σκεύος appliance, implement, utensil, vessel(‘scevos) ουσιαστικό ουδέτερο

χρήσιμο αντικείμενο, συνήθως δοχείο τα σκεύη της κουζίνας

-Κουράστηκα, ναι, ναι, ναι, όπως ακριβώς το ακούς, κού.ρά,στή.κά.

Έτσι ξεκίνησε το χθεσινό τηλεφώνημα. Με την φίλη μου την ας την πούμε “Δήμητρα” να τονίζει αργά, βασανιστικά και κουρασμένα μία μία τις συλλαβές ενός “κουράστηκα” που ακούστηκε πιο βαρύ κι από το μακιγιάζ του Άλις Κούπερ και πιο κουρασμένο από τον ίδιο τον Άλις Κούπερ μετά από ντεμακιγιάζ.

-Θέλω καφέ σε μία ώρα το πολύ, συνέχισε η “Δήμητρα”.

Και κάπως έτσι πήγα σε αυτόν τον καφέ και βρήκα μια “Δήμητρα” πρησμένη από το κλάμα, με κάτι μάτια τούμπανο και μαύρα από την μάσκαρα και το μολύβι που είχε τρέξει, κάπως σαν τον Άλις Κούπερ δηλαδή όπως θα είναι το πρωί αν δεν ξεβαφτεί το βράδυ.

-Τι έγινε…,πήγα να πω “πάλι”, αλλά σταμάτησα.

-‘Ελα, πες το, ρώτα το όπως ακριβώς σου ήρθε στο μυαλό. Εμπρός λοιπόν, ρώτα με τι έγινε ΠΑΛΙ, μην με λυπάσαι, ρώτα με ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΠΑΛΙ, φώναζε έξαλλη σαν τον Άλις Κούπερ στο Πόιζον.

-Ωραία, τι έγινε πάλι; ρώτησα ξέροντας πως θα προκαλέσω μια οργή χειρότερη κι από του Γκάμπριελ, ισάξια με αυτή των σταφυλιών του Στάινμπεγκ.

-Έγινε πάλι αυτό που γίνεται κάθε φορά. Έφυγε, εξαφανίστηκε και αυτός όπως και όλοι οι άλλοι. Δεν είναι ότι με πειράζει που εξαφανίστηκε κι αυτός όπως όλοι οι άλλοι, με πειράζει το ότι δεν ήθελε να συνεχίζει να εμφανίζεται. Που για άλλη μια φορά, μετά το σεξ εξαφανίστηκε. Και να πω ότι δεν το κάνω καλά; Εξαιρετικά το κάνω, όχι επειδή είμαι εγώ και είμαι μπροστά, αλλά ξέρω καλά πώς και τι κάνω, είπε και χαμογέλασε λιγάκι χωρίς να προσέξει τον σερβιτόρο που την κοίταζε με απορία και θαυμασμό σαν να συναντούσε την Εμμανουέλα όχι στην Αφρική αλλά στον Πειραιά.

-Πόσο καιρό έχετε να μιλήσετε; άρχισα το παιχνίδι των ερωτήσεων, σαν άλλος Σέρλοκ Χόλμς στην προσπάθεια του να εξιχνιάσει το έγκλημα.

-Τρεις μέρες, τρεις ολόκληρες μέρες! Και μην ρωτήσεις αν επικοινώνησα εγώ γιατί θα σου πω πάλι “όχι βέβαια”. Και για να μην ρωτήσεις πάλι όλα τα υπόλοιπα που ρωτάς κάθε φορά, θα σου πω πώς έγινε. Βγήκαμε την Παρασκευή, ωραία περάσαμε, ήρθε σπίτι μετά, ωραία περάσαμε, έφυγε. Ε και από την Παρασκευή έφυγε.

-Του είπες να μείνει άμα θέλει; Σήκωσα τον γιακά της κάπας του Σέρλοκ.

-Σιγά μην του πω να μείνει! Αν ήθελε ας το έλεγε αυτός.

-Δεν είπα να του δείξεις πού είναι η οδοντόβουρτσα που του έχεις αγοράσει από την πρώτη φορά που τον είδες, απλά αν του έδειξες πως θα ήθελες να μείνει.

-Σιγά μην του το δείξω.

-Επικοινώνησες εσύ καθόλου από την Παρασκευή;

-Σιγά μην επικοινωνήσω. Άμα ήθελε ας επικοινωνούσε αυτός.

-Κι αν αυτός λέει το ίδιο και για εσένα; Σήκωσα φρύδι Σέρλοκ κάνοντας την ερώτηση του 1.000.000 ευρώ.

-Δεν…δεν…δεν ξέρω…δεν νομίζω…

-Ελεμένταρι μάι ντίαρ Άλις Κούπερ! αναφώνησα δικαιωμένη. Κι αν αυτός τώρα κάπου λέει αυτά που λες εσύ;

-ΑΠΟΚΛΕΊΕΤΑΙ. Αλλά μπορεί και να μην αποκλείεται, συνοφρυώθηκε η Δήμητρα Κούπερ. Λες; Λες να του στείλω; Κι αν δεν απαντήσει;

-Αν δεν στείλεις δεν θα το μάθουμε.

-Δεν στέλνω, να στείλει αυτός αν θέλει. Δεν θα στείλω, το αποφάσισα. Βαρέθηκα και κουράστηκα να με βλέπουν σαν σκεύος ηδονής.

-Κι αν εσύ δεν δείχνεις ότι μπορείς να είσαι κάποιο άλλο σκεύος; Την ρώτησα βγάζοντας την κάπα του Σέρλοκ και φορώντας τον μανδύα του Σωκράτη.

-…, δεν μίλησε παρά κοίταγε τα νύχια της και σκεφτόταν. Καλά, θα δω, δεν ξέρω, ας το αφήσουμε αυτό τώρα. Εσύ; Τι κάνεις;

-Εγώ…εγώ…εγώ να…βγαίνουμε ακόμα, ωραία περνάμε, μιλάμε, γελάμε, μιλάμε, γελάμε, ξαναμιλάμε, ξαναγελάμε, και αυτό. Μιλάμε, γελάμε. Τα συνηθισμένα. Και εγώ, βαρέθηκα και κουράστηκα να με βλέπουν οι άλλοι όχι σαν σκεύος ηδονής, αλλά σαν σκεύος αποθήκευσης, κάτι σαν τάπερ δηλαδή. Είπα και έβγαλα τον μανδύα του Σωκράτη και φόρεσα το καπάκι μου.

-Κι αν εσύ δεν δείχνεις ότι μπορείς να είσαι κάποιο άλλο σκεύος; ρώτησε φορώντας και την κάπα του Σέρλοκ και τον μανδύα του Σωκράτη και τα γυαλιά του Φρόιντ.

-Σήκω.

-Πού πάμε;

-Σε επίδειξη τάπερ και κατσαρόλας. Να δούμε πώς γίνεται.