Εκείνοι που για τα καλά έχουν μπει στην ουσία της ενήλικης ζωής και αυτοσυντηρούνται, απογαλακτισμένοι πια από την οικογενειακή στήριξη και προστασία γνωρίζουν ήδη καλά τους όρους ενός εργασιακού περιβάλλοντος και τον βαρύνοντα ρόλο των συναδέλφων – συνεργατών τους.

Ακόμα και αν δεν έχει χρειαστεί όμως να συνεννοηθείς με τμήμα προσωπικού για την καλοκαιρινή σου άδεια, άμεσα ή έμμεσα έχεις βρεθεί σε ομάδες που έχουν σκοπό ένα κοινό συνολικό αποτέλεσμα, με απλά λόγια έχεις συνεργαστεί. Πιθανότατα, με τον ένα τρόπο ή τον άλλο πιέζεσαι είτε από ανάγκη είτε από φιλοδοξία να ενταχθείς στην αγορά εργασίας, να αποκτήσεις εμπειρίες, να δεις πράγματα και ανθρώπους. Ξεκινώντας λοιπόν αυτό το ταξίδι, που λόγω της αύξησης του προσδόκιμου ζωής (και καλώς εχόντων των πραγμάτων) θα κρατήσει σχεδόν μισό αιώνα, περνάς από όλα τα στάδια μιας καλοκαιρινής εκδρομής. Οργανώνεσαι (ή όχι), ψάχνεις πληροφορίες για το που θα πας (ή όχι), ενθουσιάζεσαι (ή όχι), περνάς καλά (ή όχι), αλλάζεις προορισμό ή επιμένεις στον ίδιο. Και στη διαδρομή αυτή θα γνωρίσεις πλήθος κόσμου. Εκείνους που είναι σαν και ‘σένα, ψάρακλες, έτοιμοι να εξερευνήσουν, να μάθουν ότι μπορούν, να επικοινωνήσουν καλοπροαίρετα ή να πουλήσουν μούρη, όντας κυριολεκτικά στο σημείο μηδέν. Υπάρχουν και εκείνοι που βρίσκονται λίγο πιο μπροστά, σα να έχουν πάει στο ίδιο “νησί” πολλές φορές και είναι έτοιμοι να μοιραστούν όσα ξέρουν, να σου πουν τα κατόπια, να σε προειδοποιήσουν για τους κινδύνους. Σίγουρα δεν είναι όλοι έτσι από αυτό το group και έτσι ανάμεσά τους υπάρχουν και εκείνοι που δεν ψήνουν να μπαίνει νέο αίμα στο παιχνίδι, διαχωρίζουν τη θέση τους και τίποτα δεν τους εμποδίζει να σε σπρώξουν και λίγο για “μια θέση στον ήλιο”. Μετά υπάρχουν και οι locals. Πάλι εδώ όσοι θα συναντήσεις είναι διχασμένοι. Υπάρχουν οι ντόπιοι, που κάτι τους έφερε ή βρέθηκαν εκεί και από επιλογή, εγκαταστάθηκαν, είναι αυθεντικοί, είναι οι “υψηλά ιστάμενοι” και παρά τις παραξενιές τους που ένα “νιάτο” γυρνοβολάει στο νησί τους θα σε ταΐσουν, θα σε ποτίσουν, θα σου πουν καλό δρόμο. Στον αντίποδα υπάρχει πάντα και εκείνος που θα κάνει παρατήρηση για φασαρία στις 10.30, Σάββατο βράδυ, που τρέχει το νερό κλπ, χωρίς να επιτρέψει να έρθετε πιο κοντά.

Όλες αυτές οι αναλογίες δεν έχουν ως σκοπό την αέναη παρομοίωση δουλειάς και διακοπών (αν και είχε πλάκα) αλλά κυρίως να υποδείξει πως και στο εργασιακό όλα είναι όπως εκτός αυτού. Κάποιοι θα σε επιλέξουν, θα σε εκπαιδεύσουν, δεν θα έχουν καμία ανασφάλεια να παραδεχτούν ότι κάτι μπορεί να το ξέρεις καλύτερα, θα σου πουν τι να προσέξεις, αλλά και κάποιοι θα σε πείσουν ότι είναι πολύ σημαντικοί και η τσάμπα δουλειά που τους κάνεις είναι χρυσή περγαμηνή για σένα, θα σε παρακάμψουν, θα σε εξαντλήσουν μέχρι να φύγεις και να πουλήσουν τα ίδια φύκια στον επόμενο/η. Και το άσχημο είναι πως ποτέ οι δεύτεροι δεν θα έχουν κάποια προφανή διαφορά απ’ τους πρώτους εξ όψης, μην ξεχνάτε: “Devil always wear a familiar face”.

Σε κάποιες δουλειές οι συμμετέχοντες θεωρούν εαυτούς οικογένεια, αλλού φίλους, αλλού ορκισμένους εχθρούς που πρέπει να υπερνικήσουν. Μία είναι η διαφορά, πώς προετοιμάζεσαι για κάτι αναπόφευκτο που παρά τις διαφορετικές αφετηρίες πρέπει τελικά να συνυπάρξεις αποτελεσματικά με αγνώστους;

Και σε αυτή την περίπτωση το σκεπτικό δεν αλλάζει. Από τη μία πρέπει να κάνεις μία συνειδητή επιλογή. Να σκεφτείς τις παραμέτρους των όρων εργασίας, της συμπεριφοράς των συνεργατών σου, όσων θα χρειαστεί να κάνεις σε αυτό το χώρο τώρα αλλά και στο μέλλον, τις προοπτικές και τις δικές σου προσδοκίες. Από ‘κει και πέρα, εφόσον κάνεις την επιλογή να περνάς το 1/3 της ζωής σου για ένα διάστημα εκεί, μην ξεχνάς πως αυτό είναι το πρώτο βήμα. Ενεργοποιήσου, επικοινώνησε χωρίς διακρίσεις με όσους αντίστοιχα με σένα “παραθερίζουν” στον ίδιο χώρο, δείξε πως ξέρεις και μπορείς να κάνεις τη δουλειά, γίνε απαραίτητος, δείξε και ότι μπορεί κάποιος να σου μιλήσει για κάτι άσχετο. Προστατέψου από την κατάντια του υπερανταγωνισμού, της εγωκεντρικής οπτικής και της έντεχνης εκμετάλλευσης των άλλων γιατί ακόμα και να σε ψήνει κάποια στιγμή θα σε πάρουν χαμπάρι και κάτω από την ομπρέλα θα μείνεις μόνο εσύ.