Από το πρώτο κεφάλαιο η ατμόσφαιρα ήταν αυτή που με τράβηξε: η Ίζαμπελ, μια γυναίκα απόμακρη και αυστηρή, στέκει στο ψηλό, μικρόσκοπο δωμάτιό της και ξέρεις ήδη ότι κάτι λες δεν πάει καλά. Κι εκεί, ανάμεσα στο παλιό σπίτι και μια ξένη γυναίκα που θα μείνει μαζί της το καλοκαίρι, ξεκινάει η σιωπή που μετατρέπεται σε ορμή.

Το βιβλίο της Yael van der Wouden, Στο σπίτι της, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. 

Η Yael van der Wouden μάς μεταφέρει στην Ολλανδία του 1961: μια εποχή που φαίνεται να προχωρά, αλλά στην πραγματικότητα σέρνει μαζί της όλα τα φαντάσματα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η Ίζαμπελ ζει μόνη της σ’ ένα παλιό σπίτι, γεμάτο αναμνήσεις, σιωπηλά αντικείμενα και μια αίσθηση καταστολής. Το σπίτι αυτό δεν είναι μόνο γεωγραφία, είναι ιδεολογία: μια μικρογραφία της μεταπολεμικής ενοχής, της αποσιώπησης και της ασφάλειας που πληρώνεται με πνιγμό.

Όταν φτάνει η Εύα, η παλιά φίλη του αδελφού της, τα πάντα αρχίζουν να μετακινούνται αλλά τίποτα δεν φαίνεται να αλλάζει θεαματικά. Η ένταση που ξεκινά ως επιτήρηση και εσωτερική δυσφορία, μετατρέπεται σταδιακά σε κάτι πιο επικίνδυνο: επιθυμία. Η Van der Wouden περιγράφει αυτή τη μετάβαση με κοφτό, σφιγμένο ρυθμό. Δεν υπάρχει τίποτα ρομαντικό στον τρόπο που έλκονται αυτές οι δύο γυναίκες υπάρχει κάτι πιο άγριο, σχεδόν άβολο. Η επιθυμία εδώ είναι απογυμνωμένη και κυρίως, είναι απενοχοποιημένη από τη συγγραφέα, αλλά όχι (ακόμα) από τις ηρωίδες της.

Η γραφή της Van der Wouden είναι απλή και φτιαγμένη για να σε ραγίζει. Οι λεπτομέρειες, ένα πιάτο που σπάει στο χώμα, μια γωνιά του σπιτιού που παραμένει πάντα σκιασμένη, το άγγιγμα που δεν ολοκληρώνεται, κουβαλούν την ψυχολογία της σιωπής. Κάθε λέξη, κάθε παύση, κάθε σκηνή έχει δομηθεί σαν χορογραφία ενδοστρέφειας. Και μέσα σε αυτό, ξεπροβάλλει η πραγματική δύναμη του βιβλίου: η μνήμη, όχι ως ανάμνηση, αλλά ως επιβίωση.

Η Guardian σημειώνει εύστοχα πως το μυθιστόρημα αντλεί την υπόγεια δύναμή του από ένα ευρύτερο ιστορικό βάθος. Η Ίζαμπελ είναι μια ενσάρκωση της Ολλανδίας που δεν θέλησε να κοιτάξει ποτέ στα μάτια την ενοχή της για την αρπαγή εβραϊκών περιουσιών μετά το Ολοκαύτωμα. Το σπίτι είναι γεμάτο με «κληρονομημένα» αντικείμενα και η Ίζαμπελ το φροντίζει με εμμονή, μήπως επειδή βαθιά μέσα της ξέρει πως τίποτα απ’ όσα έχει δεν της ανήκει στ’ αλήθεια;

Οι ερωτικές σκηνές, από την άλλη, είναι ωμές, σχεδόν σωματικές, σαν το σώμα της Ίζαμπελ να διεκδικεί με ορμή ό,τι το στόμα της δεν τόλμησε ποτέ να πει. Και το αποτέλεσμα; Μια κάθαρση, όχι ηρωική αλλά ανθρώπινη. Όταν η Ίζαμπελ φτάνει στην προσωπική της ανατροπή, δεν είναι επειδή κάποιος τη συγχώρεσε ή την αγάπησε αλλά επειδή η ίδια άφησε τον έλεγχο.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο