Με αφορμή την καινούργια σεζόν που καλά καλά δεν έχει αρχίσει και όλες τις σχέσεις φαντάσματα που σε κυνηγούν από πίσω, μήπως ήρθε η ώρα να βρεις τον δρόμο σου; Να σταματήσεις να βρίσκεις δικαιολογίες για αυτόν που θέλεις, αυτόν που αγαπάς πιο πολύ απ’ όλους, και να κάνεις κάτι; Κάτι ουσιαστικό.

Το μόνο που ακούω από παρέες, φίλους και γνωστούς, είναι πόση δουλειά έχει ο τύπος που βγαίνουν, πόσο αθλητικός τύπος τυχαίνει να είναι και προπονείται συνέχεια και το πως μόλις γύρισε από ταξίδι και δεν έχει προλάβει να δει κανέναν. Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο να δουλευόμαστε μεταξύ μας. Και δουλευόμαστε τόσο που απλώς, δεν άντεξα να μην αρχίσω να φωνάζω στις κοπέλες που τα λένε όλα αυτά. Όταν όμως λέω ότι φώναξα, εννοώ πως προσπάθησα να τους ανοίξω τα μάτια με ήρεμο τόνο. Ναι, τόσο πολύ.

Ξαφνικά, ψάχνουμε όλοι μαζί να βρούμε όλα τα πιθανά σενάρια που υπάρχουν για να δικαιολογήσουμε κάποιον που απλώς δεν είμαστε η προτεραιότητά του. Στην ουσία όμως, είναι πολύ πιο εύκολο να βρεις λόγους να σταματήσεις να ασχολείσαι παρά να βρεις λόγους να ασχολείσαι. Και είναι όλα τόσο απλά που τα κάνουμε περίπλοκα και πνιγόμαστε. Θέλουμε τόσο πολύ να έχουμε αυτό που δεν θέλει να μας έχει, που στο τέλος κλαίμε διπλά για τον χρόνο που χάσαμε προσπαθώντας. Δεν μπορεί να μην υπάρχει μια άλλη εξήγηση εκτός του ότι “απλώς δεν σε γουστάρει”.

Το μυαλό μας δημιουργεί καταστάσεις. Ουτοπίες στις οποίες φαντασιώνεσαι πόσο ωραία θα ήσασταν μαζί. Πόσο ταιριάζετε και πως είναι ο καλύτερος, ο πιο έξυπνος και ταλαντούχος άνθρωπος που έχεις γνωρίσει. Φτιάχνεις λοιπόν, ένα σενάριο στο οποίο όλοι είστε τέλειοι. Και εσύ και αυτός. Μαζί. Πιάνεσαι από αυτό το μαζί που έχεις δημιουργήσει και χάνεις την κατάσταση πριν καν αρχίσει. Κρατιέσαι από κάτι που δεν υπάρχει. Κάτι που έχεις δημιουργήσει. Μόνη σου.

Γιατί θέλεις τόσο πολύ να είσαι με κάποιον που αρχίζεις να δικαιολογείς την κάθε ηλίθια συμπεριφορά του με μια αντίστοιχα ηλίθια, δική σου. Πασχίζεις να βρίσκεις δικαιολογίες για το κάθε ραντεβού που σου ακυρώνει, την κάθε μέρα που δεν σου στέλνει. Το χειρότερο όμως δεν είναι ότι βρίσκεις τρόπους να τον δικαιολογήσεις, μα ότι τους πιστεύεις. Αυτούς τους τρόπους που στην ουσία έφτιαξες μόνη σου.

Και όσο αυτή η κατάσταση προχωράει τόσο θέλεις να είσαι μαζί του. Όχι επειδή τον θέλεις ή τον αγαπάς, όμως. Αυτό έχει ξεθωριάσει μέχρι και μέσα σου. Επειδή είσαι απελπισμένη. Απελπισμένη για τον χρόνο που κατέβαλες στο άτομο αυτό και για το ότι θέλεις να αποδείξεις στον εαυτό σου ότι αξίζει. Αξίζει όλο αυτό που κάνεις τόσο καιρό. Μα στην πραγματικότητα πρέπει απλώς να δεχτείς πως δεν σε γουστάρει. Τουλάχιστον όχι τόσο όσο θέλεις. Όσο χρειάζεται για να ασχοληθεί μαζί σου.

Δεν είναι όμως κακό να μη σε γουστάρει κάποιος. Εσύ γιατί μπορείς να μην γουστάρεις κάποιον; Με τι κριτήρια κάνεις αυτήν σου την επιλογή και γιατί αυτός που θέλεις εσύ δεν έχει το δικαίωμα σε αυτό; Το ξέρω, είναι επίπονο. Το ξέρω καλύτερα απ’ όλους το πώς είναι να κρατιέσαι από σχέσεις που έχουν τελειώσει πριν προλάβουν να αρχίσουν. Κάθε φορά το ίδιο. Γιατί όταν θέλεις τον άλλον πολύ, τον δικαιολογείς ασυναίσθητα. Μάθε όμως να το ελέγχεις λιγάκι. Μάθε να βάζεις εσένα πρώτα και να καταλαβαίνεις τις καταστάσεις στην ώρα τους. Χωρίς να βγάζεις κομπλεξισμό, χωρίς καμία κακία. Επιλογές είναι αυτές. Επιλογές των άλλων που πρέπει να τις σεβαστείς και να δώσεις τον χώρο που πρέπει.

Ναι, μπορεί να είναι κακό το timing. Θα γυρίσει αν είναι. Αλλά μην περιμένεις να γυρίσει. Μην περιμένεις να φτιάξεις κανέναν. Αν έχεις έφεση στους λίγο προβληματικούς, προσπάθησε να το ξεπεράσεις. Δεν είναι η δουλειά σου να φτιάχνεις ανθρώπους, όταν δεν μπορείς να φτιάξεις ούτε εσένα στην ουσία. Είναι και μερικές φορές που ζητάς αυτήν την απογοήτευση. Σαν να θέλεις να επιβεβαιώσεις στον εαυτό σου όλες τις ανασφάλειες που ζουν στο κεφάλι σου. Είναι κρίμα όμως. Για σένα.

Μάζεψε ό,τι κουράγιο έχεις. Μάζεψε όλους τους λόγους για τους οποίους αξίζει να βρεις κάποιον καλύτερο. Κάποιον στα μέτρα σου. Μετά μάθε να αποστασιοποιείσαι. Μάθε να αφήνεις τα πράγματα να παίρνουν το δρόμο τους. Μάθε να μην γαντζώνεσαι από κανέναν και μάθε να δέχεσαι την απόρριψη. Όχι γιατί δεν είσαι αρκετά καλή, μα γιατί αυτός δεν είναι αρκετά καλός για εσένα. Γιατί δεν είναι αυτός που πρέπει. Ούτε εσύ είσαι εκείνη που πρέπει στα μάτια του. Πάρε λοιπόν, μια βαθιά ανάσα και βγάλ’ την από μέσα σου μαζί με τους ανεκπλήρωτους έρωτες που ζουν. Σταμάτα να κυνηγάς ανθρώπους και άρχισε να κυνηγάς όνειρα.