Γεννήθηκε ένα Σαββατόβραδο στον μεγάλο καύσωνα του ’87. Ήταν 18 Ιουλίου. Σαν σήμερα, σα να λέμε. Ακριβώς σαν σήμερα! Πριν από 28 χρόνια, εκ των οποίων είχα την τύχη να περάσω μαζί της τα 11 – μέχρι σήμερα! Ξέρω πως έχω πει στο παρελθόν ότι δεν πιστεύω πως υπάρχει στην πραγματικότηα έτερον ήμισυ και άλλα τέτοια αλλά πιστεύω (και θα συνεχίσω να πιστεύω) ότι όλοι μας έχουμε πάνω σ’ αυτή τη Γη την «αδερφή ψυχή μας» και αυτό ακριβώς είναι εκείνη για εμένα. Είναι εκείνη που δεν μπορείς να της πεις «σ’ αγαπώ» γιατί αξίζει κάθε ένα απ’ τα γράμματα του ασυναίρετου «σ’ αγαπάω». Εκείνη που έδωσε για μένα νόημα στο «My special K» των Placebo. Ναι… καλά κατάλαβες, για σένα μιλάω!

Ίσως το αδερφή ψυχή να φέρνει στο μυαλό μια πολύ καλή φίλη ή την ιδανική σύντροφο –αν και εκείνη θα είχε τις ενστάσεις της εδώ και θα σου έλεγε ότι το «ιδανικό» είναι πολύ υποκειμενικό και άρα δεν είναι εύκολο να συμφωνήσουμε στο εννοιολογικό του περιεχόμενο- και ομολογώ ότι μπορεί να είναι ΚΑΙ αυτά αλλά εκείνη σίγουρα δεν είναι μόνο αυτά. Σίγουρα την είχα δίπλα μου στις καλύτερες και στις χειρότερες στιγμές της ζωής μου, να χαίρεται με τις χαρές μου και να με στηρίζει όταν νόμιζα ότι δεν θα μπορούσα να σταθώ στα πόδια μου ή να με παρηγορεί αντί να μου λέει «στα ‘λεγα εγώ» -και για όλ’ αυτά θα της είμαι αιώνια ευγνώμων. Αυτά όμως τα κάνουν και άλλοι φίλοι μου. Όταν λέω ότι εκείνη είναι η αδερφή ψυχή μου, εννοώ ότι είναι ο άνθρωπος που θα με κοιτάξει και θα πούμε με τα μάτια μας περισσότερα απ’ όσα θα λέγαμε με λόγια με οποιονδήποτε άλλον. Που η σιωπή μεταξύ μας δεν μας προκαλεί αμηχανία γιατί ξέρουμε ότι μπορείς να επικοινωνείς με τον άλλον με πολλούς τρόπους και ότι, αρκετές φορές, το να είσαι απλά «εκεί», έχει μεγαλύτερη σημασία. Είναι εκείνη που θα γυρίσει να με κοιτάξει λίγο πριν βάλω τα κλάματα απ’ την συγκίνηση στο τέλος των γαλλικών ταινιών που τόσο μας αρέσει να βλέπουμε παρέα και που θα μου σφίξει το χέρι σε ανύποπτο χρόνο μόνο και μόνο για να μου δηλώσει την παρουσία της και να μου δείξει ότι, «ξέρεις τι, είμαι εδώ. Είμαστε μαζί σ’ αυτό»

Εκείνη είναι όσα δεν είμαι εγώ! Έντονη, με φλογερό ταπεραμέντο (κατάλοιπο, είμαι σίγουρος, του καύσωνα του ’87) και δυναμική σε βαθμό που μπορεί να σε τρομάξει αν δεν ξέρεις πόσο ευαίσθητη είναι κατά βάθος. Ξέρω ότι αυτός είναι ένας απ’ τους λόγους για τους οποίους την θέλω στη ζωή μου: γιατί με συμπληρώνει όπως ο αρακάς συμπληρώνει τα καρότα! Νομίζω ότι αυτό είναι στην πραγματικότητα μια «αδερφή ψυχή». Ένας άνθρωπος χωρίς τον οποίο δεν μπορείς να φανταστείς τη ζωή σου, χωρίς τον οποίο η ζωή σου θα ήταν… συννεφιασμένη Κυριακή (και η Κλέλια είναι υπερβολικά πολύχρωμη για να είναι σύννεφο βροχής. Μάλλον για ουράνιο τόξο την κόβω)! Δεν ξέρω αν έχετε νιώσει ποτέ έτσι για κάποιον άνθρωπο (προσέξτε, λέω άνθρωπο, γενικά, ασχέτως ιδιότητας) αλλά νομίζω ότι μόνο αν το έχετε νιώσει μπορείτε ν’ αντιληφθείτε για τι πράγμα μιλάω!

Πρόσφατα είχα μια συζήτηση με έναν φίλο μου απ’ τη δουλειά που με ρώτησε ποιο είναι το αγαπημένο μου τραγούδι. Σε φάση «favourite song ever». Χωρίς δεύτερη σκέψη, του απάντησα ότι είναι ένα άλλο τραγούδι των Placebo, το «Every you, every me» μόνο και μόνο γιατί είναι το τραγούδι μας. Εκείνος εξέφρασε την ένσταση ότι ο καθένας μας θα πρέπει να έχει ένα δικό του αγαπημένο τραγούδι και όχι να μοιράζεται κάποιο με άλλους. Ο καημένος, δεν μπορούσε να καταλάβει ότι ο λόγος που το συγκεκριμένο τραγούδι, είναι το αγαπημένο μου είναι ακριβώς γιατί το μοιράζομαι μ’ εκείνη. Και ό,τι μοιράζομαι μαζί της, γίνεται αυτόματα καλύτερο- ακόμα και ένα γλυκό μετά από ένα λουκούλλειο γεύμα. Γλυκό στο οποίο πάντα αφήνει την τελευταία πιρουνιά για μένα, ακόμα και αν είναι τ’ αγαπημένο της…