Έχεις βρει τη δουλειά των ονείρων σου και όλα φαίνονται τέλεια. Αλλά πώς μπορείς να μιλήσεις για τα προβλήματα επαγγελματικής σταδιοδρομίας που μπορεί να προκύπτουν χωρίς να ακούγεσαι αχάριστ@;

«Όταν είχα μία από αυτές τις εβδομάδες στη δουλειά, η πρώτη μου σκέψη ήταν να βρω τον πιο κοντινό φίλο με τον οποίο μπορώ να βγω έξω και να γκρινιάξω. Γνωρίζω απίστευτα το προνόμιο που έχω όχι μόνο να έχω σταθερή απασχόληση αλλά και μια δουλειά που μου αρέσει πραγματικά. Αισθάνομαι τυχερή, αλλά αυτό δεν με εμποδίζει να γκρινιάζω μερικές φορές» αναφέρει η συντάκτρια του Stylist, Amy Becham.

Το να παραπονιέσαι για τη δουλειά σου είναι μία περίπλοκη κατάσταση σε οποιοδήποτε πλαίσιο, αλλά σε ένα πλαίσιο οικονομικής δυσπραγίας και αυξανόμενης ανεργίας, μπορεί να είναι ιδιαίτερα δύσκολο να το εκφράσεις.

Φαίνεται ότι ακόμα και όταν απολαμβάνουμε αυτό που κάνουμε, η παλιά παροιμία «αν αγαπάς αυτό που κάνεις, δεν θα δουλέψεις ούτε μια μέρα στη ζωή σου» δεν ισχύει για τους περισσότερους από εμάς.

Γιατί λοιπόν νιώθουμε τόσο άβολα να το εκφράσουμε;

Σύμφωνα με το ίδιο άρθρο, η Jalena Shand είναι μια 21χρονη φωτογράφος, μοντέλο και δημιουργός περιεχομένου που εργάζεται στη Νέα Υόρκη.

Παρά το γεγονός ότι είχε μια πετυχημένη καριέρα για την οποία οι άνθρωποι θα «σκότωναν», παραδέχεται ότι υπήρχαν μέρες που δεν θέλει να πάει στη δουλειά.

«Μεγάλωσα πιστεύοντας ότι αν δεν δουλεύεις συνέχεια τότε δεν υπάρχεις. Ακόμα κι αν έδινα το 80% του χρόνου ή των δυνατοτήτων μου, θα ένιωθα τόσες ενοχές που δεν μπορούσα να δώσω αυτό το επιπλέον 20%. Έπρεπε να μάθω ότι δεν είναι ντροπή να έχεις ανάμεικτα συναισθήματα για οποιαδήποτε πτυχή της ζωής σου, αλλά ειδικά για τη δουλειά σου», προσθέτει. «Έπρεπε πραγματικά να δουλέψω για να απομακρυνθώ από τη νοοτροπία ότι η δουλειά είναι το παν και να μπορέσω να τη δω ως ισότιμη ανταλλαγή».

«Η δουλειά εξακολουθεί να είναι δουλειά ό,τι κι αν κάνεις, και μπορεί να είναι κουραστική, αγχωτική και προκλητική» συμφωνεί η Rachida Benamar, coach επιχειρήσεων.

Παρόλο που η Benamar δουλεύει για τον εαυτό της, λέει ότι εξακολουθεί να μην έχει 100% κίνητρο κάθε μέρα και τονίζει ότι είναι απολύτως φυσιολογικό να μην αγαπάς ή ακόμα και να μην σου αρέσει εν μέρει ή όλη η δουλειά σου σε τακτική βάση. «Βοηθά να σου αρέσει αυτό που κάνεις, αλλά βαδίζουμε σε επικίνδυνα νερά όταν θολώνουμε τα όρια μεταξύ του πάθους και της δουλειάς μας. Αρχίζουμε να σκεφτόμαστε ότι δεν επιτρέπεται να παραπονιόμαστε γιατί αγαπάμε αυτό που κάνουμε», εξηγεί.

Η coach Soma Ghosh λέει ότι αισθάνεται συχνά ένοχη όταν παραπονιέται για τη δουλειά της, ειδικά αν ήταν ένας καλά αμειβόμενος ρόλος που οι άλλοι της είπαν ότι ζήλευαν.

«Κράτησα πολλά για τον εαυτό μου», λέει. «Αν εξέφραζα ποτέ ενόχληση για τη διάρκεια της διαδρομής μου ή για κάτι άλλο ασήμαντο, θα έβαζα τους ανθρώπους να μου πουν: «Τουλάχιστον έχεις μια δουλειά να πας. Ποτέ δεν ήθελα να φαίνομαι αχάριστη γι’ αυτά που είχα».

Τα τελευταία δύο χρόνια, έπρεπε να μάθουμε πώς να θρηνούμε τις μικρές απώλειες της πανδημίας – τα χαμένα γενέθλια και τις βραδιές με φίλους – με φόντο μεγαλύτερα συλλογικά κι ατομικά τραγικά γεγονότα.

Θα πρέπει να συνεχίσουμε να δίνουμε στους εαυτούς μας τον ίδιο χώρο και την άδεια να γκρινιάζουμε μετά από μια δύσκολη μέρα στο γραφείο ή να τσακωνόμαστε με τους πιο κοντινούς μας ανθρώπους.

Το να παραπονιέσαι για τη δουλειά σου δεν σημαίνει ότι δεν είσαι ευγνώμων που την έχεις – είναι απλώς ένα φυσιολογικό μέρος της ζωής που πρέπει να αγκαλιάζουμε και να υποστηρίζουμε ο ένας τον άλλον. Σε τελική ανάλυση, μια άλλη, πολύ πιο ακριβής παροιμία δεν λέει ότι ένα κοινό πρόβλημα μειώνεται κατά το ήμισυ;