Βρισκόμαστε στον χώρο διεξαγωγής μιας επαγγελματικής συνέντευξης με τα στελέχη της νέας και πολλά υποσχόμενης εργασιακής σου επιλογής. Εκεί ο κάθε υποψήφιος για τη θέση, παρουσιάζεται με ένα ευπαρουσίαστο, επιμελημένο και άκρως επαγγελματικό ενδυματολογικό κώδικα, προκειμένου να απεικονίσει στους “επιλογείς” την εικόνα του καταλληλότερου υποψηφίου/ ταλέντου. “Εκείνου” που συγκεντρώνει το σύνολο και όχι απλά κάποια βασικά στοιχεία, εμπνέοντας με την παρουσία του, όχι μόνο την υπόλοιπη ομάδα των συνεργατών του, αλλά πρεσβεύοντας ταυτόχρονα το εν δυνάμει “ενδιαφερόμενο” κοινό. Αντίστοιχη εκδοχή συναντάμε και στο περιβόητο πρώτο ραντεβού, όπου η αμηχανία ενάντια σε μια ¨επιτυχημένη” πρώτη εντύπωση, θα μπορούσε να αποτελέσει ένα διαχρονικό είδος τζογαρίσματος, για κάθε εταιρεία“ στοιχημάτων, αναζητώντας τον “επιθυμητό” και ταυτόχρονα τον κατάλληλο ενδιαφερόμενο.

Τι το τόσο διαφορετικό υπάρχει άραγε μεταξύ των υποψηφίων, που κινούνται μέσες άκρες στο ίδιο πλαίσιο “έκφρασης”, διεκδικώντας λίγο πολύ τον ίδιο στόχο; Οι περισσότεροι από αυτούς, δεν έχουν καμία “ομοιότητα” με τον εαυτό τους σε σχέση με την προηγούμενη ημέρα. Έχοντας κατά κύριο λόγο επικεντρωθεί στις ενδυματολογικές προτιμήσεις, το “χάσμα” ανάμεσα στη “φυσικότητα” και στον “επαγγελματισμό”, δείχνει πραγματικά αγεφύρωτο, για ανθρώπους που για λόγους “κύρους”, επιστρατεύουν ρούχα που υπό διαφορετικές συνθήκες ποτέ δεν θα επέλεγαν να φορέσουν. Δεν είναι λίγα τα παραδείγματα όπου ενώ τα στοιχεία ταυτοποίησης υποδεικνύουν το ίδιο άτομο, εμφανισιακά θα ορκιζόσουν πως πρόκειται για μια καλοστημένη φάρσα.

Είναι λοιπόν άραγε δυνατό ένα κοστούμι, μια αθλητική φόρμα, ένα ζευγάρι δερμάτινα παπούτσια και ένα χρωματιστό all star, να προσδιορίσουν ένα άτομο ή καλύτερα το άτομό σου; Ανεξάρτητα από το τι πιστεύει ο καθένας, η έμφαση στον σημερινό μας “προβληματισμό”, δεν δίνεται για την “αρνητική” εκδοχή μιας αβάσιμης κριτικής, αλλά αντίθετη για την ανακάλυψη μιας εποικοδομητικότερης.

Η εικόνα του πρώτου ραντεβού ή της κρίσιμης επαγγελματικής συνέντευξης, δεν αλλάζει στο παραμικρό με την υπόλοιπη ή την προηγούμενη ημέρα του υποφηφίου! Ο λόγος είναι απλός και ξεκάθαρος… καθώς η συγκεκριμένη “εικόνα”, αποτελεί την “καλύτερη” δυνατή εκδοχή του καθενός μας, αναχαιτίζοντας έτσι κάθε υπόνοια ή υποψία περί υποκρισίας. Ο καθένας από εμάς αποτελεί ένα λαμπρό υπόδειγμα αξιών, εκφραστικότητας και ιδεών, που κινείται διαρκώς πρεσβεύοντας με το δικό του προσωπικό τρόπο την έννοια της μοναδικότητας. Δυστυχώς για εντελώς υποκειμενικούς λόγους, ο καθένας από εμάς, επιλέγει ή αποφασίζει να “εμφανίζει” αυτή του την εκδοχή μόνο σε ιδιαίτερες περιστάσεις, γεγονότα και γιορτές, βάζοντας σαν πρώτη του προτεραιότητα στην καθημερινότητά του, μια “υποδεέστερη” εκδοχή του, με το πρόσχημα της πίεσης του χρόνου, της πρακτικότητας και σαφώς της επανάπαυσης.

Η μόδα ποτέ δεν θα μπορούσε να σε αυτοπροσδιορίσει, αν εσύ δεν βάλεις από μόνος σου σε διαδικασία τον ίδιο σου τον εαυτό. Ανεξάρτητα από το brand, τα υλικά και τη γραμμή που επιλέξεις να ντυθείς εξωτερικά, το ποιος πραγματικά είσαι και τι πρεσβεύεις, έχεις “χρέος” να το μεγενθύνεις μέσα από τη μόδα σε καθημερινή βάση, μετατρέποντας την απαιτητική καθημερινότητα σε ιδιαίτερη περίσταση και την ιδιαίτερη περίσταση σε καθημερινότητα. Η καλύτερη εκδοχή του καθενός μας, βρίσκεται σε κάθε καθρέφτη που συναντάμε…. η μόδα απλά μας υπενθυμίζει πως το ίδιο πρέπει να ισχύει με τη διάθεση και τις προθέσεις μας, έχοντας ως στόχο να το εμφυσήσουμε και στους γύρω σου που για τους “λόγους” τους το αμελούν…