Ένα βιβλίο γραμμένο από τη Lena Dunham, που είναι πάνω-κάτω ότι θα περίμενες: έξυπνο, κυρίως άβολο και ξεκάθαρα προσωπικό. Απαρτίζεται από μικρά essays γύρω από τη ζωή της και χωρίζεται σε πέντε μέρη: 1. Αγάπη & Σεξ 2. Σώμα 3. Φιλία 4. Δουλειά 5. Το Μέλλον

Παρακάτω είναι με τυχαία σειρά μερικές σκέψεις γύρω από το βιβλίο και την ίδια τη συγγραφέα:

Δεν υπάρχει άλλος άνθρωπος στη γη να  έχει περισσότερες ιστορίες να διηγηθεί από την Dunham. Είναι μία ατελείωτη πηγή κωμικοτραγικών καταστάσεων που φαίνεται να την κυνηγούν από παιδί.

Έχει ένα ιδιαίτερο χάρισμα να παρουσιάζει τους ανθρώπους της φοβερά ενδιαφέροντες και ελκυστικούς. Ακόμη και το πιο απλό και μικρό χαρακτηριστικό στα μάτια της είναι μοναδικό:

“Her attitude toward sex is more modern than mine and has a radical element I chased but never found. She wakes up with her hair knotted snd leaves the house like that, often not returning home until late. She has a taste for unusual women, with strong noses and doll eyes and creative dispositions… Guys love her.”

Σε ένα από τα αγαπημένα μου κεφάλαια μίλησε για τους άντρες σκηνοθέτες του Hollywood, για το πόσο δύσκολο ήταν να την δεχτούν γι’ αυτό που έκανε παρά γι’ αυτό που ήταν. Και φυσικά αναφέρθηκε και στις γυμνές σκηνές της σειράς και το έκανε με τον πιο επαγγελματικό τρόπο που μπορούσε: μίλησε για την τέχνη.

Όταν θυμήθηκε τα χρόνια της στο κολέγιο, ένιωσα για πρώτη φορά να ταυτίζομαι απόλυτα μαζί της:

“A month into the semester, I would start showing up twenty minutes late to class again. The rewards weren’t enough to keep me on task, and life got in the way. My mind wandered to the future, postcollege, when I’d create my own schedule that served my need to eat a rich snack every five to fifteen minutes. As for the disappointment written across the teacher’s face? I couldn’t, and wouldn’t, care.”

Έχει έξυπνο χιούμορ και γράφει αρκετά κριτικά. Κάποιες στιγμές θαύμαζα το μοντέρνο ύφος γραφής της, και κάποιες φορές μου φαινόταν υπερβολικά χιπστερικό.

Είπε κάποιες αλήθειες που με πόνεσαν:

“But ambition is a funny thing: it creeps in when you least expect it and keeps you moving, even when you think you want to stay put.”

Και έδωσε μία από τις καλύτερες συμβουλές που έχω διαβάσει:

“You will find that there’s a certain grace to having your heart broken.”

Η μέση του βιβλίου ήταν πολύ καλύτερη απ’ότι το πρώτο ή το τελευταίο μέρος και μπορώ να πω πως αντιπάθησα ιδιαίτερα το τελευταίο κεφάλαιο. Τελικά το Not That Kind of Girl δεν ήταν τόσο ενδιαφέρον όσο το Tiny Furniture ούτε τόσο επαναστατικό όσο το Girls. Αν σ’αρέσει σε αυτά όμως, σίγουρα θα σ’αρέσει και η προσωπικότητα της στο χαρτί. Αξίζει να το διαβάσεις και να το έχεις στη βιβλιοθήκη σου για να θυμάσαι ότι κάπου κάπου εμφανίζονται τέτοιοι άνθρωποι στον κόσμο, που δεν σε κάνουν να βαριέσαι ποτέ.

*Τα illustrations στο βιβλίο της σχεδίασε η Joana Avillez και μπορείς να τα βρεις εδώ: http://joanaavillez.tumblr.com/