Μπορεί ο Νεοζηλανδός δημιουργός Taika Waititi να μας έχει συνηθίσει σε μία ιδιαίτερη μορφή χιούμορ και κωμικού περιεχομένου, σίγουρα όμως κανείς δεν περίμενε ότι μία σειρά που διαδραματίζεται σε ένα πειρατικό πλοιό, θα μπορούσε να ανήκει στην κατηγορία των πολυαγαπημένων μας rom-com. Κι όμως, για άλλη μία φορά, ο Waititi παίζει με τα τηλεοπτικά είδη που γνωρίζουμε έως σήμερα και μας δίνει το Our Flag Means Death, με ισόποσες δόσεις χιούμορ και σοβαρότητας.

Στο Our Flag Means Death παρακολουθούμε την αληθινή ιστορία του Stede Bonnet

O Stede Bonnet έχει μείνει στην ιστορία ως ο αριστοκράτης του 18ου αιώνα που τα παράτησε όλα και αποφάσισε να γίνει πειρατής. Για εκείνη την εποχή η απόφαση του θεωρήθηκε κάτι το σοκαριστικό, ενώ σήμερα, υπό μία πιο σύγχρονη ματιά θα λέγαμε απλά πως ο Bonnet πέρασε τη δική του κρίση μέσης ηλικίας. Έτσι, αποφάσισε να ζήσει μία ξεχωριστή περιπέτεια στις θάλασσες αυτού του κόσμου. Ο Bennet όμως δεν ήθελε να μοιάσει στους πειρατές που ήξερε από τις ιστορίες άλλων. Αντιθέτως, έγινε ένας καπετάνιος που φρόντιζε το πλήρωμά του, τους πλήρωνε με πολύ ικανοποιητικούς μισθούς, φρόντιζε να έχουν πάντοτε φαγητό και καλά γεύματα, ενώ ορισμένες φορές τους διάβαζε ιστορίες πριν τον βραδινό ύπνο.

Kάπως έτσι καταλαβαίνουμε από πολύ νωρίς ότι όχι μόνο ο Bonnet, αλλά και ολόκληρο το πλήρωμα του περνά μία συγκεκριμένη υπαρξιακή κρίση. Τα κωμικά στοιχεία αυτής της κατάστασης φυσικά είναι αμέτρητα, κι έτσι η σειρά μπορεί εύκολα να χαρακτηριστεί ως μία ιστορική ρομαντική κομεντί. Γιατί ρομαντική; Γιατί αυτοί οι πειρατές, σε αυτό το πλοιό δεν προσπαθούν να προβάλουν την αρρενωπότητα τους μεταξύ τους. Αντιθέτως, οι άντρες αυτοί περνούν υπερβολικά πολύ χρόνο μαζί κι έτσι αναπτύσσεται μία ρομαντική σχέση ανάμεσα τους, χωρίς ντροπές και υπεκφυγές.

Όλα αυτά με το έξυπνο, σαρκαστικό χιούμορ του Taika Waititi

Mε αυτή την ιστορία, ο δημιουργός επέλεξε να δείξει πως ακόμη κι ένα περιβάλλον το οποίο όλοι θεωρούσαν ανέκαθεν “μάτσο” και “αντρικό”, ίσως τελικά να μην ήταν τόσο. Οι LGBTQ+ χαρακτήρες της σειράς δεν τονίζονται υπερβολικά, ούτε τραβούν τα βλέμματα πάνω τους. Αντίθετα, απλά υπάρχουν, ζουν και συμβιώνουν όλοι μαζί δείχνοντας μας ότι δεν υπάρχει κάτι το “ξεχωριστό” ή το “ιδιαίτερο” στο να είναι κανείς queer. Τα άτομα αυτά αντιμετωπίζονται με την ισότητα ως δεδομένη και ίσως αυτό να είναι ένα καλό μάθημα για το σήμερα, μερικούς αιώνες αργότερα.