Δεν τα πάω καλά με τις συμβουλές. Τις αποφεύγω. (μπορώ να σε συμβουλεύσω αν θες και θα καταλάβεις αμέσως γιατί το αποφεύγω!) Σε αυτό το –καταπληκτικό- βίντεο που ανακάλυψα πριν περίπου 2 χρόνια, ανάμεσα σε 6 λεπτά απίστευτων συμβουλών υπάρχει και μία που θα μπορούσα όχι απλά να την προτείνω αλλά και να την υπογράψω και με τα δύο χέρια! Αν βαριέστε να το δείτε όλο (μην βαριέστε), προχωρήστε το εκεί γύρω στο 3’.15” και αφιερώστε μερικά δευτερόλεπτα. Αξίζει!

«Γνωρίστε τους γονείς σας, ποτέ δεν ξέρετε πότε θα τους χάσετε οριστικά… Να είστε καλοί με τα αδέρφια σας γιατί είναι ο καλύτερος σύνδεσμος που έχετε με το παρελθόν και είναι αυτοί που είναι το πιο πιθανόν να είναι μαζί σας και στο μέλλον. Καταλάβετε ότι οι φίλοι έρχονται και φεύγουν αλλά με κάποιους θα πρέπει να μείνετε για πάντα μαζί, δουλέψτε σκληρά για να ενώσετε τα κενά που θα φέρει η ζωή και η απόσταση, γιατί όσο μεγαλώνετε τόσο περισσότερο θα έχετε ανάγκη αυτούς που ξέρατε όταν ήσασταν νέοι…»

Σύνδεσμος. Αυτό είναι τα αδέρφια μας. Ο καλύτερος σύνδεσμος με το σημείο αναφοράς της ζωής μας, την παιδική μας ηλικία! Μια παιδική ηλικία που είναι η βάση για όλη την υπόλοιπη ζωή μας, το θεμέλιο στο οποίο θα στηριχτεί η ενήλικη ζωή μας.

Έχω 4 αδέρφια. Τρεις μεγαλύτερες αδερφές (εντάξει, μικρές ηλικιακά διαφορές αλλά θα είναι πάντα μεγαλύτερες, θα είμαι πάντα η μικρότερη, hop hop ) και έναν αδερφό, μικρότερο. Η Ελένη, η Κατερίνα (που την φώναζαν Καίτη και την ξανάκανα Κατερίνα τα τελευταία 3 χρόνια), η Γεωργία και ο Γιώργος. Αυτοί οι 4 άνθρωποι είναι ο σύνδεσμος και το σημείο αναφοράς μου, μαζί. Είναι η ζωή μου. Δεν υπάρχει κομμάτι της ζωής μου που να μην τους περιλαμβάνει. Δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή μου χωρίς αυτούς. Δεν μπορώ να ξέρω πως είναι να μεγαλώνεις ως μοναχοπαίδι ή ακόμα και ως δυάδα. Αν είναι καλύτερα ή χειρότερα. Δεν θα σας πω ότι είναι καλύτερα να μεγαλώνεις με πολλά αδέρφια. Δεν ξέρω αν είναι. Μπορώ μόνο να πω ότι δεν θα το άλλαζα ποτέ, ούτε καν για δοκιμή.

Σίγουρα δεν είναι εύκολο να μεγαλώνεις με τόσα άτομα σε ένα σπίτι. Να πρέπει να συνεννοηθείς και να συμβιώσεις με : τέσσερις αυτοί ( και όλοι ‘’κεφάλες’’ σαν και σένα) και δύο οι γονείς (τους γονείς, που τους πας τους γονείς;;) έξι και ένας ο εαυτός σου…εφτά! Δεν είναι εύκολο αλλά είναι εμπειρία και μάθημα ζωής.

Με τις αδερφές μου κοιμόμασταν στο ίδιο δωμάτιο. Τέσσερα κορίτσια σε ένα δωμάτιο (με κουρτίνες που είχαν πάνω τα στρουμφάκια) ! Μπορείς να καταλάβεις, να φανταστείς, έστω. Η καθεμιά είχε την πλευρά της στο κρεβάτι, την πλευρά της στη ντουλάπα, το συρτάρι της. Τα δικά μου ξεχώριζαν γιατί από τότε έμπαιναν ανά χρώμα. Των άλλων ήταν απλά τακτοποιημένα (αχμ). Μέχρι κάποια ηλικία, εκεί γύρω στα 14 νομίζω, τα ρούχα δεν μπερδεύονταν. Αυστηρά! Μετά άρχισαν σιγά σιγά να δανείζονται. Μετά πάλι να μην μπερδεύονται. Και μετά, στο πανεπιστήμιο πια, να υπάρχουν κάποια τα οποία πηγαινοέρχονταν από ντουλάπα σε ντουλάπα. Κάτι σαν μπαλαντέρ. Σαν ‘’μουντζούρης’’ αλλά από τον καλό, που όλοι θέλουν να τους τύχει. Κάπως έτσι είναι και τώρα τα πράγματα. Με τις αδερφές μου να είναι πιο τυχερές από εμένα (εχμ, κατάτι πιο κοντές και μαζευτές (sic) γαρ) και ο Γιώργος ακόμα πιο τυχερός. Κανείς δεν του παίρνει τα ρούχα του! (οκ, του έχω πάρει εγώ ένα φούτερ και 2 μακό αλλά αν σας ρωτήσει δεν ξέρετε τίποτα! )

Μεγαλώσαμε μαζί και μεγαλώνουμε μαζί. Φεύγοντας για σπουδές όλοι, συνεχίσαμε να ζούμε στο ίδιο σπίτι. Σχεδόν κάθε χρόνο, ένας έφευγε από το πατρικό, ένας προστίθενται στο… φοιτητικό. Οι πέντε μας. Αδέρφια – συγκάτοικοι πια. Με τα αδέρφια μου μοιάζουμε. Σαν αδέρφια! Μοιάζουμε στο σουλούπι, στα χαρακτηριστικά, στις εκφράσεις, στον τρόπο που μιλάμε. Γελάμε με τα ίδια αστεία, καταλαβαίνουμε τις ίδιες ατάκες, έχουμε inside jokes, καταλαβαίνουμε το βλέμμα, τη σιωπή, ακόμα και την ανάσα του άλλου. Είμαστε ίδιοι. Αλλά και τόσο διαφορετικοί. Είμαστε πέντε αλλά είμαστε ένα!

Είναι αστείο και τόσο αντιφατικό αλλά με τα αδέρφια μου κάναμε τα πάντα μαζί αλλά ταυτόχρονα είχαμε και τον προσωπικό μας χρόνο. Διάβασμα, παιχνίδια, συζητήσεις, επιτραπέζια, τηλεόραση, κρυφτό στη γειτονιά, μήλα, ρούχα για τις κούκλες (εντάξει, όχι ο Γιώργος αυτό). μπάλα, τρενάκι με τις καρέκλες στον διάδρομο όταν η μαμά σφουγγάριζε την κουζίνα. Μαζί! Η Ελένη όμως πάντα θα έβρισκε χρόνο να διαβάσει τα βιβλία της (ακόμα το κάνει! γιατί στην τελική θα μας μείνει η γνώση!), η Καίτη να ακούσει την μουσική της (ακόμα το κάνει!), η Γεωργία να λύσει τα σταυρόλεξά της (ακόμα το κάνει!), εγώ να κολλήσω την αφίσα του Γιώργου του Νασιόπουλου στον τοίχο του δωματίου μας (ακόμα το κάνω!), ο Γιώργος να ‘’μαστροχαλάσει’’ τα αυτοκινητάκια – δώρα της νονάς του ή να παίξει με τον Μιχάλη (μορφάρα ο Μιχάλης).

Το να είσαι το τέταρτο από πέντε αδέρφια δεν διαφέρει από το να είσαι το τρίτο ή το δεύτερο (υποθέτω). Είσαι στο μπούγιο. Φαντάζομαι ότι αν ήμουν το πρώτο ή το πέμπτο θα είχα περισσότερα να πω.

Το να είσαι μέλος μιας πεντάδας δεν φαντάζεσαι πόσο βολικό είναι και πόσες δυνατότητες σου δίνει. Από την μία βέβαια σου αυξάνει τις πιθανότητες (και τα άτομα) να τσακωθείς, να διαφωνήσεις, να πλακωθείς (προφανώς υπήρχαν και τέτοια, πολλά!) αλλά από την άλλη έχεις πιο πολλές λύσεις, αποκούμπια. Τσακώνεσαι με την Ελένη; Πας και μιλάς με την Καίτη. Σε νευριάζει και αυτή πας και κολλάς στη Γεωργία. Την βαριέσαι; Πας στον Γιώργο. Τα σπας και με αυτόν; Πας κουζίνα, ο μπαμπάς βλέπει μπάλα, στρώνεσαι, βρίσκεις τον εαυτό σου! Τελειώνει η μπάλα; Έχεις ξεχάσει τα πάντα. Με τη σειρά πάλι… Ελένη, Καίτη, Γεωργία, Γιώργος… Τόσο απλά, τόσο βολικά. Δεν τα ‘’συμπαθώ’’ όλες τις στιγμές της ημέρας, να τα λέμε αυτά! Τα καταλαβαίνω τις περισσότερες από αυτές όμως. Δεν είναι εύκολα στην καθημερινότητα τους. Ούτε εγώ είμαι. Τουναντίον, είμαι δύσκολη. Τα αγαπώ όμως, κάθε μέρα και πιο πολύ. Ούτε εγώ ούτε αυτά είμαστε τέλειοι. Στα μάτια μου όμως είναι τα ιδανικά αδέρφια. Ο ένας συμπληρώνει τον άλλο, ο καθένας έχει χτίσει μια ιδιαίτερη σχέση με τον άλλο. Πάντα και οι πέντε όμως. Μαζί. Πέντε διαφορετικοί χαρακτήρες με στιγμές απόλυτης ομοιότητας.

Την μέρα που έφυγε η Ελένη από το σπίτι μας, για να πάει στο δικό της σπίτι, με τον άντρα της πια (end of an era!) κατάλαβα πόσο αγαπώ τα αδέρφια μου. Και τα αγαπώ όχι γιατί έτσι πρέπει, γιατί έτσι μάθαμε, επειδή έχουμε τους ίδιους γονείς. Τα αγαπώ γιατί το αξίζουν. Και το κέρδισαν. Για κάθε τους μικρό προτέρημα και για εκείνα τα τεράστια ελαττώματά τους (μας). Για τα καλοκαίρια στον Κουμουρά. Για τα παιχνίδια κάτω από το τραπέζι της κουζίνας. Για το ‘’ποιος το πέταξε αυτό’’ και για το ‘’ποιος θα το μαζέψει’’. Για τα ‘’αρπάγματα’’ χωρίς λόγο. Για το ‘’ναχαχα’’ και το ‘’σουρούκου μουρούκου’’. Για το τι θα φάμε σήμερα. Για τα γέλια χωρίς νόημα και χωρίς λόγο απλά με ένα κοίταγμα. Για τις ελιές με το ξύδι. Για το χορευτικό με το τραγούδι του Σάκη γύρω από το τραπεζάκι του σαλονιού. Για εκείνες τις μέρες στο νοσοκομείο. Για την αναμονή που ΔΕΝ παλεύεται χωρίς αυτά δίπλα σου. Για εκείνο το τηλεφώνημα στο χωριό ‘’μαμά, η Παναγιώτα δεν τρώει’’. Για όλες εκείνες τις φορές που συμφωνήσαμε και για τις αμέτρητες που διαφωνήσαμε. Γιατί έχουν ζήσει ότι έχω ζήσει. Γιατί μαζί έχουμε περάσει τα πάντα. Γιατί κάθε δυσκολία τους είναι δυσκολία μου. Γιατί κάθε τους χαρά είναι χαρά μου. Γιατί τα ξέρω. Γιατί έχω μάθει να ζω μαζί τους και μου αρέσει. Γιατί στην τελική πάντα τα βρίσκουμε. Γιατί αν κάποιος με ξέρει πραγματικά, είναι αυτά. Γιατί με ανέχονται. Γιατί με βοηθούν. Γιατί μου δίνουν δύναμη. Γιατί με στηρίζουν. Γιατί την φορά που έμεινα μόνη μου στο σπίτι τα πήρα τηλέφωνο να γυρίσουν πίσω (κι ας μην γύρισαν!)

Αγαπώ την δυναμική της Ελένης, θαυμάζω το πόσο άξια είναι, μαζί της μπορώ να μιλήσω για το πιο σοβαρό και το πιο γελοίο πράγμα του κόσμου. Δεν ξέρω αν θα κάνω τίποτα σπουδαίο ποτέ στη ζωή μου αλλά αν καταφέρω τα μισά από όσα έχει πετύχει εκείνη θα είμαι ευτυχισμένη. Αγαπώ την ακεραιότητα του χαρακτήρα της Κατερίνας και την αφοσίωση της, μαζί βλέπουμε μπάλα (και θα μπορούσα να την πειράζω για πάντα). Θα ήθελα να είμαι έτσι, γνήσια! Αγαπώ τον αυθορμητισμό, και τον συνδυασμό τρέλας και ηρεμίας στον χαρακτήρα της Γεωργίας, είναι η roomie μου και αυτή με ‘’τραβάει’’ στις τρέλες μας. Θα ήθελα να έχω την ‘’τρέλα’’ της! Αγαπώ την ψυχραιμία του Γιώργου και το γέλιο του, γελάει πάντα με την καρδιά του. Τον κουρεύω, με κουρεύει, μαζί ‘’πειράζουμε’’ την Κατερίνα και τσακωνόμαστε για την μπάλα. Θα ήθελα να είμαι… αγόρι, για να είμαι ο κολλητός του!

Αγαπώ τα αδέρφια μου. Με αγαπούν και αυτά. Το ξέρω.