Ο τίτλος του βιβλίου το κορίτσι και Το Κορίτσι, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πουά, αποκαλύπτει το θέμα με έναν τρόπο συμβολικό, όπως θα μπορούσε να είναι ο αντικατοπτρισμός του εαυτού μας.

“Δεν είναι τυχαίο τα μικρά και τα κεφαλαία γράμματα. «το κορίτσι και Το Κορίτσι» περιλαμβάνει αυτή τη διαδικασία ενηλικίωσης σε πέντε λέξεις. Χώρια όλα τα άλλα συμβολικά στοιχεία που έβαλε στην εικονογράφηση η Λέλα. Από τα τριαντάφυλλα που ξεκινάνε μπουμπούκια και στο τέλος ανθίζουν μέχρι τα κόκκινα παπούτσια που αντικαθιστούν τις γαλότσες και τόσα άλλα,” μας λέει η Σοφιάννα Θεοφάνους, συγγραφέας του βιβλίου.

Ποια ήταν η έμπνευση για το βιβλίο;

Η έμπνευση για το βιβλίο ήταν το όνειρο μια μικρής μου φίλης της Σεμίνας. Έχει και την ανάλογη αφιέρωση στο εσώφυλλο. Όταν μου το διηγήθηκε κάτι εκεί μέσα με άγγιξε. Άγγιξε ένα ανάλογο μέρος του εαυτού μου που έψαχνε πάντα να ενηλικιωθεί, οπότε επεξεργάστηκα την δική της εμπειρία, βρήκα πού κουμπώνει με τα δικά μου και βγήκε αυτό το κείμενο. Αργότερα, το επεξεργάστηκα κι άλλο, αφαίρεσα κι άλλο κι άλλο μέχρι που έγινε μια άσκηση ύφους και συμπύκνωσης για μένα.

Οι αναφορές στο γάλα και τον καφέ αφορούν τη δίψα για ζωή;

Αυτός είναι πάρα πολύ ωραίος συνειρμός, αν και η σκέψη μου είναι πιο κλισέ. Το γάλα μας θρέφει όταν είμαστε παιδιά και καθώς μεγαλώνουμε το αντικαθιστούμε, όπως και τόσα άλλα. Αλλά αυτά τα δύο είναι πολύ τυπικά ροφήματα της παιδικής και της ενήλικης ζωής αντίστοιχα και σε ένα μικρό βιβλίο όπως και αυτό, τα σύμβολα χρειάζεται από μόνα τους να λένε την ιστορία. Αλλά πολύ μου αρέσει και η δίψα για τη ζωή που σίγουρα ανήκει στα στοιχεία της ιστορίας.

Το φουστάνι τι συμβολισμό έχει για σένα;

Καταρχάς, να παραδεχτώ ότι εγώ δεν φοράω καθόλου φορέματα σε καμία μορφή αν και αγοράζω κατά καιρούς και τα αφήνω στην ντουλάπα. Το θεωρώ πολύ θηλυκό στοιχείο και στην εικονογράφηση της Λέλας αυτό σιγά σιγά κονταίνει και γκριζάρει καθώς περνάει από τις φάσεις της ενηλικίωσης. Λειτουργεί πέρα από συμβολικά και πάρα πολύ πρακτικά για την οικονομία της ιστορίας.

Ψάχνουμε πάντα τον εαυτό μας; Έχεις βρει τον τρόπο να βρίσκεις όταν εαυτό σου κάθε φορά που μπορεί να τον χάνεις;

Κάποιες φορές τον χάνουμε, τον βρίσκουμε, τον ξαναχάνουμε. Όμως, ο κεντρικός πυρήνας μας είναι ο ίδιος, πάντα κάπου βρισκόμαστε κι ας μην το βλέπουμε καθαρά πολλές φορές. Κανονικά μεγαλώνοντας νομίζω ότι θα ήταν σώφρον να βρίσκουμε πιο εύκολα τον εαυτό μας κυρίως λόγω χρόνου, αλλά μερικοί από τους πιο ενδιαφέροντες ανθρώπους που ξέρω σε αυτήν τη ζωή αφήνονται στο χάσιμο αρκετό καιρό και μετά επανέρχονται δριμύτεροι. Oπότε, αυτό είναι ένα δημιουργικό χάσιμο χρόνου, το να προσπαθείς να δεις πού βρίσκεσαι κάθε στιγμή.

Θα έλεγες πως υπάρχει στην ιστορία και μία ακύρωση των υλικών αγαθών προς την αναζήτηση της ευτυχίας; Τα κόκκινα παπούτσια δίνουν στιγμιαία χαρά και ελπίδα αλλά τελικά.. μήπως οι άνθρωποι είναι πάντα οι λύση;

Α, όχι. Τα υλικά αγαθά δεν τα ακυρώνω καθόλου, ίσα ίσα που τα θεωρώ αναγκαία. Όμως, ακόμα μεγαλύτερη αναγκαιότητα είναι μια αγκαλιά που θα σε παρηγορήσει αν κάτι δεν πάει καλά. Τα υλικά αγαθά δεν παρηγορούν, προσφέρουν αλλά δεν γεμίζουν την καρδιά χαρά.

Είναι ο (σωστός) έρωτας ένα ακόμα μέσο που θα μας βοηθήσει να βρούμε τον εαυτό μας;

Ο έρωτας είναι έρωτας και όπως και να εξελιχθεί είναι αναγκαστικό μονοπάτι αυτογνωσίας. Αυτή η στιγμή που συναντάς κάποιον και νομίζεις πως είναι όλα στη θέση τους, έτσι όπως πρέπει, δεν ανταλλάσσεται. Κάπως έτσι είναι νομίζω όταν βρίσκεις το εαυτό σου. Όλα είναι εκεί που πρέπει να είναι.

Ή μήπως τελικά ο στόχος για χαρά στη ζωή είναι να γνωρίσουμε και να αγαπήσουμε τον εαυτό μας;

Για αυτό έχουν χυθεί πολλοί τόνοι μελάνι… Δεν είναι για όλους το ίδιο, αν και νομίζω πως τελικά το σεντούκι με τον θησαυρό το «γνώθι σε αυτόν» κρύβει. Κι όπως λέει ένας φίλος “it’s good to feel at home in your own skin”.

Τέλος, θέλω δύο λόγια για τη συνεργασία σας με τη Λέλα Στρούτση που ανέλαβε τον σχεδιασμό του βιβλίου.

Ευτυχής, δημιουργική, υποστηρικτική και ήρεμη! Και πάντα εκεί να ακούσει τις αγωνίες μου. Εύχομαι να ξανασυναντηθούμε σύντομα.