Η αλήθεια είναι πως αυτό το θέμα του ρομαντισμού με απασχολεί καιρό τώρα. Για το γαμώτο. Γιατί πες με συντηρητική, μα είναι κάποια πράγματα τα οποία δεν θα έπρεπε να αλλάξουν με την πάροδο των χρόνων. Γιατί μερικές φορές, ο κόσμος του φλερτ και του ρομαντισμού δεν πρέπει να καταλαβαίνει την ισότητα των δύο φύλων. Κάτι δεν λειτουργεί σωστά στο σύμπαν μετά. Δεν μπορεί να το καταλαβαίνω μόνο εγώ. Όταν αυτή η μαγεία και η ειλικρίνεια ενός βλέμματος χάνονται μέσα σε ιντερνετικές συνομιλίες ένα αστέρι πέφτει και κανείς δεν το βλέπει ώστε να κάνει ευχή. Θυμάμαι γονείς και παππούδες να μου εξιστορούν το πως γνωρίστηκαν και το πως το ένα έφερε το άλλο. Να συζητούν μεταξύ τους για αυτές τις μικρές λεπτομέρειες που η σημερινή γενιά θεωρεί πως περνούν απαρατήρητες. Για το κλείσιμο της πόρτας, το περπάτημα μέχρι την αυλή, το φιλί στο μάγουλο, το κέρασμα μιας πάστας και εκείνο το βλέμμα της ντροπής αν κάτι ήταν πολύ πρόστυχο για την εποχή. Που πήγε λοιπόν το ρομάντζο που ζούσαν τότε και γιατί κανένας δεν ζητάει να γυρίσει πίσω; Κανείς δεν περιμένει τον πρίγκιπα μα κανείς δεν θέλει να συναναστρέφεται με τον βάτραχο. Περπατάς στο δρόμο και ακούς συζητήσεις για το πως το αγόρι δεν γυρνάει καν την κοπέλα του σπίτι και η απάντηση της φίλης δίπλα είναι η χειρότερη, καθώς το βρίσκει φυσιολογικό. Ζευγάρια βγαίνουν σε πρώτο, τέταρτο, έκτο ραντεβού και ακούς να μοιράζονται τον λογαριασμό. Εντάξει βρε παιδιά, κανείς δεν έχει λεφτά αλλά δεν μπορεί ο άντρας να θεωρεί πως είναι εντάξει να αφήσει το κορίτσι να βγάλει πορτοφόλι στα πρώτα ραντεβού. Το ραντεβού έχει μερικές αρχές, που θέλοντας και μη μοιάζει να ξεχνάμε. Ξεχνάμε το πόσο ωραίο συναίσθημα είναι να κερνάς κάποιον επειδή το θέλεις, ακόμα και αν τα βγάζεις πέρα ίσα ίσα. Ξεχνάμε το πως το καλύτερο κομμάτι των ραντεβού είναι η αμήχανη στιγμή στο αυτοκίνητο έξω από το σπίτι της ή το περπάτημα στα στενά της Αθήνας. Ξεχνάμε πως το ραντεβού δεν πηγαίνει καλά επειδή ταιριάζετε και γουστάρετε ο ένας τον άλλον, αλλά επειδή οι μικρές λεπτομέρειες είναι αυτές που σε κάνουν ευτυχισμένο. Η αναμονή της κοπέλας πριν από αυτό και η δύσκολη θέση που την φέρνεις όταν δεν την αφήνεις να πληρώσει. Υπάρχουν μερικά πράγματα που δεν πρέπει να δεχόμαστε. Μερικά πράγματα τα οποία ο άντρας μαθαίνει από το σπίτι του. Το πως να συμπεριφέρεται στις κοπέλες που έχει δίπλα του είναι ένα από αυτά. Καλή η ισότητα αλλά στον χώρο εργασίας μόνο. Όπως και στο κρεβάτι, έτσι και στα ραντεβού, κάποτε πρέπει να καταλάβει ο άντρας πως η κατάσταση ελέγχεται από εκείνον. Γιατί μας έχει λείψει ο ρομαντισμός. Μας έχει λείψει να έρχονται να μας μιλάνε σε ένα μπαρ αντί να μας πιάνουν την κουβέντα στα social media. Μας έχουν λείψει τα μικρά πραγματάκια που έκαναν τις γιαγιάδες μας να θυμούνται και να διαγράφεται ένα χαμόγελο στο πρόσωπό τους. Σιγά μην συναντιόντουσαν στην μέση της διαδρομής. Εκείνος πήγαινε σε αυτήν, πάντα. Και ξαφνικά καταλαβαίνεις πως οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι. Πως ο άντρας σπάνια θα διανύσει χιλιόμετρα για να σε βρει και πως αυτοί που θα έπρεπε σου ανοίξουν την πόρτα στο πρώτο ραντεβού, σου ζητούν να συναντηθείτε στο μαγαζί. Βλέπεις πως οι άνθρωποι έχουν αλλάξει. Ο τρόπος σκέψης τους, γιατί η τσέπη τους δεν έχει μεγάλη διαφορά. Βλέπεις πως στην θέση ενός κόσμου που ξεχείλιζε από ρομαντισμό, έχει έρθει ένας κόσμος ανασφάλειας και ποσότητας. Υπάρχουν άντρες εκεί έξω (όχι και πολύ έξω, μην νομίζεις) που βγαίνουν με κοπέλες χωρίς να ξέρουν πως να φερθούν ή τι ακριβώς θέλουν. Και αυτό κάνει τις περισσότερες να το βρίσκουν φυσιολογικό. Γι’ αυτό και έχουμε φτάσει σε αυτό το σημείο. Αυτοί που σε κερνούσαν μια γκαζόζα στο καφενείο της γειτονιάς, τώρα ψάχνουν να σε βρουν τυχαία για να αποφύγουν ορισμένα “πρέπει”των ραντεβού. Αυτοί που σε κοιτούσαν στα μάτια τώρα κοιτούν το πάτωμα (στην καλύτερη) και σκέφτονται πως θα ήταν αν σου ζητούσαν να πας από το σπίτι τους αργότερα. Πράγμα που κάνει την κατηγορία των ραντεβού τουλάχιστον ένα θλιβερό κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Όχι επειδή δεν πρέπει να πας σπίτι τους, αλλά επειδή δεν έχουν τακτ. Πού πήγε λοιπόν, ο ρομαντισμός; Σε μια χώρα που θεωρούνταν αναπόσπαστο κομμάτι, τώρα έχει χαθεί πίσω από οθόνες, πληκτρολόγια και χειρισμούς. Μοιάζει να ξεχνάμε σαν λαός πως αυτό ήταν που μας έκανε να προχωρούμε και με το τίποτα. Αυτό το βλέμμα, το λουλούδι που έκοψες από τον κήπο της μαμάς σου και οι ολονύχτιες βόλτες. Έχουμε σταματήσει να έχουμε όρεξη για προσπάθεια αφού υπάρχει τόση προσφορά εκεί έξω. ‘Εχουμε σταματήσει να ψάχνουμε τρόπους να κάνουμε το κάτι διαφορετικό, να θέλουμε να κάνουμε εντύπωση σε μια κοπέλα. Μα πάνω απ’ όλα έχουμε μάθει να ξεχνάμε και να μένουμε μόνοι.