Ξυπνάς ένα πρωί και συνειδητοποιείς πως ο κόσμος γύρω σου γκρεμίζεται. Χάνεται η γη κάτω από τα πόδια σου και ό,τι πίστευες στην μέχρι τώρα ζωή σου ξαφνικά γίνεται ψέμα. Πηγαίνεις στο μπάνιο, γυρνάς και πάλι τα ίδια. Τόσες ωραίες φωτογραφίες στο discover, τόσα χαμένα likes σε παραλίες, χώρους γραφείου και εξοχές, τόσες καρδούλες να πηγαίνουν στα τάρταρα χαμένες. Γιατί το κάνετε αυτό στον απλό τον άνθρωπο, πείτε μου.

Αφού λοιπόν, κάνω έκκληση στους αγαπημένους μου φίλους Kevin (Systrom) και Mike (Krieger), που δεν με ξέρουν ακόμη αλλά θα με μάθουν, ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΤΟ ΚΑΝΑΤΕ ΑΥΤΟ; Δεν φωνάζω, παράπονο κάνω. Με επιχειρήματα και φωτογραφικό υλικό που θα επισυνάψω για να υπερασπιστώ όλους εσάς (και εμένα δηλαδή) που νιώθουμε την εξαπάτηση του Instagram στην ζωή μας.

Αρχίζοντας με αυτό, που μας έδινε τόσο καιρό την δύναμη να πηγαίνουμε στα μαθήματα της γιόγκα για ένα αγαπημένο (άλλο ήθελα να πω αλλά τέλοσπαντων) head stand.

Που κοιτούσαμε φωτογραφίες για να φτιάξουμε επιτέλους το μπαλκόνι μας όσο ωραίο είναι του @site.baritone στο Instagram μα δεν μπορούσαμε με DIY όση προσπάθεια και αν καταβάλαμε. 

Που δεν καθόμασταν σε παραλία τα καλοκαίρια αν δεν ήταν απόλυτα ερημική με πεντακάθαρη χρυσή αμμουδιά.

Που δεν τρώγαμε το φαΐ μας γιατί δεν βρίσκαμε το Kinfolk στην βιβλιοθήκη.

Που κάθε φορά που πηγαίναμε σε ύψωμα ψάχναμε την Αθήνα αντί να βρούμε τον διαχειριστή και να ανέβουμε απλώς στην ταράτσα της πολυκατοικίας για το κλικ.

Που τσακωνόμασταν σε κάθε εκδρομή να νοικιάσουμε ποδήλατο να βρούμε εκείνον τον ωραίο, γεμάτο δέντρα, καθόλου πολυσύχναστο δρόμο.

Ή να θυμηθώ καλύτερα το ότι δεν μπορούσαμε να γράψουμε κείμενο αν ο χώρος εργασίας δεν είναι σαν το κρεβάτι της @oum.lala;

Άσε καλύτερα να μην τα θυμηθώ όλα αυτά γιατί θα με ψάχνετε σε πόλεις και βουνά.