Δεν ξέρω να σου πω αν ισχύει αυτό που φώναζε πριν χρόνια ο Ανδρέας Μικρούτσικος πως το χαμόγελο είναι όντως μεταδοτικό, αλλά ίσως σήμερα που είδε από κοντά τον Ροντινέι να γελάει με εκείνη τη σχεδόν παιδική ανεμελιά, να το επιβεβαίωσε έστω ο ίδιος.
Ο Βραζιλιάνος δεξιός μπακ του Ολυμπιακού δεν έχει το κλασικό χαμόγελο κάποιου που τα έχει όλα αλλά το χαμόγελο κάποιου που πέρασε από το τίποτα, έμεινε όρθιος και αποφάσισε να μη γίνει ο σκληρός της ιστορίας.
Η ζωή του Ροντινέι μοιάζει με κάτι που μπορεί να γίνει ταινία
Μεγαλωμένος σε μία από τις πιο επικίνδυνες φαβέλες του Ρίο, έχασε τη μητέρα, τον πατέρα και τη γιαγιά του πριν καν προλάβει να καταλάβει τι σημαίνει απώλεια. Έμεινε μόνος με την αδελφή του και αντί να διαλέξει την οργή, διάλεξε το φως.
«Η μητέρα μου μου είπε πριν πεθάνει: Θέλω να δίνεις χαρά στον κόσμο», είπε στη Φαίη Σκορδά και την εκπομπή Buongiorno, και ξαφνικά όλα είχαν εξήγηση.
Σε έναν κόσμο όπου όλοι μοιάζουν να παλεύουν να είναι κάτι ο Ροντινέι είναι απλώς ένας άνθρωπος που δεν έχει ξεχάσει τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος και μέσα σε όλα αυτά, το ποδόσφαιρο ήταν απλώς η γλώσσα του με τον κόσμο. Όταν κερδίζει, ευχαριστεί κι όταν χάνει, χαμογελάει. Κάνει τατουάζ τα τρόπαια για να θυμάται ότι έφτασε εκεί εξάλλου για εκείνον δεν ήταν αυτονόητη η επιτυχία.
Υπάρχει αυτή η τρυφερότητα που κουβαλάει —ακόμα κι όταν κάνει πλάκα. Στην ίδια συνέντευξη, εξομολογείται πόσες φορές οι μαμάδες των φίλων του τον φρόντισαν σαν παιδί τους. Πόσα πιάτα φαγητού του προσφέρθηκαν από ανθρώπους που δεν είχαν υποχρέωση. Και το λέει με έναν τρόπο που δεν είναι “πολύ συγκινητικό” αλλά αληθινό. Λες και όλα αυτά που πέρασε δεν τον πίκραναν, αλλά τον μαλάκωσαν ακόμα περισσότερο.
Και μετά είναι η Ελλάδα. Οι πανσέληνοι της Βανδή και οι viral στιγμές του στα αποδυτήρια. Η χαρά του που βγάζει στα stories, η ανάγκη του να νιώθει σπίτι ένας μέρος όπου δεν γεννήθηκε αλλά τον φιλοξενεί.
Αν ήταν να κρατήσουμε κάτι από τον Ροντινέι, δεν θα ήταν τα χιλιόμετρα που διανύει στο δεξί άκρο της άμυνας ή τα τρόπαια που έχει σηκώσει αλλά ότι, ενώ είχε κάθε λόγο να γίνει τραχύς και δύσκολος, έγινε χαρούμενος και τρυφερός. Και ότι, ενώ θα μπορούσε να βλέπει τον εαυτό του ως “θαύμα”, τον βλέπει ως ευκαιρία να κάνει τους άλλους να χαμογελούν.
Η ζωή δεν του έδωσε τίποτα εύκολο κι όμως, όσα κουβαλάει τον κάνουν σήμερα να φαίνεται πιο πλούσιος από οποιονδήποτε. Σε έναν κόσμο που μας εκπαιδεύει να σκεφτόμαστε τι δεν έχουμε, ο Ροντινέι ευχαριστεί τον Θεό και για εμάς λειτουργεί σαν μία δυνατή υπενθύμιση του τι σημαίνει να χαίρεσαι που είσαι ακόμη εδώ και να μπορείς, μέσα από τις δυσκολίες, να δίνεις και λίγη χαρά.
Ο Ροντινέι δεν απαντάει ξεκάθαρα αν νιώθει πρότυπο, όμως όσο τον ακούς να μιλάει σκέφτεσαι ότι είναι ανθρώπινο μανιφέστο και αυτό το υπογράφει, με ένα χαμόγελο που λέει: «Είμαι κουρασμένος, αλλά είμαι ακόμα εδώ».
