο σταθμό αναζητώντας ένα καταφύγιο από τη φτώχεια ή ακόμη και την ενδοοικογενειακή βία. Για πολλά από αυτά όμως η ελπίδα για ασφάλεια σύντομα γκρεμίζεται και ο σταθμός μετατρέπεται στο χώρο αφετηρίας του εφιάλτη τους.
Περίπου 170 – 200 παιδιά εξαφανίζονται καθημερινά, ενώ η μοίρα των χαμένων παιδιών δεν μπορεί να προσδιοριστεί με ακρίβεια. Φυσικά αποτελεί κοινό μυστικό ότι πολλά από αυτά γίνονται θύματα δικτύων πορνείας και παιδικής εργασίας, ενώ άλλα οδηγούνται ακόμη και στον θάνατο.
Σε κάθε περίπτωση οι παιδικές εξαφανίσεις αποτελούν ένα ευαίσθητο ζήτημα για την Ινδική κοινωνία ειδικότερα και μία πληγή για το σύγχρονο κόσμο γενικότερα. Δεν υφίσταται να ζούμε σε μία “σύγχρονη παγκόσμια κοινωνία” και να σιωπούμε μπροστά σε φαινόμενα καταπάτησης της ανθρώπινης ύπαρξης, απλά και μόνο επειδή συμβαίνουν σε μία τριτοκοσμική χώρα, μακριά από το φάσμα του ενδιαφέροντος μας και τον άξονα γεγονότων που μας επηρεάζουν. Βιβλία σαν αυτό της Deepa Anappara ρίχνουν φως στις πιο βλοσυρές πτυχές της πραγματικότητας, δίνουν φωνή στα θύματα τους και ευαισθητοποιούν τους αναγνώστες. Το βιβλίο «Περιπολία για Τζίνι στη μωβ γραμμή» κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Πατάκη. Πρόκειται για ένα τολμηρό ανάγνωσμα που θα σε ταρακουνήσει, θα σε ενημερώσει για μία διαφορετική πραγματικότητα και αξίζει να διαβαστεί από όλους.
