Είδα το “la la land” και έκλαψα.

Και δεν έκλαψα επειδή ο Ryan Gosling δεν θα έρθει ποτέ έξω από το σπίτι μου στη Νίκαια και θα κορνάρει για να βγω έξω.

Έκλαψα όταν δειλά δειλά άγγιξε το χέρι της Emma Stone στο σινεμά. Κλισέ θα μου πείτε.

Κλισέ θα σας πω κι εγώ.

Έτσι δεν είναι ο έρωτας άλλωστε;

Ένα μεγάλο κλισέ;

Το μεγαλύτερο ίσως;

Κλισέ δεν είναι ίσως όταν δυο άνθρωποι ενώνουν τα κλισέ τους για να φτιάξουν ένα κλισέ;

Κλισέ δεν είναι ο έρωτας;

Κλισέ δεν είναι το πρώτο καρδιοχτύπι, η αγωνία πριν συναντήσεις τον άλλο, η απορία αν θα έρθει, αν σε θέλει, αν σε αντέχει;

Κλισέ δεν είναι όταν κάποια στιγμή προχωράς πιο μπροστά με τον άλλο ενώ μέχρι πριν λίγο περπατούσατε δίπλα δίπλα;

Κλισέ δεν είναι να βαδίσεις μόνος σου τον δρόμο που κάποτε βάδιζες μαζί με τον άλλο;

Κλισέ δεν είναι η αμφιβολία, ο πόνος, η αγαπη, ο χωρισμός, τα όνειρα;

Κλισέ.

Συνηθισμένο.

Κοινό.

Αυτός είναι ο έρωτας.

Κοινός για όλους.

Συνηθισμένος τόσο ώστε να μας κάνει ασυνήθιστους όταν έρχεται.

Και μας κάνει να χορεύουμε στους δρόμους, στο χωλ, στην αναμονή στην εφορία.

Και μας κάνει να τραγουδάμε στην κίνηση, στο μπάνιο, στα δοκιμαστήρια.

Και μας κάνει ασυνηθίστους μέχρι να συνειδητοποιήσουμε πόσο συνηθισμένοι είμαστε όταν τελικά φεύγει.

Συνηθισμένος να φεύγει ο έρωτας.

Όταν φεύγουμε εμείς.

Για να κυνηγήσουμε το όνειρο μας, εμάς, έναν κάποιο άλλο έρωτα.

Κλισέ οι άνθρωποι, κλισέ ο έρωτας, κλισέ η μοναξιά που νιώθουμε όταν φεύγει ο έρωτας, όταν φεύγει ο άλλος, όταν φεύγει το όνειρο.

Είδα το “la la land” και έκλαψα.

Γιατί δεν είχε “happy end”, γιατί δεν “έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα”.

Γιατί το “πώς θα ήταν η ζωή τους αν θα ήταν μαζί”, δεν έγινε “πώς είναι η ζωή τους τώρα που είναι μαζί”.

Γιατί δεν προχώρησαν μαζί κυνηγώντας τα όνειρα τους.

Γιατί “τα όνειρα τους” δεν έγιναν “ένα όνειρο τους”.

Γιατί χόρεψαν και τραγούδησαν διαφορετικά τραγούδια, διαφορετικές ζωές.

Γιατί ο καθένας πραγματοποίησε το όνειρο του χωρίς να το μοιραστεί τελικά με εκείνον που του το εκμυστηρεύτηκε αρχικά.

Γιατί το “μαζί” έγινε “χωρίς εσένα”.

Κι αυτό ίσως να είναι το μεγαλύτερο κλισέ του έρωτα. Ότι φεύγει αλλά μένει εκεί αφήνοντας ένα “αν”, που δεν γίνεται “να”.

Να παρατήσεις την ζωή που έφτιαξες χωρίς εκείνον που ονειρεύτηκες αυτο το “αν”.

Να σηκωθείς από την καρέκλα σου, από την βόλεψη σου και να καθίσεις δίπλα ή πάνω σε αυτόν που άφησες και σε άφησε και άφησε κενή την θέση δίπλα σου, απέναντι σου και τελικά έκατσε κάποιος άλλος, ή κανένας.

Είδα το “la la land” και έκλαψα. Από θλίψη, από θυμό, απο την συνειδητοποίηση του πόσο συνηθισμένο, πόσο κλισέ είναι να βλέπεις μετά από χρόνια αυτόν που κάποτε ήταν ο χρόνος σου και να τον κοιτάς και να πηγαίνεις πίσω στα χρόνια που ήσουν μαζί του, και να πηγαίνεις στο μέλλον στα χρόνια που θα περνούσες μαζί του.

Έρωτας, άνθρωποι, κλισέ. Αυτοί είναι οι άνθρωποι. Αυτή είναι η ζωή.

Συνηθισμένοι είμαστε όλοι μέχρι να γίνουμε ασυνήθιστοι. Για όσο.

Συνηθισμένοι ασυνήθιστοι είμαστε.

Στην δική μας πόλη των αστεριών.

Στις ταινίες που βλέπουμε και κλαίμε.

Στις κλισέ ερωτικές ταινίες.

Ίσως γιατί θυμόμαστε τα δικά μας “πώς θα ήταν αν”.

Ίσως γιατί πολλές φορές βάζουμε τον εαυτό μας στην θέση των πρωταγωνιστών και σκεφτόμαστε “τι θα κάναμε εμείς αν ήμασταν εκείνοι”.

Αν ήμουν η Emma Stone τι θα έκανα;

Θα σηκωνόμουν από την καρέκλα μου για να καθίσω δίπλα στον Ryan Gosling στο πιάνο.

Αν ήμουν ο Ryan Gosling τι θα έκανα;

Δεν ξέρω.

Ξέρω πως σίγουρα δεν θα χαμογελούσα τόσο πλατιά, τόσο εγκάρδια, τόσο αληθινά στον άνθρωπο που θα συναντούσα τυχαία και θα μου ξυπνούσε τα όνειρα που έκανα μαζί του, που θα μου ξυπνούσε την απορία “πώς θα ήταν η ζωή μας αν ήμασταν μαζί”.

Και ίσως για αυτό να αξίζει Όσκαρ ο Ryan Gosling.

Για αυτο το χαμόγελο στην τελευταία σκηνή.

Γιατί θέλει τεράστια υποκριτική ικανότητα να χαμογελάσεις στον άνθρωπο που βάδισε τον δρόμο του χωρίς εσένα με τέτοιο τρόπο σαν να του λες “συνέχισε να προχωράς χωρίς εμένα”. Να του χαμογελάς με αγάπη. Να του χαμογελάς γλυκόπικρα. Όσο κλισέ κι αν είναι αυτό, τόσο κλισέ είναι ο έρωτας, τόσο κλισέ είναι η αγάπη.