Tον τελευταίο καιρό, συμβαίνουν πράγματα που με κάνουν και αναθεωρώ παλιές δεδομένες καταστάσεις. Μα θα μου πεις, σίγα το πράγμα, αυτό συμβαίνει συνεχώς στις ζωές των ανθρώπων καθώς ο καιρός περνάει, τα μυαλά αλλάζουν, η τεχνολογία καλπάζει και εμείς εξελισσόμεθα.

Ναι αλλά εγώ θα σας το κάνω πιο συγκεκριμένο, τόσο συγκεκριμένο μάλιστα που ενώ θα ξεκινήσω με σημείο αναφοράς το παρελθόν, θα φτάσω περίτεχνα στο σήμερα για να δείτε ότι άσχετα από το αν σας έχουν συμβεί τα παρακάτω – που κάποια θα σας έχουν τύχει, όλοι θα καταλήξουμε σε αυτό που θα σας παραθέσω.

ΣΥΜΒΑΝ 1

Πριν από μερικές ημέρες χτυπάει το τηλέφωνό μου στις 23.45.

Ημέρα Πέμπτη.

Ήταν ένας αριθμός από Βόρεια Εύβοια. Εκεί διαμένει ο πατέρας μου από πέρυσι τον Δεκέμβριο. Δεν πήγε το μυαλό μου στον πατέρα μου διότι είχαμε μιλήσει πριν από δύο περίπου ώρες στο κινητό του.

Το σήκωσα ψιλοεκνευρισμένη για το περασμένο της ώρας αλλά από την άλλη ήμουν και περίεργη να δω ποιος είναι οπότε σήκωσα το τηλέφωνο.

Στην άλλη άκρη της γραμμής ακούω τον πατέρα μου. Είχε πάει να πάρει σουβλάκια, άφησε από αφηρημάδα το κινητό του στο καπό του αυτοκίνητου (μιλάμε για μια απόσταση 30’’ από το αυτοκίνητο στο σουβλατζίδικο) και όταν επέστρεψε, το κινητό δεν ήταν πλέον εκεί. Άρχισε να ψάχνει με φακούς μέσα στα μαύρα σκοτάδια μα μάταια. Το κινητό είχε χαθεί στη μαύρη νύχτα.

Με έπιασε η ψυχή μου. Σκέφτηκα τί θα κάνουμε τώρα; Δεν είναι ότι μπορούσα να κάνω κάτι γι΄αυτό εκείνη τη στιγμή. Σκέφτηκα πως ο άνθρωπος είναι στην κυριολεξία στα βουνά και πως αν κάτι συμβεί δεν θα μπορέσει να με ενημερώσει.

Συνειδητοποίησα τη δύναμη του τηλεφώνου και των επαφών που έχουμε μέσα σε αυτό. Χωρίς τα κινητά μας πλέον είμαστε ανήμποροι και αυτή είναι η πραγματικότητα.

Έπρεπε με κάποιο τρόπο εκείνη τη στιγμή να τον ανακουφίσω, οπότε του είπα πως θα του στείλω με email κάποιες βασικές επαφές, το τηλέφωνο του αδερφού του, του οικογενειακού μας γιατρού, της θείας μου και άλλων έτσι ώστε να τους καλέσει από το σταθερό και κάπως σε πρώτη φάση τουλάχιστον να εξομαλυνθεί η κατάσταση της απόγνωσης. Παρεμπιπτόντως, στο σπίτι μας στην Εύβοια δεν είχαμε σταθερό τηλέφωνο διότι δεν έμενε μόνιμα ο πατέρας μου εκεί μέχρι προσφάτως που πήρε την απόφαση να φύγει από την Αθήνα και έτσι του έκανα δώρο μια καινούρια τηλεόραση, του έβαλα internet και μαζί με το internet ήρθε και η σταθερή γραμμή. Ευτυχώς.

ΣΥΜΒΑΝ 2

Ήρθε αυτή η ώρα και η στιγμή που έπρεπε να δω τι θα κάνω με τη συσκευή του κινητού μου. Η φουκαριάρα με έχει βγάλει ασπροπρόσωπη τα τελευταία δύο χρόνια που κάνουμε παρέα αλλά καθώς η τεχνολογία καλπάζει και τα κινητά στις ζωές πολλών από εμάς αποτελούν εργαλεία δουλειάς και όχι απλά συσκευές για να μιλάμε στο τηλέφωνο, έπρεπε να αποφασίσω πως θα πορευτώ. Θα έπρεπε να την αποχωριστώ.

Αυτή η διαδικασία δεν μου αρέσει καθόλου και σε σχέση με τους φίλους μου και τον περίγυρό μου τον επαγγελματικό, αργώ σημαντικά σε σχέση με τους άλλους να αλλάξω συσκευή. Δένομαι με τις συσκευές μου. Γινόμαστε φίλες. Μου στέκονται. Με στηρίζουν. Ξυπνάμε μαζί. Κοιμόμαστε μαζί. Στέλνουμε email, κρατάμε σημειώσεις, ταξιδεύουμε, περιμένουμε με αγωνία απαντήσεις, κάνουμε τις διαπραγματεύσεις μας τις επαγγελματικές και μοιραζόμαστε πολλές στιγμές σημαντικές και ασήμαντες αλλά σε μια κοινή πορεία επικοινωνίας.

Έπρεπε να γίνει. Έπρεπε να την αποχωριστώ, προκειμένου να μην χάσει εντελώς την αξία της (άρα θα την πουλούσα ή θα την αντάλλαζα και θα συμπλήρωνα τη διαφορά μεταξύ της επόμενης επικοινωνιακής μου Κυρίας) για να είμαι κι εγώ ένα βήμα μπροστά, τεχνολογικά καθότι τα κινητά πλέον είναι ξεκάθαρα επαγγελματικά εργαλεία.

Κάθε φορά στη διαδικασία αυτή της τράμπας, με πιάνει σύγκρυο. Φοβάμαι μη χάσω επαφές, μηνύματα, κωδικούς και οποιαδήποτε άλλη χρήσιμη πληροφορία στην αγωνία μου μη δεν μπορέσω να την ανακτήσω. Όπως και ο μπαμπάς μου έτσι κι εγώ, δεν είμαι καλή στα icloud και στο συγχρονισμό μεταξύ υπολογιστή και κινητού.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Όπως έγινε με το μπαμπά μου, του έστειλα τις απολύτως απαραίτητες επαφές.

Όπως άλλαξα συσκευή, έκανα ένα ξεσκαρτάρισμα στις υπάρχουσες επαφές μου διότι αυτές ενώ μεταφέρονται από συσκευή σε συσκευή, εμείς αλλάζουμε, προχωράμε και χάνουμε επαφή με παλιά πρόσωπα που βρέθηκαν στη ζωή μας.

Και είναι απολύτως λογικό. Τί να το κάνω το τηλέφωνο του Στέλιου Χ. Εάν δεν μιλάμε πιά;

Φυσικά εάν σβήσω τον Στέλιο Χ. από τις επαφές του κινητού μου, ο άνθρωπος δεν θα πάρει πρέφα. Τί γίνεται όμως εάν τον κάνω unfollow από τo Ιnstagram μου; Εκεί τα πράγματα περιπλέκονται και το γνωρίζετε πολύ καλά κι εσείς. Η αλήθεια είναι, πως υπάρχουν άνθρωποι με τους οποίους χανόμαστε ανά τα χρόνια. Κάποτε κάναμε παρείτσα, τώρα πια όχι. Κάποτε ήμασταν όλοι μαζί στις φωτογραφίες τώρα δεν είμαστε.

Κάποτε, οι φίλοι του φίλου μας ήταν και δικοί μας φίλοι, τώρα χωρίσαμε και δεν είναι. Ανεβάζει κάποιος πολλά στόρι των οποίων το περιεχόμενο δεν μας ακουμπάει οπότε ή τον κάνουμε κάνω mute ή τον κάνουμε unfollow. Ανεβάζει κάποιος απόψεις που δεν μας εκπροσωπούν και μπορεί μάλιστα να μας αναστατώνουν.

Η νέα μορφή «διαγραφής» ή «σίγασης» επαφής, λέγεται unfollow. Και ναι, φαίνεται. Και ναι, το μαθαίνει ο άλλος. Αλλά και τι να κάνεις;