Την προηγούμενη εβδομάδα οι κινηματογραφικές αίθουσες υποδέχτηκαν ενδιαφέρουσες ταινίες μερικές από τις οποίες πολυσυζητήθηκαν από κοινό και κριτικούς ιδιαίτερα στα φεστιβάλ που προβλήθηκαν. Ας δούμε παρακάτω ποιες ταινίες ξεχώρισα από αυτές που είδα:
Τόνι Έρντμαν (Toni Erdmann): αλλάζοντας στάση ζωής
Ο αιώνια πλακατζής Γουίνφριντ λατρεύει να ενοχλεί την κόρη του. Τρυπώνει στη ζωή της, στις συναντήσεις της, τις εξόδους της, προσπαθώντας να την πλησιάσει. Ενοχλημένη του ζητά να σταματήσει. Τότε συστήνεται το alter ego του Γουίνφριντ- ο Τόνι Έρντμαν. Ο Τόνι είναι ένας περίεργος τύπος με κακό κοστούμι, τραγική περούκα κι ακόμη χειρότερη οδοντοστοιχία. Όσο πιο εκκεντρικός γίνεται, τόσο η κόρη του φαίνεται να ανταποκρίνεται.
Είναι γεγονός ότι αυτή η ταινία που προβλήθηκε για πρώτη φορά στη χώρα μας στις Νύχτες Πρεμιέρας 2016, διαφέρει αρκετά από ότι έχουμε δει στον κινηματογράφο τα τελευταία χρόνια. Είναι δράμα και κωμωδία ταυτόχρονα. Ίσως αυτός να είναι και ένας από τους λόγους που έχει αποσπάσει τόσο διθυραμβικά σχόλια όπου και αν προβλήθηκε. Είναι η ιστορία δύο ανθρώπων που έχουν απομακρυνθεί μεταξύ τους και που ξανάρχονται κοντά μέσα από μια πολύ παράξενη επιφανειακά αλλά τόσο αποτελεσματική διαδικασία η οποία εμπεριέχει αρκετές δόσεις χιούμορ και τρυφερότητας.
Η χημεία που υπάρχει μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών είναι εξαιρετική όπως και μια σειρά από αντισυμβατικές σκηνές οι οποίες ξαφνιάζουν με την μη προβλεψιμότητά τους αλλά και την άψογη σκηνοθετική τους ενορχήστρωση. Καθώς η ταινία εξελίσσεται, το αρχικό ξάφνιασμα του θεατή από αυτό το πρωτόγνωρο θέαμα απομακρύνεται σταδιακά και τελικά καταφέρνει να τον προ(σ)καλέσει να σκεφτεί το ποιος θα ήθελε να γίνει με έναν μοναδικό και πολύ εσωτερικό τρόπο που μοιάζει με ένα παιχνίδι μεταξύ φίλων όπου τα πειράγματα καλά κρατούν. Εκεί ακριβώς βρίσκεται και το κέντρο βάρους της καλλιτεχνικής αξίας αυτού του φιλμ που μπορεί να μην κατάφερε να κερδίσει τον Χρυσό Φοίνικα στο 69ο Φεστιβάλ Καννών αν και συγκέντρωσε την υψηλότερη βαθμολογία των κριτών στην ιστορία του φεστιβάλ, μια θέση όμως ανάμεσα στις καλύτερες ταινίες για το 2016 την έχει κερδίσει επάξια.
Σκηνοθεσία: Maren Ade, Γλώσσα: Γερμανικά, Διάρκεια: 162′, Διανομή: Seven Films
Πρωταγωνιστούν: Sandra Huller, Peter Simonischek, Thomas Loibl, Michael Wittenborn, Vlad Ivano
Η μεγάλη αναμονή (L’ attesa): η γοητεία του υπαινικτικού σινεμά
Η Άννα, λόγω ενός απρόοπτου συμβάντος, περνά μοναχικά τις ημέρες της στα μεγάλα δωμάτια μιας παλιάς βίλας. Μια μέρα εμφανίζεται η Ζαν, η κοπέλα του γιου της Άννας, Τζουζέπε, υποστηρίζοντας ότι ο ίδιος την κάλεσε στην Σικελία, με σκοπό να περάσουν τις διακοπές τους μαζί. Και ενώ ο Τζουζέπε δεν είναι ακόμα στο σπίτι, η Άννα τη διαβεβαιώνει ότι ο γιος της θα επιστρέψει σύντομα και ότι θα μπορούσε να τον περιμένει εκεί. Οι δύο γυναίκες περνούν τις ημέρες τους γνωρίζοντας καλύτερα η μία την άλλη, περιμένοντας το Πάσχα όπου ο Τζουζέπε πρόκειται να επιστρέψει επιτέλους σπίτι, αλλά και που μια μεγάλη παραδοσιακή πομπή θα πραγματοποιηθεί στο χωριό.
Η έμπνευση του σεναρίου αυτής της ποιητικής ταινίας με την υπέροχη φωτογραφία, έχει έρθει από ένα δραματικό θεατρικό έργο του Luigi Pirandello με τίτλο La vita che ti diedi το οποίο ανέβηκε για πρώτη φορά το 1923 στο θέατρο Quirino της Ρώμης. Ο Pirandello με τη σειρά του άντλησε την κεντρική ιδέα του δικού του έργου από δύο μυθιστορήματα το La camara in attesa του 1916 και το I pensionati della memoria του 1914. Στην κινηματογραφική της εκδοχή η εξιστόρηση, έχει την στόφα έργων αρχαίας τραγωδίας όπου όλα όσα διαδραματίζονται υποδηλώνουν την ύπαρξη ενός ασύλληπτου πόνου που είναι τόσο έντονος και τόσο βαθιά ριζωμένος στην καρδιά αυτών που τον βιώνουν, ώστε τα λόγια να χάνονται επειδή είναι αδύναμα να τον εκφράσουν επαρκώς. Ο ανείπωτος πόνος εκφράζεται με τις σιωπές, τα συνωμοτικά βλέμματα, τα αγγίγματα, την συγκατάβαση αλλά και την απλή παρουσία του άλλου. Όλα υπαινίσσονται και τίποτα δεν αρθρώνεται ξεκάθαρα όμως ο θεατής συμμετέχει αβίαστα κατανοώντας απόλυτα την στάση και την δύσκολη θέση που βρίσκονται οι πρωταγωνιστές. Η Juliette Binoche, δίνει ρεσιτάλ μη λεκτικής έκφρασης και καταφέρνει με τρόπο λιτό να βγάζει στην επιφάνεια ένα κύμα έντονων συναισθημάτων. Ο σκηνοθέτης της ταινίας, που επισκέφθηκε τη χώρα μας στις Νύχτες Πρεμιέρας 2016, παραδέχτηκε ότι έχει βαθιές επιρροές από τον ρώσικο κινηματογράφο και ειδικά από τον Andrei Tarkovsky κάτι που εύκολα μπορεί να διακρίνει κάποιος από τον τρόπο πλαναρίσματος αλλά και τον ρυθμό της ταινίας. Μια ιδιαίτερα αγαπημένη στιγμή του φιλμ αυτού διαδραματίζεται με μουσικό χαλί την υπέροχη φωνή του Leonard Cohen που ερμηνεύει μοναδικά το κομμάτι Waiting for the miracle. Σκηνοθεσία: Piero Messina, Γλώσσα: Ιταλικά, Γαλλικά, Διάρκεια: 110′, Διανομή: Strada Films
Πρωταγωνιστούν: Juliette Binoche, Lou De Laâge, Giorgio Colangeli, Domenico Diele, Antonio Folletto
Άγνωστοι (Complete Unknown): είσαι αυτός που λες πως είσαι
O Tom και η σύζυγος του διοργανώνουν ένα πάρτι για να γιορτάσουν τα γενέθλια του. Ένας από τους καλεσμένους φέρνει μαζί του σαν συνοδό μια πολύ μυστηριώδη γυναίκα, την Alice Manning. Ο Tom είναι πεπεισμένος ότι γνωρίζει αυτή την γυναίκα με διαφορετικό όμως όνομα και βιογραφικό. Η ίδια η Alice δείχνει αρχικά να μην τον έχει ξαναδεί ποτέ.
Η ελκυστικότητα αυτής της ταινίας βρίσκεται στην πρωτοτυπία του θέματος με το οποίο καταπιάνεται σεναριακά αλλά και όλο αυτό το μυστήριο που περιβάλλει την πρωταγωνίστρια μέχρι την αποκάλυψη της πραγματικής της ταυτότητας. Οι δύο ήρωες ως προς την χημεία δένουν εξαιρετικά μεταξύ τους και με τις ερμηνείες τους καταφέρνουν να καλύπτουν τα όποια σεναριακά κενά υπάρχουν στην βαθύτερη ψυχολογική αιτιολόγηση του τι ώθησε την Alice στην διαδικασία αλλαγής ταυτοτήτων και ζωών. Προσωπικά, ως θεατή, με κάλυψε -όσο απλοϊκή και αν φαντάζει- η εξήγηση που δίνει η ίδια λέγοντας ότι όταν ανακάλυψε πως μπορούσε να γίνει όποια ήθελε και να καταφέρει έτσι να ζήσει χίλιες διαφορετικές ζωές το έκανε χωρίς δεύτερη σκέψη γιατί η μεγαλύτερη δέσμευση έρχεται όταν όλοι όσοι μας περιβάλλουν νομίζουν ότι μας γνωρίζουν πολύ καλά. Βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα αυτή τη σκέψη δηλαδή του να επιθυμεί κάποιος να μηδενίσει το κοντέρ της καθημερινότητάς του και να διαγράψει αυτό που έχει μέχρι τότε καταφέρει να δημιουργήσει ξανά και ξανά. Σκηνοθετικά με γοήτεψαν τα πρωτότυπα καδραρίσματα και τα καλλιτεχνικά πλάνα που πρόσθεταν ακόμα ένα ιδιαίτερο στοιχείο στο συνολικό αποτέλεσμα. Μοιάζει με την οπτικοποίηση ενός λυρικού ποιήματος το οποίο δεν είναι απαραίτητο να αναλύσεις και να εξηγήσεις απόλυτα γιατί με τον τρόπο αυτό χάνει ένα κομμάτι της γοητείας του.
Σκηνοθεσία: Joshua Marston, Γλώσσα: Αγγλικά, Διάρκεια: 91′, Διανομή: Spentzos Film
Πρωταγωνιστούν: Rachel Weisz, Michael Shannon, Danny Glover, Kathy Bates
