Τα ραντεβού, όπως και η μουσική βιομηχανία, έχουν την εποχή τους. Υπήρχαν τα ραντεβού που ερχόντουσαν σπίτι, τα ραντεβού που σε έβγαζαν για πάστα, τα ραντεβού σε discotheque αλλά και μπουζούκια, καθώς και τα ραντεβού για ποτό. Σήμερα, ραντεβού δεν υπάρχουν. Ή μάλλον υπάρχουν αλλά κανείς δεν μπορεί να τα καταλάβει αφού κάθε φορά που μας ζητάει κάποιος να πάμε για ένα ποτό του λέμε «Ίσως αν βρεθούμε τυχαία να χει περισσότερο πλάκα». Αμέ, πολύ γέλιο η φάση, αφού κάπως έτσι η κουλτούρα των ραντεβού μας έγινε διάφανη. Άνθρωποι έρχονται, άνθρωποι φεύγουν και εσύ εκεί, σχεδόν να μη σε νοιάζει. Γιατί μεγάλο πράγμα η συνήθεια, σωστά;

Αριστερά και δε μου αρέσει (θα μπορούσε να ναι #διπλής). Ούτε αυτός μου αρέσει, οπότε πάλι αριστερά. Ωπ, δεξιά. Ντάξει, καλός είναι. Ένας μονόλογος ο οποίος είναι σχεδόν η καθημερινότητα πολλών από εμάς με τα social media και το online dating να έχει πάρει τα πάνω του και τα ραντεβού έχουν γίνει το πιο εύκολο κομμάτι σε μία σχέση. Ή βασικά, τα πρώτα ραντεβού.

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να επέμβω με την εξής φράση: Τα ραντεβού που κλείνεις μέσα από το Tinder, το Instagram και ό,τι άλλο νομίζεις ότι σε βοηθάει στην κοινωνική σου ζωή, δεν είναι αληθινά. Γιατί αυτό που κάνει αληθινό ένα ραντεβού είναι όλες οι στιγμές του. Οι στιγμές που συνυπάρχετε στο ίδιο φυσικό περιβάλλον. Από την στιγμή που θα σε προσεγγίσει στο bar και θα σου πει μια ατάκα του στυλ «Ωραίο παλτό» (Θεέ μου, πόσα λίγα ξέρεις) μέχρι την στιγμή που θα δεχτείς να βγείτε (Ας ελπίσουμε μετά από αυτήν την ατάκα) και το υπόλοιπο της ιστορίας μεταξύ σας. Όσο μικρή ή μεγάλη κι αν είναι.

Κάπως έτσι, εσύ και εγώ και ο διπλανός σου στην τράπεζα, κουραζόμαστε. Ψάχνουμε κάτι εύκολο και γρήγορο, εξού και η άνοδος του Tinder. Γι’ αυτό και όταν βρούμε κάτι θα το κρατήσουμε δίπλα μας, στον πάγκο, γιατί μπορεί το καινούργιο να μην πάει καλά. Αυτό είναι το λεγόμενο side kick, ή αλλιώς side guy. Ο αναπληρωματικός.

Ο αναπληρωματικός λοιπόν, είναι το αγόρι που θέλουμε, αλλά και δε θέλουμε. Είναι το ‘Τραβάτε με κι ας κλαίω’. Ο πολύ λίγος για εσένα ή και ο ‘ντάξει, δεν είναι και μουσικός’. Γιατί πιστεύεις ότι μπορείς και καλύτερα. Οπότε εσύ ξεκινάς το ψάξιμο, αλλά στο τέλος της μέρας, καταλήγεις στον πάγκο δίπλα του. Το μόνο πρόβλημα (για εκείνον) είναι πως κανένας τους δεν ξέρει ότι είναι ο side guy.

Αλλά εκείνος είναι πάντα εκεί για εσένα. Να μαζέψει τα κομμάτια σου, να σε κάνει να γελάσεις και να φύγεις (όχι και τόσο) κυρία από την μπροστινή πόρτα.

Όμως με την ανάπτυξη των digital apps, τα ραντεβού είναι κάτι πάρα πολύ εύκολο. Κι αν δεν είναι, το Instagram, το Facebook και όλα τα άλλα, είναι πολύ εύκολο να σε στείλουν «τυχαία» στο σωστό μέρος, τη σωστή στιγμή. Να σε στέλνουν στο ίδιο μέρος, μια φορά την εβδομάδα, με τους ίδιους ανθρώπους, στην ίδια φάση. Μα εδώ είναι που γίνεται δύσκολο. Γιατί ενώ εσύ μπορεί να απολαμβάνεις αυτήν την κάποια σταθερότητα, εκείνος/ η που έχεις απέναντί σου, απολαμβάνει την παρέα πολλών διαφορετικών ανθρώπων. Όσα κι αν έχετε να πείτε. Όσο πιο σημαντικός/η κι αν είσαι για εκείνον/η. Γιατί εντάξει, όλοι μας έχουμε πει «Κουβέντα να γίνεται», αφού μόνο έτσι γίνονται πράγματα. Πράγματα που καλό είναι να μην γίνονται.

Γι’ αυτό και υπάρχει το side kick. Γιατί όταν όλα πάνε στραβά, κάπου πρέπει να πας. Κάποιος πρέπει να σώσει την κατάσταση και να μαζέψει τα κομμάτια σου.

Όσο λοιπόν, ο κόσμος των ραντεβού αλλάζει και γίνεται πιο γρήγορος και εύκολος από αυτό που ήδη ήξερες, λόγω της πολύ busy καθημερινότητάς σου, εσύ θα ψάχνεις για εύκολες λύσεις. Μόνο που αν θέλεις την γνώμη μου, οι εύκολες λύσεις στις ανθρώπινες σχέσεις, δεν υπάρχουν.