Έχουν γραφτεί άρθρα και άρθρα, με συμβουλές και απόψεις πάνω στο αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός, να κάνει ότι θέλει. Πράγματι, είναι προσωπική μας υπόθεση να ακολουθήσουμε την καρδιά μας και να κάνουμε αυτό που επιθυμούμε, χωρίς να υπολογίζουμε την κριτική των άλλων. Τι γίνεται, όμως, αν τα χρόνια περνούν κι εσύ ακόμα δρας απερίσκεπτα (ή και βάσει πεπατημένης), χωρίς να ξέρεις τελικά τι είναι αυτό που θέλεις;

Μεγαλώνουμε σε μια κοινωνία που στόχος της είναι να διαμορφώσουμε τη δική μας ξεχωριστή και μοναδική προσωπικότητα. Ανήκουμε από τη μέρα της γέννησης έως το θάνατο, σε κοινωνικές ομάδες και κάστες, που μας δίνουν ερεθίσματα και συμβάλλουν με τον τρόπο τους στο να βρούμε που ανήκουμε, τι θέλουμε και ποια είναι η θέση μας στον κόσμο.

Όλα αυτά, βέβαια, σε θεωρητικό επίπεδο. Η οικογένεια μας δίνει ήθος και αρχές, το σχολείο διευρύνει τους ορίζοντες μας και μας βοηθάει να βρούμε τις κλίσεις μας και μετά αποφασίζουμε εμείς τι μας ταιριάζει και τι θέλουμε από τη ζωή μας. Πως μπορούμε, όμως, στα 18 να είμαστε σίγουροι για το τι θέλουμε να κάνουμε πραγματικά; Δε μιλάω μόνο σε επαγγελματικό επίπεδο. Πως ξέρουμε αν αυτό που πιστεύουμε ότι επιθυμούμε είναι αυτό που όντως επιθυμούμε. Πολλές φορές κάνουμε μια επιλογή και στην πορεία καταλαβαίνουμε ότι δε το θέλαμε πραγματικά αυτό.

Η μετάνοια δε σημαίνει ότι κάναμε απαραίτητα ένα λάθος. Οι πράξεις μας δείχνουν ότι μια απόφαση που πήραμε ήταν αυτή που θέλαμε τη δεδομένη στιγμή. Αλλά και λανθασμένη να ήταν κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μας κρίνει γι’ αυτή.

Το σίγουρο είναι, ότι πάντα μπορούμε να αλλάξουμε την απόφασή μας. Και όχι μόνο μια φορά. Έχουμε την τάση να δυσκολευόμαστε να ανατρέψουμε τα δεδομένα μας και είναι λογικό. Το βόλεμα είναι πάντοτε πιο εύκολο. Αξίζει, όμως; Είμαστε εδώ για να ζήσουμε μια ζωή. Είναι καλύτερα να την κάνουμε όπως εμείς νομίζουμε πιο όμορφη, παρά να τη ζούμε μέσα από καταστάσεις και συνθήκες που δε μας εκφράζουν (πλέον). Γι’ αυτό ας μη φοβηθούμε το ξεβόλεμα. Αξίζει να δημιουργούμε εμείς τις ανατροπές για το δικό μας ιδανικό μέλλον.

Photo by  Tristan Colangelo