Η Μάι Χάλεντ μέσα από το βιβλίο της Το γυμναστήριο, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν, μας προσφέρει μια πολυφωνική αφήγηση που εξερευνά τις ζωές γυναικών από διαφορετικά κοινωνικά στρώματα, όλες συγκεντρωμένες σε έναν κοινό χώρο: το γυμναστήριο.

Σπάνια ένα βιβλίο με τόσο απλό σκηνικό καταφέρνει να αποδώσει τόσο σύνθετες κοινωνικές δυναμικές. Στο Γυμναστήριο, η Αιγύπτια συγγραφέας και δημοσιογράφος, κατορθώνει να μετατρέψει έναν καθημερινό χώρο -εκ πρώτης όψεως έναν χώρο απολιτίκ- σε ένα σημείο συνάντησης ιδεών, προσδοκιών και ταξικών εντάσεων. Με φόντο έναν φαινομενικά αθώο χώρο άθλησης, η Χάλεντ ξετυλίγει ένα πολυφωνικό αφήγημα που δεν αφήνει τίποτα όρθιο από τη σύγχρονη αιγυπτιακή πραγματικότητα, ιδιαίτερα όταν αυτή αφορά τις γυναίκες.

Η πρωταγωνίστρια, Μπεντάγια Μαχράν, μια νεαρή γυναίκα με φιλοδοξίες να γίνει συγγραφέας, γίνεται το όχημα της συγγραφέως για να σχολιάσει έμμεσα, και συχνά ειρωνικά, την ίδια τη θέση της γυναίκας στη λογοτεχνία, αλλά και στην κοινωνία. Επηρεασμένη από τη γειτόνισσά της, τη διάσημη συγγραφέα Μπεντάγια Αλ-Αλφί, η αφήγηση της Μπεντάγια λειτουργεί ως καθρέφτης για τις ιστορίες των άλλων γυναικών που συναντά στο γυμναστήριο, αποκαλύπτοντας τις προκλήσεις, τις φιλοδοξίες και τις εσωτερικές συγκρούσεις τους.

Το Γυμναστήριο είναι μια βαθιά εξερεύνηση της γυναικείας ταυτότητας και των κοινωνικών ρόλων στην αιγυπτιακή κοινωνία

Κάθε γυναίκα που περνά από το γυμναστήριο κουβαλάει μαζί της ένα φορτίο: ταξικό, πολιτισμικό, οικογενειακό, ψυχολογικό. Το σώμα γίνεται πεδίο διαπραγμάτευσης, η εξωτερική εμφάνιση αποκτά πολιτικό βάρος, και οι διάλογοι μεταξύ των γυναικών λειτουργούν ως εξομολογήσεις, πολλές φορές πιο αληθινές από αυτές που θα τολμούσαν να κάνουν έξω από εκεί. Η Χάλεντ χρησιμοποιεί τον χώρο του γυμναστηρίου ως μικρογραφία της κοινωνίας, όπου οι γυναίκες αποκαλύπτουν τις αληθινές τους σκέψεις και συναισθήματα, μακριά από τα βλέμματα του έξω κόσμου.

Η γραφή της Χάλεντ είναι λεπτομερής και ευαίσθητη, αποτυπώνοντας με ακρίβεια τις εσωτερικές συγκρούσεις των χαρακτήρων της και παρατηρεί με ματιά σχεδόν δημοσιογραφική, χωρίς να θυσιάζει τη λογοτεχνική της φλέβα. Η πολυπλοκότητα των χαρακτήρων είναι τέτοια που αποφεύγει τα στερεότυπα, ακόμα και όταν κινδυνεύει να τα αγγίξει. Ίσως, μάλιστα, αυτό να είναι και το πιο δυνατό σημείο του βιβλίου: η ικανότητά του να δίνει φωνή σε διαφορετικές εμπειρίες, χωρίς να τις εξισώνει ή να τις απλοποιεί.

Πρόκειται για ένα βιβλίο που διαβάζεται απνευστί, όχι μόνο χάρη στη θεματική του αλλά και για τον τρόπο με τον οποίο η Χάλεντ χειρίζεται τη δομή και τη φωνή της αφήγησης. Κάθε κεφάλαιο είναι ένα καινούριο παράθυρο σε μια εσωτερική ζωή, μα τελικά όλα συγκλίνουν σε μια κοινή παραδοχή: ότι η γυναικεία εμπειρία, όσο κι αν διαφοροποιείται ταξικά ή ηλικιακά, συναντιέται στις ίδιες ανασφάλειες, τα ίδια όνειρα και πολλές φορές στις ίδιες σιωπές.