Κάποτε βγήκα ένα ραντεβού με έναν τύπο που είχε χωρίσει σχετικά πρόσφατα, αρκετά άσχημα και είχε δυο μικρά παιδιά. Έκανε μια δουλειά που του άφηνε πολύ λίγο ελεύθερο χρόνο, τον οποίο μου έκανε ακαριαία ξεκάθαρο ότι τον περνάει με τα παιδιά του. Δεν επιδίωξα να βγω δεύτερο ραντεβού καθώς από το πρώτο κιόλας, χωρίς να προσπαθήσει ιδιαίτερα, ήταν τόσο ξεκάθαρο- λες και αναβόσβηνε πάνω στο κεφάλι του σαν ταμπέλα με φωτεινά γράμματα- το ότι “προτεραιότητά μου είναι τα παιδιά μου”.

Κάποια άλλη γυναίκα, μπορεί και να μην είχε πρόβλημα με αυτό, εγώ τον εκτίμησα πολύ σαν έναν χωρισμένο μπαμπά, αλλά όχι, δεν είμαι η γυναίκα που θα ξεκινούσε μια σχέση με έναν άνδρα που έχει τόσο λίγο χρόνο για εμένα. Σκέφτηκα πως ούτε θα τον γνώριζα όσο θα ήθελα, ούτε θα τον απολάμβανα, ούτε θα είχα το χρόνο να κάνω μαζί του πράγματα. Κι αυτό, επειδή οι δικές μου υποχρεώσεις είναι αποκλειστικά και μόνο επαγγελματικές. Δεν έχω παιδιά για να πρέπει να τους χαρίσω δικαιωματικά τον ελεύθερο χρόνο μου. Και επιζητώ το ίδιο και από τον άλλον.

Ένας άνδρας με ένα διαζύγιο, όταν χωρίσει με την πρώην σύζυγο, δεν εξακολουθεί να τη βλέπει. Ένας άνδρας με ένα διαζύγιο και παιδιά όμως, δεν παύει ποτέ να είναι πατέρας και να βλέπει τόσο τα παιδιά του όσο και την πρώην σύζυγό του, γιατί έτσι πρέπει. Οι δυο τους θα είναι γονείς μέχρι να πεθάνουν και οι υποχρεώσεις θα τους ενώνουν δια βίου όσον αφορά στα παιδιά τους.

Το θέμα είναι τι έχεις και τι ψάχνεις. Τα δεδομένα σου από τη μια και τα θέλω σου από την άλλη μεριά.

Αυτό δεν σημαίνει ότι οι χωρισμένοι με παιδιά δεν ξαναφτιάχνουν τις ζωές τους. Και τις ξαναφτιάχνουν και μερικές φορές κάνουν κι άλλα παιδιά με νέους συντρόφους και κάποιες φορές χωρίζουν και με αυτούς και πάει λέγοντας. Μάλιστα εξαιρετικά ταιριαστοί είναι οι άνθρωποι που έχουν βγει από γάμους και έχουν και οι δυο παιδιά. Εκεί έχουν τόσα κοινά που μάλλον η επιλογή ενός παρόμοιου συντρόφου είναι ένας πολύ βολικός μονόδρομος για όλους.

Προσωπικά όταν σκέφτηκα ότι εκείνο το Σαββατοκύριακο που θα ήθελα να περάσω μαζί με το σύντροφό μου, εκείνος έπρεπε να είναι και θα είναι μαζί με τα παιδιά του, αποφάσισα να τον αφήσω να είναι εκεί. Δεν ήθελα να περιμένω τη σειρά μου στη ζωή του. Έψαχνα έναν σύντροφο που να έχει την ελευθερία των κινήσεων όπως κι εγώ να ταξιδέψουμε, να διασκεδάσουμε, να κοιμηθούμε ως αργά, να μη βγούμε καθόλου από το σπίτι ή να μην γυρίσουμε καθόλου σε αυτό, χωρίς περιορισμούς.

Το να είναι κανείς γονέας, είναι, και πρέπει να είναι, από την πρώτη στιγμή ως την τελευταία, η βασική του προτεραιότητα, με αποτέλεσμα όλη η υπόλοιπη ζωή του να κινείται γύρω από αυτόν τον άξονα.

Το να μην είναι γονέας, τον κάνει ελεύθερο να μπορεί να τα ρυθμίσει όλα χωρίς να λαμβάνει υπόψιν άλλον παρά μόνον τον ίδιο του τον εαυτό. Ή στην περίπτωσή μου να λαμβάνει τις δυο γάτες και τον σκύλο μου που τα αφήνω όλα μαζί στη μαμά μου με πολύ βαριά καρδιά για να φύγω διακοπές και εκεί που πίνω κοκτέιλ στην παραλία με πιάνει το παράπονο γιατί μου λείπουν.

Αυτό λοιπόν που πρέπει να συνυπολογίσεις όταν γνωρίσεις κάποιον που έχει παιδιά είναι κατά πόσο είσαι έτοιμη ή διατεθειμένη να μπεις στο δικό του τρόπο ζωής. Αν είσαι, αυτό δεν θα αποτελέσει πρόβλημα. Αν πάλι δεν είσαι, τότε θα αποτελέσει και μάλιστα καταλυτικό. Είναι πολύ διαφορετική η ζωή με παιδιά από την ζωή χωρίς αυτά. Και αλίμονο αν δεν ήταν. Το θέμα είναι που θέλεις να βρεθείς εσύ, ειδικά αν τα παιδιά δεν είναι δική σου επιλογή, αλλά τεράστιο κομμάτι της ζωής ενός άλλου ανθρώπου που θα αποτελέσει την επιλογή σου.

Αν δεν ξέρεις χωρίς να δοκιμάσεις, δοκίμασε.

Θα καταλάβεις πολύ γρήγορα και πως θα είναι η καθημερινότητά σου και σε ποια γραμμή προτεραιότητας θα περιμένεις. Μπορεί αυτό που σου απομένει και το συγκεκριμένο lifestyle να σε καλύπτει. “Η μητρότητα είναι επιλογή όχι πεπρωμένο και η θέση της γυναίκας είναι όπου αυτή επιλέγει”, είδα γραμμένο σήμερα καθώς περπατούσα, σε έναν τοίχο στα Εξάρχεια. Δε θα μπορούσε να ταιριάζει κάτι περισσότερο με το συμπέρασμά μου στο τέλος αυτού του κειμένου.