Η ζωή μου ως φοιτητής χωρίζεται σε 2 περιόδους. Την περίοδο στο ελληνικό πανεπιστήμιο και την περίοδο που αποφάσισα να πάω Erasmus σε ένα πανεπιστήμιο της Δανίας. Τις διαχωρίζω γιατί, όσο γραφικό και αν ακούγεται, ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Είναι πολύ δύσκολο να περιγράψω σε μια σελίδα όλα αυτά που έζησα στο Άαλμποργκ αλλά θα προσπαθήσω.
Ξεκινώντας αρκετά τρομαγμένος αλλά γεμάτος ενθουσιασμό, φτάνω μετά από 5 ώρες πτήση και 2 ανταποκρίσεις στην τέταρτη μεγαλύτερη πόλη της Δανίας, το Άαλμποργκ. A.k.a The Danish London (λόγω του ποταμού που το χωρίζει) είναι μια πόλη που βλέποντάς την ένιωσα ότι είμαι στα γυρίσματα του In Bruges. Χωρίς υπερβολές δεν έχω ξαναδεί τόσο πράσινο και τόσο ήρεμο μέρος. Γραφικά κτίρια, λεωφορεία πιο καθαρά και από το σπίτι μου, δάση με παγκάκια και αιώρες και ένα πανεπιστήμιο περιτριγυρισμένο από λίμνες με παπάκια που πέρασα τον περισσότερο χρόνο μέσα. Με απλά λόγια ΟΛΑ λειτουργούν “εκνευριστικά” σωστά.
Η πρώτη εικόνα όμως διήρκησε μέχρι το πρώτο International Party λίγες μέρες αργότερα. Πίνοντας σφηνάκια με έναν φοιτητή από την Κίνα που μόλις είχα γνωρίσει (πρώτη φορά στην ζωή μου άραζα με έναν κινέζο – achievement unlocked) κατάλαβα ότι δεν είμαι ο μοναδικός wannabe σκληρός που τόλμησε να φύγει στο εξωτερικό για λίγους μήνες καθώς επίσης και ότι τα σαββατοκύριακα το γραφικό Άαλμπορκ θυμίζει Ίο και Μύκονο…
Από εκείνη την ημέρα και μετά δικτυώθηκα και γνώρισα locals αλλά και παιδιά από ΟΛΟ τον κόσμο. Εκεί άρχισα να βλέπω και να καταλαβαίνω διαφορετικές συνήθειες και κουλτούρες, μέσα από στιγμές όπως ένα official dinner ή μια απογευματινή βόλτα στο κέντρο ΑΝ δεν είχε σκοτεινιάσει (το χειμώνα στην Δανία νυχτώνει από τις 16:00). Εμπειρίες και στιγμές που δεν νομίζω να ξεχάσω και που δεν πίστευα ότι θα τις ζήσω στα 20 μου.
Όλοι αργά ή γρήγορα συμβιβαστήκαμε με αυτά που μας την έσπαγαν (προσωπικά ξεκίνησα να πίνω κρασιά λόγω του καιρού – ΔΕΝ ΠΑΛΕΥΕΤΑΙ) και μπήκαμε στην ρουτίνα μας…
Εβδομαδιαίο Πρόγραμμα:
Δευτέρα- Παρασκευή: Διάβασμα μέχρι αηδίας
Παρασκευή- Κυριακή: Ξεφτίλισμα
Μετά από λίγο καιρό μιλώντας με κάτι Δανούς φίλους μου, φτάσαμε πάλι στο θέμα της κατάστασης στην Ελλάδα (ένα από τα θέματα που είχα σιχαθεί να μιλάω κάθε φορά που έλεγα : I am from Greece… ), και εκεί ήταν η πρώτη στιγμή που το δίλημμα Ελλάδα-εξωτερικό πραγματικά με βασάνισε…
Ένα μέρος της συζήτησης:
– Η Ελλάδα είναι παράδεισος… Έχετε τόσα νησιά και ήλιο… Είστε ευτυχισμένοι !!!
– Ναι αλλά η Δανία έχει δωρεάν μεταπτυχιακά και βασικό μισθό 1500 ευρώ φίλε μου…
– Έχεις δίκιο αλλά στην Δανία πολύ μεγάλο ποσοστό παίρνει αντικαταθλιπτικά για να την παλέψει… Θες να ζήσεις έτσι;
– Δεν ξέρω….
Όλα κατέληγαν εκεί… Σε ένα «Δεν ξέρω» που μετά από λίγο ξέχναγες γιατί το θέμα πήγαινε αλλού. Και αυτή ήταν μια σκέψη που αν δεν είχα πάει στην Δανία, πιθανόν να μην είχα κάνει ποτέ….
Μετά άφησα τα πράγματα να κυλήσουν μόνα τους. Έδωσα finals, τα πέρασα όλα και γύρισα στην Αθήνα έχοντας ήδη δουλειά από την πρώτη μέρα επιστροφής μου.
Μάριος Φιλιππίδης
