Στα είκοσί μου πίστευα ότι είμαι πολύ απασχολημένη. Με το να γίνω καλή στη δουλειά μου, να αρέσω στα αγόρια, να διασκεδάζω, να κάνω καινούργιους φίλους.
Γυρίζοντας πίσω σε εκείνη την ηλικία ανακαλύπτω πολύ συγκεκριμένα πράγματα: δεν είχα στρες, ήμουν ακούραστη και ήμουν πολύ καλή στο να αντέχω τα συνεχόμενα πάρτι επί τρεις ημέρες.
Ανάμεσα σε όσα μου λείπουν από εκείνη την ηλικία μου λείπουν και τα παρακάτω σημαντικά:
- Μου λείπουν τα απογεύματα των Παρασκευών που μπορούσα να κανονίσω στις εννιά και πέντε κάτι για τις εννιά και μισή.
- Μου λείπει να κοιμάμαι άνετα στον καναπέ ή στο μπαλκόνι κάποιας φίλης μου χωρίς να με νοιάζει αν έχω οδοντόβουρτσα, πυτζάμες, την κρέμα νυκτός μου.
- Μου λείπει που οι φίλοι μου περνούσαν από το σπίτι για έναν καφέ και έφευγαν δύο μέρες μετά.
- Μου λείπουν τα σαββατοκύριακα που περιελάμβαναν ποτό, βρώμικο, hangover, πλυντήριο, ύπνο, φαγητό, ποτό, ταινία, φαγητό, ύπνο.
- Μου λείπει το σινεμά στη στάση Σόνια.
- Moυ λείπει να μπορώ να πίνω τρεις κούπες καφέ μέχρι τις δώδεκα το μεσημέρι και να είμαι οκ. Με την ίδια ανθεκτικότητα να πίνω ένα παγωμένο καφέ στις δέκα το βράδυ.
- Μου λείπει η άνεση που έχεις στα είκοσί σου να βάλεις καινούργιους ανθρώπους στη ζωή σου.
- Μου λείπει το κέντρο της Αθήνας πριν είκοσι χρόνια.
- Μου λείπει το να μη με νοιάζει αν κάποιος με πληγώσει. Είχα τους φίλους μου.
- Μου λείπει η ενέργεια που είχα. Μου αρκούσαν τρεις ώρες ύπνου και μπορούσα να αντεπεξέλθω σε 24 ώρες δουλειά με ένα τοστ.
- Μου λείπει ο μεταβολισμός μου.
- Μου λείπει να σκέφτομαι πως και τα εικοσιεννιά είναι πολύ κοντά στην ωριμότητα.
- Μου λείπει να θεωρώ έναν τριαντάχρονο, μεγάλο άνθρωπο, έτοιμο για οικογένεια και υποχρεώσεις.
- Μου λείπει η δυνατότητα να μιλήσω στον παππού και στη γιαγιά. Να την πάρω ένα απόγευμα και να την ακούσω για δέκα λεπτά να μου αναλύει το σενάριο από τη Λάμψη του Φώσκολου.
- Μη σου πω ότι μου λείπει και η Λάμψη του Φώσκολου.
-
Μου λείπει ο εαυτός μου που ανάμεσα στο ”πληρώνω τη ΔΕΗ” και στο “κάνω πάρτυ χωρίς λόγο” διάλεγε ΠΡΟΦΑΝΩΣ το πάρτυ.
- Μου λείπει που δεν περνούσε από το μυαλό μου ότι οι γονείς μου μεγαλώνουν.
- Μου λείπει να γελάω αμήχανα κάθε φορά που με ρωτούσαν πότε θα παντρευτώ επειδή δεν ήθελα να γίνω αγενής.
- Μου λείπει να παραγγέλνω delivery σα να έχω το πιο ανθεκτικό στομάχι στον κόσμο.
- Μου λείπει το θράσος που είχα να πιστεύει πως ποτέ δεν είναι αργά να αλλάξεις τα πράγματα και να τα φέρεις στα μέτρα που θες.
- Μου λείπει ο χάρτης μου. Είχα ένα χάρτη που από τη μία απεικόνιζε την Ελλάδα κι από την άλλη την Ευρώπη. Μόλις γύριζα από κάποια πόλη που είχα επισκεφθεί την περνούσα με ένα πορτοκαλί highlighter. Μέχρι που έχασα αυτόν τον χάρτη σε κάποια μετακόμιση παραπάνω από τη μισή Ελλάδα ήταν βαθύ πορτοκαλί.
- Μου λείπει εκείνο το αίσθημα ενθουσιασμού πως ακόμα και τα πιο τρελά μου όνειρα είναι εφικτά και η ανεμελιά ότι δεν υπάρχει καμία βιασύνη να βάλω τις εκκρεμότητές μου σε τάξη.
- Mου λείπει η ευκολία που είχαμε να γυρίζουμε όλη την Αθήνα. Ξεκινούσαμε με μπασκετάκι στη Μιχαλακοπούλου, βρισκόμασταν στη Χαρά στα Πατήσια για παγωτό και τελειώναμε τη μέρα σε κάποιο live στον Λυκαβηττό.
- Mου λείπει η ευκολία να κλαίω για ασήμαντα πράγματα. Δεν μπορούσα να ξεχωρίσω τα σημαντικά.
- Μου λείπει η πίστη ότι τα rom coms ήταν πιθανά σενάρια ακόμα κι αν δεν είσαι η Julia Roberts.
- Μου λείπει να μην είναι μεγάλη υπόθεση το hangover. Ούτε την ίωση. Ούτε την αλλεργία. Ούτε τον πόνο στη μέση.
- Μου λείπει να μη με απασχολεί αν θα πάρω το πλοίο να ταξιδέψω δώδεκα ώρες για ένα διήμερο.
- Μου λείπει το να μη φιλτράρω πως είμαι όταν χορεύω σε ένα μπαρ.
- Μου λείπει το να είμαι το πνεύμα αντιλογίας στην οικογένεια.
- Μου λείπει το να είμαι το στοίχημα ”αν θα ξυπνήσει να έρθει στο κυριακάτικο τραπέζι”.
- Μου λείπουν τα κυριακάτικα τραπέζια.
- Μου λείπουν οι καυγάδες με την αδερφή μου.
- Μου λείπει ο μπαμπάς μου.
