Απόγευμα καθημερινής. Στο Youtube παίζει ομιλία TEDx, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να βρω τη χαμένη μου έμπνευση για το οτιδήποτε. Ζωές που άλλαξαν εν μια νυκτί, μια τρελή ιδέα που έγινε η αρχή μιας κερδοφόρας επιχείρησης, άνθρωποι που τα κατάφεραν. Επόμενη στάση, το αφιέρωμα της αγαπημένης μου εφημερίδας για τη χρονιά που πέρασε. Με κάποιο τρόπο, δύσκολα ή εύκολα, κάθε μικρή ιστορία είχε ένα τέλος τουλάχιστον ανακουφιστικό. Στο κλείσιμο της προσπάθειας, το σκρολάρισμα στο Instagram, ή αλλιώς το γρήγορο πέρασμα στη ζωή που πιστεύω ότι θέλω να έχω.

Αποτέλεσμα προσπάθειας; «Δεν μπορεί, δεν γίνεται, κάτι κάνω εγώ λάθος. Κάτι δεν κάνω εγώ σωστά και δεν μπορώ να βρω την ισορροπία μου». Προσπάθεια απέτυχε.

Δεν ήταν η πρώτη φορά. Το μαστίγιο ξαναβγήκε λίγο πριν το 2021 γίνει παρελθόν, όταν ο απολογισμός του έτους ήταν αρκετά μπερδεμένος και καθόλου ξεκάθαρος. Δεν ήξερα τι είχα πετύχει από τους αρχικούς στόχους μου. Όσα ήθελα στο τέλος του 2020 είχαν σχέση με τον άνθρωπο που είμαι ένα χρόνο μετά; Είμαι εγώ στάσιμη ή όλα γύρω μου τρέχουν με ρυθμούς που δεν προλαβαίνω; Μήπως είμαι αχάριστη; Κάνω κάτι λάθος;

Προσπάθησα –η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία– να μου απαντήσω. Με μια ερώτηση: Τι είναι λάθος και τι σωστό;

Διανύουμε τις υπέροχες μέρες, στις οποίες μέσα σε δευτερόλεπτα έχεις τη γνώση του κόσμου όλου στα δάχτυλά σου. Που επιτέλους μιλάμε. Για όλα. Όσο περνάει ο καιρός με λιγότερο φόβο, λιγότερη διστακτικότητα, περισσότερο θάρρος, περισσότερη αποδοχή. Αποδοχή για οτιδήποτε, οποιαδήποτε κι οποιονδήποτε διαφέρει από τα οικεία ερεθίσματά μας. Με εμάς, όμως, τι γίνεται;

Διανύουμε τις περίεργες μέρες που υπάρχει οδηγός για τα πάντα: Πώς να αλλάξεις το σώμα, την ψυχολογία, τη ζωή, τη σκέψη σου, τον κόσμο. Ψηφιακοί οδηγοί προς έναν καλύτερο εαυτό, καθορίζουν καθημερινά την αντίληψή μας για την ευτυχία.

«Μετράμε» τους εαυτούς μας και τα επιτεύγματά μας σε μια κλίμακα αμφίβολης γνησιότητας. Σε μια κλίμακα που πολύ περισσότερο έχει να κάνει με όσα συμβαίνουν γύρω μας και πολύ λιγότερο με όσα συμβαίνουν μέσα μας. Και κάπου εκεί αναπόφευκτα έρχεται η σύγκριση και η αμφισβήτηση του «τί στο καλό πάει λάθος με ‘μένα;».

Ακόμη δεν έχω την απάντηση (αλίμονο!). Ξέρω όμως τι έχω ανάγκη: Ηρεμία.

Λιγότερο θόρυβο, λιγότερες εξωτερικές φωνές και σίγουρα λιγότερα «μυστικά επιτυχίας». Στο τέλος της ημέρας, αμφιβάλλω κατά πόσο εφάρμοσα έστω και στο ελάχιστο έναν από τους «5+1 τρόπους να απαλλαγώ από το άγχος μου».

Απόγευμα καθημερινής. Στο κινητό τα πρόσωπα εκείνων που ακούν όλα μου τα υπαρξιακά σε ζωντανή σύνδεση. Λίγο αργότερα μάλλον θα προγραμματίσω το ραντεβού με εκείνον που θα μου δώσει καθοδήγηση για το πώς να διαχειριστώ όσα νιώθω. Μπορεί και όχι. Το Youtube θα μείνει κλειστό, εγώ δεν θα αναρωτηθώ τι πάει λάθος με εμένα και αύριο ίσως να μην έχω και την ανάγκη να μάθω.