Εκείνη η λεπτή γραμμή.

Συνήθειας και εξάρτησης.

Συνηθίσαμε την ζωή μας αλλά εξαρτηθήκαμε από ουσίες, ανθρώπους, καταστάσεις, συνήθειες.

Εξαρτηθήκαμε από τις συνήθειες μας.

Ίσως επειδή μέσω της εξάρτησης νιώθει κανείς λιγότερο πόνο.

Λιγότερο πόνο που προκαλούν άνθρωποι, καταστάσεις, συνήθειες, ο εαυτός μας. Αυτά και όσα συνηθίσαμε να μας πονάνε, αλλά δεν αντέχουμε πια να μας πονάμε.

Δεν είναι εύκολος ο πόνος.

Όσο κι αν συνηθίζεται.

Όσο κι αν συνηθίσαμε να μην βλέπουμε την διαχωριστική γραμμή πόνου και στεναχώριας.

Ίσως γιατί δεν ξεχωρίζουμε πια την στεναχώρια από τον πόνο. Αλλά και απλά συνηθίσαμε.

Απλά; Συνηθίσαμε να τα βλέπουμε όλα απλά και να τα προσπερνάμε. Να περνάμε γρήγορα από μπροστά τους και να νομίζουμε πως τα αφήσαμε πίσω. Συνηθίσαμε να λέμε “δεν πειράζει”, και να νομίζουμε πως όντως δεν πειράζει. Συνηθίσαμε να λέμε “είμαι καλά” και να νομίζουμε πως πρέπει πάντα να είμαστε καλά.

Συνηθίσαμε να τα βλέπουμε όλα απλά και εξαρτηθήκαμε απο την ανάγκη μας να τα προσπερνάμε και να παραβλέπουμε την επίδραση που έχουν στην ζωή μας.

Και αυτά μαζεύτηκαν. Μέχρι που αυτά τα “απλά” έγιναν “δύσκολα” και αυτά τα δύσκολα έγιναν πόνος.

Πόνος.

Τον συνηθίσαμε και αυτόν. Μέχρι που δεν τον αντέξαμε.

Μέχρι που είδαμε τον πόνο και καταλάβαμε πως δεν είναι απλός.

Και πώς να είναι ο πόνος απλός όταν δεν είμαστε απλοί εμείς.

Και συνηθίσαμε με “απλές” συνήθειες να καλύπτουμε τον πόνο. Μέχρι που οι συνήθειες αυτές έγιναν εξάρτηση και κάλυψαν εμάς.

Συνηθίσαμε να καλύπτουμε προσωρινά τον πόνο μας. Αλλά παραβλέψαμε πως ο πόνος όσο και να τον καλύψουμε αυτός θα φανερωθεί ξανά. Πάνω μας, μέσα μας.

Εξαρτηθήκαμε από ουσίες, καταστάσεις, ανθρώπους, ουσίες για να νιώσουμε λιγότερο πόνο, για να νιώσουμε λιγότερο τον εαυτό μας.

Και προσπαθήσαμε να απεξαρτηθούμε.

Πήραμε τηλέφωνο σε γραμμές βοήθειας, πήγαμε σε κέντρα αποκατάστασης, επισκεφτήκαμε ειδικούς, για να απεξαρτηθούμε από ουσίες, καταστάσεις, συνήθειες. Και τα καταφέραμε. Δύσκολα αλλά τα καταφέραμε. Δύσκολα αλλά προσπαθούμε να τα καταφέρουμε. Να αποτοξινώσουμε τον εαυτό μας από ουσίες, καταστάσεις, συνήθειες.

Αλλά από τους ανθρώπους; Από τους “άλλους” πώς μπορούμε να απεξαρτηθούμε; Πώς μπορούμε να απεξαρτηθούμε από ένα χάδι, μια αγκαλιά, ένα φιλί, μια επαφή που κρατάει λίγο αλλά κάνει λιγότερο τον πόνο που νιώθουμε; Σε ποια γραμμή βοηθείας να πάρουμε τηλέφωνο για να απεξαρτηθούμε απο την ανάγκη μας να εξαρτόμαστε από ανθρώπους; Η εξάρτηση από ανθρώπους είναι πιο δύσκολη απο την εξάρτηση από ουσίες και συνήθειες.

Ίσως γιατί έχει να κάνει με την επαφή. Την σωματική και την πνευματική επαφή που μας θυμίζει πώς είναι να είσαι άνθρωπος. Άνθρωπος που χρειάζεται άνθρωπο. Για να γίνει άνθρωπος.

Ίσως για αυτό να μην υπάρχουν τηλεφωνικές γραμμές βοηθείας για ανθρώπους εξαρτημένους από ανθρώπους. Ίσως για αυτό να μην υπάρχουν κέντρα απεξάρτησης από ανθρώπους. Γιατί η διαφορά της εξάρτησης ενός ανθρώπου από έναν άνθρωπο σημαίνει ταυτόχρονα την ομοιότητα της εξάρτησης ενός ανθρώπου απο μια ουσία. Τον άνθρωπο που εξαρτάται. Αυτός είναι ο κοινός παρονομαστής, αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά, αυτός είναι εκείνος από τον οποίο πρέπει να εξαρτηθεί ο εξαρτημένος. Ο άνθρωπος- εαυτός.

Εξάρτηση: να μην μπορώ να ζήσει κανείς χωρίς.

Και ίσως όταν καταλάβουμε πως δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς εμάς να απεξαρτηθούμε από όσα είμαστε εξαρτημένοι.

Ίσως όταν εξαρτηθούμε από τον εαυτό μας να μπορέσουμε να ζήσουμε και με τον πόνο. Και να τον αντιμετωπίσουμε χωρίς εξαρτήσεις.

Συνηθίσαμε να εξαρτόμαστε από ουσίες, καταστάσεις, ανθρώπους. Όταν συνηθίσουμε να εξαρτόμαστε από εμάς ίσως και να γίνει λιγότερος ο πόνος. Γιατί θα έχουμε γίνει περισσότερο εμείς.