Στο First Cow το Oregon μετατρέπεται σε κέντρο του μέλλοντός τους. Και η πρώτη αγελάδα που φτάνει στην περιοχή, το διακύβευμα. 

Ο Cookie Figowitz (John Magaro) ξεκινάει ένα ταξίδι, στη δυτική Αμερική του 1820, έχοντας κάνει ήδη μια ζωή ταξιδευτή. Στη διαδρομή του γνωρίζει μια ομάδα κυνηγών. Η συμβίωση και συμπόρευση μαζί τους τον φέρνει κοντά με έναν Κινέζο μετανάστη King Lu (Orion Lee), με τον οποίο συλλαμβάνουν μια επικερδή ιδέα. Έτσι, καταλήγουν να κλέβουν το γάλα της πιο πολύτιμης αγελάδας ενός πλούσιου γαιοκτήμονα και το χρησιμοποιούν για να φτιάξουν μικρά donuts. Ο Cookie έχει εξαιρετικές ικανότητες στη μαγειρική και ο King Lu είναι ένας outsider που προσπαθεί να κυνηγήσει το μέλλον του. Το combo ακούγεται ιδανικό.

Το First Cow -σε σενάριο Reichardt και Jon Raymond- είναι βασισμένο στη νουβέλα The Half-Life

Ικανοποιεί θεατές που ίσως αυτό που αποζητούν είναι μια buddy comedy, που να εκθειάζει τη φιλία. Αποτελεί επίσης και μια συνεπή δουλειά, δείγμα των μέχρι τώρα δημιουργιών της Reichardt. Η ταινία καταφέρνει να αποδώσει μέσα σε όλα και την ομορφιά της φύσης. Κάνει όσους την παρακολουθούν να αντιληφθούν πως το “έργο” εξαιρετικά μεγάλο. Τόσο, που κυριολεκτικά κανένας άνθρωπος δε μπορεί να το αλλάξει.

Στην ταινία μπορεί να απολαύσει κανείς την ανάπτυξη μιας φιλίας, αλλά και την εδραίωση του καπιταλισμού

Παρακολουθούμε το ταξίδι μιας ομάδας ανθρώπων στην Αμερική, μέσα στη φύση και όσες δυσκολίες συνεπάγεται αυτό. Παράλληλα, βλέπουμε και τον ερχομό της πρώτης αγελάδας στο Oregon, να αποτελεί ένα δυνατό δείγμα ανάπτυξης στην περιοχή. Στο φιλμ κοντράρονται έντονα δύο κόσμοι, εκείνος των προνομιούχων και των μη προνομιούχων. Αυτό από μόνο του κάνει σαφές πως η ανισότητα είναι συνώνυμο μιας οικονομίας που δείχνει να ευνοεί εκείνους που βρίσκονται στις πιο υψηλές κοινωνικές κλίμακες.

Το First Cow μπορεί να μην έχει προκαλέσει τόσο hype με την κυκλοφορία του, αλλά είναι μια ταινία που πρέπει προσθέσει κανείς στη cine-βιβλιοθήκη του. Αν κάτι κάνει σαφές, είναι πως τα πιο απλά πράγματα -από το γάλα στο ψυγείο μέχρι τον φίλο που είναι εκεί για εμάς- είναι και τα πιο ανεκτίμητα.

featured image: theatlantic.com