Δύο παγκόσμιοι πόλεμοι τελείωσαν, εμφύλιο ζήσαμε, κυβερνήσεις άλλαξαν, πολιτικοοικονομικά συστήματα κατέρρευσαν, η κλιματική αλλαγή είναι γεγονός, ως εκ τούτου πληρώνουμε πια για τις πλαστικές σακούλες αλλά μια παραμένει η μεγαλύτερη διαιρετική τομή στην ανθρωπότητα: καφές ή τσάι;

Ως πρώην καπνίστρια ερωτευμένη με τα τσιγάρα της ποτέ δεν αντιλήφθηκα καν την ύπαρξη «διλήμματος» στην υπόθεση. Τι εννοείς τσάι; Ανέκαθεν θεωρούσα οργασμική τη μυρωδιά του φρέσκου καφέ στο σπίτι και αδιαμφισβήτητα η κατανάλωση του ταίριαζε πολύ και με την ανάγκη μου να απολαύσω το τσιγάρο μου. Και τώρα εσύ, γλυκιά μου αναγνώστρια, περιμένεις σου πω ότι από τότε που απεξαρτήθηκα από τη νικοτίνη η αγάπη μου για τον καφέ έχει μειωθεί και έχω αρχίσει να εκτιμώ εκ βαθέων μια κούπα τσάι. Ε όχι. Θα σου μιλήσω όσο πιο ψύχραιμα μπορώ. Συνεχίζω να πίνω καφέ σαν junkie, περνάω έξω από καφεκοπτεία και μπαίνω μέσα απλά και μόνο για να πάρω μια τζούρα από μυρωδιά φρεσκοκαβουρδισμένου καφέ. Η μέρα μου δε ξεκινάει αν δεν πιω την πρώτη γουλιά και το εσπρεσσάκι μετά το γεύμα μου είναι μια ιερή τελετή που κανείς δεν έχει τολμήσει να διακόψει ή να υποτιμήσει. Και δε θα τολμήσει.

Από ένα σημείο και μετά το κριτήριο αυτό φιλτράρει τις σχέσεις μου προοδευτικά, αποβάλλοντας συστηματικά από τη ζωή μου ανθρώπους που μου έχουν πει κάτι σε στυλ «Ευχαριστώ, δεν πίνω καφέ» ή «Θα προτιμούσα ένα ice tea ροδάκινο». Αυτό ομολογώ πως αποτελεί τη στιγμή εκείνη που κυριολεκτικά ακούω ένα «κρακ» στο χαζό μου κεφαλάκι και μου γίνεται πια θλιβερά ξεκάθαρο πως η σχέση μου με αυτό τον άλλο, δυστυχώς, έχει μια ημερομηνία λήξης. Όταν αντιλήφθηκα ότι δεν είναι και πολλοί εκείνοι οι κουλοί που είναι σε θέση να συμμεριστούν την εμμονή μου άρχισα να ελπίζω ότι με κάποιο τρόπο όλα τα υποσυνείδητα μηνύματα των ανθρώπων που θεωρούν βλαβερή την κατανάλωση καφέ, οι νουθετήσεις των γιατρών περί αφυδάτωσης ή έστω όλα τα τρομολαγνικά άρθρα περί κυτταρίτιδας και άλλων συμφορών θα με σταματούσαν από αυτό το ολέθριο πάθος. Τότε  έγινε το αδιανόητο. Αποδείχθηκε και επιστημονικά πλέον πως η κατανάλωση καφέ συνδέθηκε με τη μακροζωία και την ελάττωση των πιθανοτήτων πρόωρου θανάτου. Μπουμ. Αυτό ήταν. Δεν υπάρχει πια σωτηρία. Συνεχίστε χωρίς εμένα.

Εξαιρετικός ο κατάλογος με τα τσάι σας γλυκιά μου κυρία αλλά οι Ικαριώτες έχουν φτάσει στο ζενίθ του ορίου ηλικίας πίνοντας ελληνικό καφέ. Αντρίκιο. Καλά και λόγω της αγάπης τους για το τσίπουρο, αλλά κι αυτό αντρίκιο είναι.