Ακούγοντας το όνομά του, το μυαλό σου πηγαίνει αυτόματα στον δολοφόνο με το αγγελικό πρόσωπο και τα γαλανά μάτια, που με τόση επιτυχία έχει ενσαρκώσει δεκάδες φορές σε τηλεόραση, θέατρο και κινηματογράφο. Ο Γιάννης Στάνκογλου έχει διαγράψει μια λαμπρή καριέρα εδώ και πολλά χρόνια στο χώρο της υποκριτικής και δεν θεωρείται άδικα ένας από τους πιο αξιόλογους ηθοποιούς της γενιάς μας. Σοβαρός, συνειδητοποιημένος και εκπέμποντας μια ηρεμία με την φωνή του, μας μίλησε για την  δουλειά και την οικογένειά του. 

Πως σας βρίσκει επαγγελματικά η νέα χρονιά;

Πριν λίγο καιρό τελείωσα τα γυρίσματα μιας ταινίας, με πολύ ωραίο σενάριο και υπέροχους συνεργάτες, όμως επειδή δεν έχει ανακοινωθεί ακόμη δεν θα ήθελα να αποκαλύψω κάτι παραπάνω. Όταν επιλέγομαι για μια ταινία, προτιμώ να μην μιλάω στην αρχή και να τα λέω όλα αργότερα, αφότου υπάρχει ένα πιο χειροπιαστό αποτέλεσμα. Εκτός από την ταινία, θα συμμετάσχω στην θεατρική παράσταση «Έντα Γκάμπλερ», του Κωνσταντίνου Ρήγου, η οποία θα ανέβει στο θέατρο REX τον Φεβρουάριο.

Το τελευταίο διάστημα έχετε συμμετάσχει σε αρκετές κινηματογραφικές δουλειές. Μιλήστε μας για αυτές.

Η αλήθεια είναι πως τον τελευταίο καιρό είχα πολλές συμμετοχές σε ταινίες και είμαι πολύ χαρούμενος για αυτό. Με το «Xenia» του Πάνου Κούτρα ταξιδέψαμε στις Κάννες και έζησα μια μοναδική εμπειρία. Είναι μια ταινία που πήγε πάρα πολύ καλά στο εξωτερικό, με διανομή σε όλη την Ευρώπη και απέσπασε μάλιστα βραβείο στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου στο Ρίο Ντε Τζανέιρο. Εκτός από το«Xenia» συμμετείχα και στο «Περιπέτεια στο Αιγαίο», μια ελληνοφιλανδική παραγωγή, η οποία θα κάνει πρεμιέρα στην Ελλάδα σε λίγες μέρες, ενώ στην Φιλανδία παίζεται ήδη και είναι η δεύτερη πιο εμπορική ταινία. Σε λίγο καιρό, περίπου τον Φεβρουάριο, θα προβληθεί και η ταινία του Νίκου Παναγιωτόπουλου «Η κόρη του Ρέμπραντ», στην οποία έχω ένα μικρό ρόλο, και τέλος το «Forget me not», το οποίο μπορεί να γυρίστηκε πριν 6 χρόνια, αλλά βγήκε φέτος στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και θα πάρει διανομή και στις κινηματογραφικές αίθουσες.

Υπάρχει επομένως κάτι που σας ελκύει περισσότερο στην κινηματογραφική βιομηχανία;

Δεν θα έλεγα ότι ξεχωρίζω τον κινηματογράφο, αγαπώ το ίδιο και το θέατρο, απλώς έτυχαν περισσότερες δουλειές εκεί. Υπάρχουν ορισμένες συγκυρίες που σε κάνουν να πάρεις κάποιες αποφάσεις τη δεδομένη στιγμή. Μπορεί δηλαδή να θες να αποστασιοποιηθείς από το θέατρο για λίγο καιρό και σε αυτό το διάστημα να προκύψουν άλλες προτάσεις. Σίγουρα όμως ο κινηματογράφος και το θέατρο είναι το ίδιο αγαπημένα για εμένα.

Κατά πόσο είναι εύκολα τα πράγματα για τον κινηματογράφο στην Ελλάδα, σε σύγκριση και με το εξωτερικό;

Δεν είναι καθόλου εύκολα και οι περισσότερες παραγωγές γίνονται με πολύ χαμηλό μπάτζετ γιατί τα οικονομικά ασθενούν και σε αυτό τον τομέα. Παρόλα αυτά όμως υπάρχουν άνθρωποι που έχουν πολύ όρεξη για δουλειά και προσπαθούν για να δώσουν αξιόλογα αποτελέσματα. Ο κινηματογράφος στην Ελλάδα ήταν λίγο παρεξηγημένος νομίζω, όμως τα τελευταία 5-6 χρόνια έχουν γίνει διάφορες ταινίες, οι οποίες πήγαν πολύ και στο εξωτερικό και πλέον έχουν αλλάξει τα πράγματα. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι πολλές ελληνικές ταινίες διακρίνονται έξω συνεχώς. Πιστεύω πως οι Έλληνες έχουν βρει σιγά σιγά την ταυτότητά τους στον τομέα του κινηματογράφου, η οποία είναι ουσιαστική και αν την εξελίξουν πιστεύω ότι θα μπορούσε να γίνει και εξαγώγιμο προϊόν. Η μόνη διαφορά είναι πως στο εξωτερικό τα πράγματα κυλούν πιο γρήγορα, γιατί στην Ελλάδα υπάρχουν πολλά εμπόδια που μας πάνε πίσω κυρίως στον διαδικαστικό τομέα. Πιστεύω όμως πως το συγκεκριμένο πρόβλημα είναι πιο βαθειά ριζωμένο στην παιδεία μας και τον τρόπο που μεγαλώνουμε.

Με τα τόσα εμπειρίας που έχετε αποκτήσει, θα μπαίνατε στη διαδικασία να κάνετε μια δική σας παραγωγή;

Το δοκίμασα πέρυσι στο θέατρο με το μονόλογο «Είμαι ένας άλλος», που αφορούσε τη ζωή του Γάλλου ποιητή Αρτίρ Ρεμπό. Δεν ήταν μεγάλο ρίσκο γιατί επρόκειτο για έναν μονόλογο, σκηνοθέτης ήταν η γυναίκα μου και αν έβλεπα ότι δεν πάει καλά θα κατέβαζα την παράσταση ώστε να μην μπω οικονομικά μέσα. Παρόλα αυτά όμως ήταν ρίσκο το ότι επέλεξα να πάω την παράσταση σε περιοδεία σε όλη την Ελλάδα, με ένα έργο άγνωστο για τον περισσότερο κόσμο και για την ζωή ενός ποιητή που λογικά οι πιο πολλοί αγνοούν την ύπαρξή του. Τελικά όμως πήγαμε πολύ καλά και η παράσταση άρεσε στον κόσμο. Έμεινα πολύ ικανοποιημένος και σίγουρα θα ήθελα να το ξαναδοκιμάσω.

Θα φεύγατε στο εξωτερικό για να δοκιμάσετε την τύχη σας επαγγελματικά;

Θα έφευγα μόνο αν είχα κάποια σίγουρη πρόταση. Δεν νομίζω πως θα εγκατέλειπα την Ελλάδα για να αναζητήσω εργασία στα τυφλά, πλέον έχω μεγαλώσει αρκετά για να κάνω κάτι τέτοιο. Είχα φύγει όταν ήμουν πιο μικρός, αλλά όταν είσαι νέος σκέφτεσαι πιο απλά και όλα είναι πιο εύκολα στο μυαλό σου. Ωστόσο θα ήθελα να μπορέσω να φύγω από την Αθήνα για 2-3 μήνες, να ταξιδέψω και να αναζητήσω νέα πράγματα.

Έχετε αρκετό καιρό να κάνετε στην τηλεόραση. Σας λείπει καθόλου;

Στην τηλεόραση έχω να κάνω κάτι από το «Το Νησί» και αφενός μέχρι πέρυσι δεν υπήρχαν αρκετές δουλείες, αφετέρου όσες παραγωγές γινόντουσαν δεν θεώρησα εγώ ότι θα ήθελα να συμμετάσχω. Γενικά προσπαθώ όσο μπορώ να είμαι επιφυλακτικός με την τηλεόραση, γιατί είναι ένα δυνατό μέσον και σίγουρα βοηθάει να σε μάθει ο κόσμος, όμως θα ήθελα να γίνονται ακόμη πιο ωραίες δουλειές. Βέβαια γύρισα ένα επεισόδιο για την 10^η Εντολή, η οποία θα ξεκινήσει ξανά από τον Ιανουάριο στον Alpha και είμαι πολύ χαρούμενος που θα προβληθεί και πάλι.

Επομένως με τι κριτήριο επιλέγετε αν θα συμμετέχετε σε μια δουλειά;

Το βασικότερο ρόλο για εμένα παίζει το σενάριο. Σε όποια δουλειά και αν συμμετέχω, είτε είναι θέατρο, κινηματογράφος ή τηλεόραση πρώτα από όλα κοιτάω το σενάριο. Αν μου μιλάει το κείμενο και έχω να δώσω πάνω σε αυτό και να μιλήσω μέσα από αυτό τότε λέω το ναι. Σίγουρα όμως παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο και οι καλοί συνεργάτες.

Το κοινό σας έχει συνδέσει με δραματικούς ρόλους. Ήταν επιλογή σας ή σας τους πρότειναν;

Νομίζω πως όλα γίνονται τυχαία. Μάλλον για να το διατυπώσω καλύτερα, ξεκινάνε τυχαία και συνεχίζονται. Έχω παίξει και ελάχιστους κωμικούς ρόλους στην τηλεόραση και το θέατρο, η αλήθεια όμως είναι πως πιο πολύ μου πάει το δράμα. Δεν σου κρύβω πως θα ήθελα να κάνω και μια τρελή κωμωδία, όμως πιο σύγχρονη και με συνεργάτες για τους οποίους θα ήμουν σίγουρος.

Είναι ψυχοφθόρο για κάποιον να ερμηνεύει κυρίως βαρύς ρόλους; Υπήρξε κάποιος που σας επηρέασε πολύ και σας έκανε να θέλετε να αποστασιοποιηθείτε;

Είναι σίγουρα πολύ δύσκολο και ψυχοφθόρο. Έχει βέβαια σημασία και το πόσο βαθιά μπαίνεις κάθε φορά στο ρόλο, αλλά σίγουρα πρέπει να υπάρχει πάντα μια δικλίδα ασφαλείας. Προσωπικά προσπαθώ να μπαίνω και να βγαίνω όσο πιο γρήγορα μπορώ από τους ρόλους για να μπορώ να κρατηθώ αλώβητος. Σίγουρα υπήρξαν ρόλοι που με επηρέασαν πολύ όπως με το Ταγκό των Χριστουγέννων και με κάποιες άλλες δουλειές στο θέατρο, και χρειάστηκε περισσότερος χρόνος για να συνέλθω. Όμως αγαπάω πάρα πολύ την δουλειά μου και δεν με έχει κουράσει σε καμία περίπτωση και ειδικά όσον αφορά στην ψυχή μου μονό καλό της έχει κάνει.

Μετά από τόση δουλειά βρίσκετε χρόνο για την οικογένειά σας;

Πάντα έχω χρόνο για την οικογένειά μου όση δουλειά και να έχω. Είναι η προτεραιότητά μου και πάντα θέλω να είναι μαζί μου Στην περιοδεία με τον μονόλογο του Διομήδη παραδείγματος χάριν ταξιδέψαμε όλοι μαζί, στήναμε την παράσταση το βράδυ μετά το τέλος ήμουν με την οικογένειά μου.

Μιλήσατε πιο πριν για παιδεία. Πόσο εύκολο είναι να μεγαλώνει κανείς παιδιά σήμερα που τα ιδανικά έχουν ξεπέσει και να δίνει σωστές αξίες;

Δεν είναι καθόλου εύκολο, η αλήθεια είναι δύσκολο να μεγαλώνεις παιδιά σήμερα, παρόλα αυτά πιστεύω ότι αν το παλεύεις κι εργάζεσαι μαζί με το παιδί, του μιλάς, του επικοινωνείς πράγματα και εικόνες τότε δεν έχεις χάσει το παιχνίδι. Από εκεί και πέρα είναι και στο χέρι του παιδιού. Άλλωστε δεν πιστεύω ότι τα πράγματα θα αλλάξουν από τους μεγάλους. Ελπίζω και πιστεύω ότι αν αλλάξει κάτι, θα αλλάξει από τα παιδιά. Θα ήθελα στην Ελλάδα να έχουμε μια παιδεία λίγο πιο ελεύθερη, που δεν έχει πρώτο και τελευταίο θρανίο, καρέκλες, παιδί του τάδε και λοιπά. Θα ήθελα μια παιδεία με λιγότερο υλική και περισσότερο συναισθηματική υπόσταση.

Κλείνοντας, πιο είναι το σημαντικότερο «όπλο» που πρέπει να διαθέτει κανείς σήμερα για να σταθεί αλώβητος;

Νομίζω πως το σημαντικότερο όπλο μας είναι να μην φοβόμαστε. Οφείλουμε να επιχειρούμε και να ρισκάρουμε πρώτα από όλα για τους εαυτούς μας. Αν πέσουμε, δεν πειράζει, θα πρέπει να σηκωθούμε και να συνεχίσουμε χωρίς φόβο.

Φωτογραφίες: www.artecinematica.com