Θυμάμαι ότι κάποια στιγμή εκεί λίγο μετά την πρώτη καραντίνα βρέθηκα με 3 κρυστάλλους, 2 αρωματικά στικ, ένα app διαλογισμού και 47 αποθηκευμένα quotes που έλεγαν να “ξεκουραστώ, να φροντίσω τον εαυτό μου, να αναπνεύσω”.

Μπορεί να έκανα τις αναπνοές 7-4-8 ακόμα και την ώρα που έφτιαχνα banana bread ενώ μέχρι να ψηθεί δούλευα λίγο το manifestation, πίνοντας νερό με δυόσμο και λεμόνι, από ένα υπέροχο γυάλινο μπουκάλι που μου είχε κάνει δώρο η φίλη μου η Δώρα, για να με πείσει να πίνω περισσότερο νερό.

Σήμερα, σου γράφω αυτό το άρθρο έχοντας τον αέρα της επαναστάτριας. Τρώω τυρόπιτα -για την οποία μισή ώρα θα έχω ενοχές- πάνω από το λάπτοπ, αναπνέω βαθιά και συνειδητά μόνο όταν δεν έχω Wi-Fi και σκρολάρω TikToks στις 02:36 π.μ.

Αυτά τα βράδια, ανάμεσα σε ένα ακόμα video με τραγούδι της Μαρίνας Σπανού και ένα #corecore, με βρίσκει μια σκέψη: Μήπως τελικά δεν ήθελα μια νέα wellbeing εκδοχή μου αλλά μόνο ένα μπουκάλι με καλαμάκι; Αναρωτιέμαι λίγη ώρα και μετά με παίρνει ο ύπνος.

Μήπως κουράστηκα να το προσπαθώ τόσο πολύ;

Αν κάτι μου έμαθε όλη αυτή η εποχή της “ευεξίας”, είναι ότι κανένα app, καμία σαλάτα με κινόα και κανένα scented candle δεν μπορούν να σου λύσουν την εσωτερική φασαρία – αν εσύ δεν έχεις όρεξη να την ακούσεις. Και κυρίως, αν το μόνο που σου έμεινε από τις συμβουλές είναι ότι “πρέπει να πιεις νερό”.

Προσπαθώ να εξηγήσω ότι η αληθινή φροντίδα κάποιες μέρες μοιάζει με το να φας σπανακόρυζο μπροστά στην τηλεόραση χωρίς να κριτικάρεις τον εαυτό σου. Να μείνεις offline για μια μέρα χωρίς να ενημερώσεις κανέναν ή, ναι, με το να πίνεις νερό από το μπουκάλι με καλαμάκι επειδή -για κάποιον λόγο- έτσι πίνεις περισσότερο. Τα δέχομαι όλα.

Δεν είναι ανάγκη να ξυπνάω στις 6:00 για να θεωρηθώ λειτουργικός άνθρωπος

Κάθε τόσο μία συγκεκριμένη φίλη μου με ρωτάει: «Καλά, δεν σου λείπει το πρόγραμμα;» Ναι, μου λείπει. Αλλά μετά ξαναβρίσκω τον εαυτό μου να χαζεύει συνταγές για μακαρόνια με πέστο πιπεριάς Φλωρίνης στις 03:00 το βράδυ και σκέφτομαι μήπως το να ξυπνήσω σε τρεις ώρες δεν είναι καλή ιδέα; Και κοιμάμαι μέχρι τις 9. Αν τρέχω μετά; Ναι, τρέχω αλλά έχω κοιμηθεί και επίσης έχω ήδη λυμένο τι θα μαγειρέψω το μεσημέρι: μακαρόνια με πέστο πιπεριάς Φλωρίνης.

Καταλήγω λοιπόν ότι το μόνο που κράτησα από τη wellness περίοδο της ζωής μου είναι το ροζ μεταλλικό μπουκάλι με το καλαμάκι που με κάνει να πίνω περισσότερο νερό και σκέφτομαι πως ίσως να είναι το μόνο που χρειαζόταν το σώμα μου, το μυαλό μου και τα νεύρα μου.

Μεταξύ μας, είναι κάπως ωραίο να καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι δεν χρειάζεται να σε διαμορφώνει κάθε τάση, και φυσικά δεν χρειάζεται να τις απορρίπτουμε όλες αλλά και ούτε να τις υιοθετούμε φανατικά.
Χρειάζεται υποθέτω να μάθουμε να διαλέγουμε και να λέμε: αυτό μου κάνει κι αυτό όχι. Και μετά να φεύγουμε ήσυχα από το τραπέζι -χωρίς δηλώσεις και φασαρίες.

Και να σου πω κάτι; Μου αρκεί.