Προφανώς και είναι ένα θέμα που απασχολεί όλο τον πλανήτη, άντρες και γυναίκες, σε καθημερινή βάση. Κάθεσαι και σπας το κεφάλι σου προσπαθώντας να καταλάβεις γιατί να θες πάντα αυτό που δεν μπορείς να έχεις και αυτό που σου δίνεται στο πιάτο να το φτύνεις υποτιμητικά. Και έρχονται στιγμές που καταλαβαίνεις ότι η συμπεριφορά σου είναι σαν ενός κακομαθημένου εννιάχρονου που ακούει “όχι” και λάμπουν τα μάτια του. Παρ’ όλα αυτά, εσύ ακάθεκτη/ος.

Το χειρότερο στο ότι θέλουμε κάτι που δεν είναι δικό μας (και μάλλον δύσκολα θα γίνει) είναι το ότι βλέπουμε την κατάσταση πολύ πιο γλυκιά απ’ ότι είναι. Φτιάχνουμε μέσα μας ένα ιδανικό πρόσωπο ή μια ιδανική κατάσταση και το έχουμε Θεό. Και αυτό δεν ισχύει για έναν συγκεκριμένο τομέα στην ζωή μας, αλλά σε όλους. Άσχετα αν οι περισσότεροι μπορούν να ταυτιστούν με κάποιον/α που ήθελαν μόνο και μόνο επειδή δεν τον/την είχαν.

Και σε ρωτάω εγώ, πόσες φορές θέλησες κάτι που δεν είχες; Πόσες φορές όταν το απέκτησες πια με κόπο και ιδρώτα (για extra δράμα) , ήταν ακριβώς αυτό που περίμενες; Θα δεις και εσύ, όπως βλέπω και εγώ εδώ και λίγο καιρό, πως οι περιπτώσεις αυτές είναι πάρα πολύ κοντά στο μηδέν. Και δεν φταίει ο άλλος, προς θεού, σιγά μην αρχίσουμε να ρίχνουμε το φταίξιμο σε κάποιον άλλον. Εμείς φταίμε που φτιαχνόμασταν μέσα μας για μια κατάσταση που δημιουργήσαμε μόνοι μας. Η φαντασία να ξέρεις, είναι πολύ ύπουλο εργαλείο στο μυαλό ενός ανθρώπου. Κάθε φορά όμως, τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου. Και αν τελικά αυτό που θέλεις τόσο πολύ επειδή δεν μπορείς να έχεις, δεν έρθει ποτέ, εκεί να δεις χαμό. Αρχίζεις και λες πόσο χάλια σου πάνε όλα και ότι ποτέ δεν σου έδωσε κανείς αυτό που ήθελες. Εκεί έρχεται και το τέλος του κόσμου. Σιγά ρε φίλε, γιατί πρέπει πάντα να γίνονται όλα αυτά που θέλουμε; Και μην μου πεις ότι είσαι από αυτούς που σας έχει φτύσει κάποιος, γιατί δεν μπορεί, όλο και κάτι που ήθελες θα έχει γίνει στην ζωή σου. Αλλά όχι εσύ θέλεις αυτό που δεν μπορείς να έχεις. Για χίλιους δύο λόγους. Δεν σε κατηγορώ, όμως. Όλοι το ίδιο δεν θέλουμε; Το να προσπαθείς για κάτι που είναι δύσκολο να το καταφέρεις έχει μια άλλη γλύκα. Όπως και να το κάνουμε, είτε είναι γκόμενος/α, είτε είναι δουλειά, είτε μια εργασία. Μόλις το καταφέρεις δε, έχει έναν άλλον αέρα. Τι σε νοιάζει αν δεν είναι όπως το φαντάστηκες (τουλάχιστον τώρα δεν θα σε νοιάζει για καμιά βδομάδα), εσύ πέτυχες κάτι που φαινόταν αδύνατο, όχι μόνο στα μάτια των άλλων αλλά και στα δικά σου. Και όσο πιο λίγες οι πιθανότητες υπέρ σου, τόσο πιο πολύ το ήθελες. Τελικά όμως, βλέπεις ότι δεν έχει να κάνει με τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου, ούτε με την προαγωγή που θέλεις να πάρεις. Έχει να κάνει με εσένα και με το πως θα καλύψεις την ανασφάλεια σου. Πως θα δώσεις λίγη τροφή ακόμα στο εγώ σου, λες και δεν είναι αρκετά μεγάλο. Και δεν τα λέω για σένα μόνο, τα λέω για να τα ακούσω και εγώ. Γιατί νομίζεις πως άρχισα να γράφω για αυτά που δεν μπορούμε να έχουμε; Όπως και να το κάνουμε, οι άνθρωποι είμαστε εγωιστές από την φύση μας.