Μπορεί να έχεις ήδη ακούσει όνομα του Randy Pausch. Μπορεί να έχεις δει το πιο γνωστό του βίντεο με τον τίτλο “Η τελευταία διάλεξη“.

Ο Pausch ήταν καθηγητής Επιστήμης Υπολογιστών στο Πανεπιστήμιο Carnegie Mellon και ο θεσμός της “Τελευταία διάλεξης” είναι διαδεδομένος εδώ και χρόνια στην Αμερική. Όταν ζητήθηκε από το Pausch να δώσει τη δική του τελευταία διάλεξη, για εκείνον μάλλον ήταν και κάτι περισσότερο από πραγματικότητα, αφού μερικούς μήνες πριν είχε διαγνωστεί με καρκίνο. Η Τελευταία διάλεξη του Randy Pausch έγινε βιβλίο και πλέον μετράει εκατομμύρια προβολές στο YouTube και δεκάδες μεταφράσεις και εκδόσεις ανά τον κόσμο.

Σε ένα σημείο ο Pausch περιγράφει παθιασμένα: “Οι τοίχοι είναι μπροστά μας για κάποιον λόγο. Δεν είναι για να μας κρατήσουν μακριά από κάτι. Είναι για να μας δώσουν μία ευκαιρία να ανακαλύψουμε πόσο πολύ θέλουμε αυτό το κάτι. Για αυτό ακριβώς υπάρχουν οι τοίχοι: Για να σταματήσουν αυτούς που δεν θέλουν κάτι πραγματικά” και καταλήγει “Τα λάθη και οι ατυχίες της ζωής μπορεί να σε καθορίζουν, αλλά όχι με τον τρόπο που πιστεύεις.”

Κι αυτό είναι μία σκέψη που προσπαθώ να μην ξεχνάω ποτέ. Ειδικά όταν τα πράγματα πάνε κάπως στραβά και πραγματικά χρειάζομαι κάτι να μου δώσει ώθηση. Ακόμα κι αν αυτό το κάτι είναι εντελώς κλισέ και πολυκαιρισμένο.

Ας πάρουμε ένα παράδειγμα: Σε απορρίπτουν. Σε ένα interview, σε ένα φλερτ, σε μία ιδέα. Αυτό είναι ένας τοίχος, ένα εμπόδιο, μία στραβή τιμονιά στον ευθύ δρόμο σου.

Ο κανόνας είναι πολύ συγκεκριμένος: Έχεις είκοσι λεπτά για να το διαχειριστείς. Βάλε το χρονόμετρο στο κινητό σου. Έχεις ακριβώς είκοσι λεπτά για να λυπηθείς, να εκνευριστείς και να γκρινιάξεις. Και να φωνάξεις αν θες. Και να ανοίξεις το ψυγείο και να πάρεις ό,τι θέλεις. Και να χορέψεις με το βρακί και κλειστά παντζούρια στο σαλόνι, το Los Angeles των Sugarcult. Αλλά μόνο για είκοσι λεπτά. Ο κανόνας είναι αυστηρός. Μόλις χτυπήσει το ξυπνητήρι πρέπει να σηκωθείς. Να σκουπίσεις μάτια, να στρώσεις μαλλιά και να ανασκουμπωθείς. Και να βάλεις το παγωτό πίσω στο ψυγείο.

Τι μπορείς να κάνεις αυτά τα είκοσι λεπτά;

Πάρε μία φίλη ή έναν φίλο που ξέρεις ότι σ’ αγαπάει τόσο που θα αντέξει την γκρίνια σου. Μοιράσου το δράμα σου και ζήτησε υποστήριξη.

Γράψε. Γράψε ό,τι σκέφτεσαι. Ό,τι θες να εκφράσεις εκείνη τη στιγμή. Μη σε νοιάζει, δεν θα το διαβάσει κανείς μετά. Μπορείς να το κάψεις.

Χόρεψε στο σαλόνι σου. Βάλε δυνατά ό,τι σε εμπνέει να χορέψεις.

Κλάψε. Αν αυτό θες.

Ούρλιαξε σε ένα μαξιλάρι.

Πήγαινε μία βόλτα να σε χτυπήσει δροσερός αέρας και προσπάθησε να επικεντρωθείς στους ήχους της πόλης, που συνήθως αγνοείς γιατί ακούς μουσική ή γιατί σκέφτεσαι ασταμάτητα.

Διάβασε μία τυχαία σελίδα από τον Μικρό Πρίγκηπα ή όποιο βιβλίο σε εμπνέει.

Μην κάνεις τίποτα απολύτως. Προσπάθησε να παρακολουθήσεις την ανάσα σου, το ταβάνι, την ησυχία του σπιτιού.

Κάθε ένας από εμάς έχεις τον δικό του τρόπο να εκφράσει τα νεύρα ή την απογοήτευση του. Βρες αυτό που θα σε κάνει να ξεσπάσεις εκείνη την ώρα και κάνε το. Για είκοσι λεπτά.

Και μετά τα είκοσι λεπτά;

Ο κανόνας δεν στέκεται μόνο στο να εκφραστείς για είκοσι λεπτά. Η συνέχεια έχει εξίσου σημαντικό ρόλο στο πως θα διαχειριστείς την αναποδιά. Είναι ακριβώς αυτό το σημείο όπου θα κάνεις διαγραφή. Διέγραψε το μήνυμα/email που σε στεναχωρεί. Διέγραψε τη συνομιλία. Σύμφωνα με τους ειδικούς είναι ένας τρόπος να καθαρίσεις το κεφάλι σου. Δεν σε δέχτηκαν σε μία δουλειά; Σκέψου το για είκοσι λεπτά και μετά νοερά κάνε το delete.

Στη συνέχεια σκέψου ψύχραιμα τι μπορεί να πήγε λάθος και διόρθωσε το. Ξαναδιάβασε το βιογραφικό σου και κάνε μερικές αλλαγές ή δώσε το σε κάποιον που έχεις εμπιστοσύνη να το δει. Σε απέρριψε ένα αγόρι; Σκέψου αν όντως έκανες κάτι λάθος εσύ ή αν πράγματι δεν υπήρχε έλξη ανάμεσά σας.

Σημασία έχει να εντοπίσεις τι πήγε λάθος και να το αποφύγεις την επόμενη φορά. Αλλά περισσότερη σημασία έχει να σηκωθείς και να προχωρήσεις παρακάτω.