Κάπως έτσι γίνεται συνήθως, πρώτα η βροντή, μετά η αστραπή, οι πρώτες χοντρές σταλαγματιές, η μπόρα, η καταιγίδα.

Αυτή που δεν τη φοβάσαι, αυτή που απολαμβάνεις, που δροσίζει το πρόσωπό σου, που γεμίζει τα πνευμόνια σου, που ξεπλένει όλες τις θαμπάδες του χθες, διώχνει μακριά όλα τα πεσμένα φύλλα, σε ποτίζει, σε ανθίζει, σε τρέφει.

Έτσι, γίνεται με τους ξαφνικούς έρωτες. Εισβάλλουν στη ζωή σου αναπάντεχα, απροειδοποίητα, σε ξεβολεύουν γιατί πιάνουν πολύ χώρο, όλο το χώρο, αλλά δε σε νοιάζει.

Γιατί ήταν ένας χώρος που κρατούσες γι’ αυτούς, ελεύθερο ή τοποθετούσες χαζοπράματα για να μην πάει και κατσικωθεί κανένας άλλος.

Κι όλα από τη μία μέρα στη άλλη αλλάζουν. Αποκτάς ένα ταίρι, ένα σημείο αναφοράς, ένα σύντροφο που νιώθεις σα να ήξερες από πάντα, που μπορείς να του εμπιστευθείς όλη σου τη ζωή, εκείνα τα κρυφά κι ανομολόγητα πάθη, εκείνες τις αδυναμίες που ούτε σε σένα τον ίδιο δεν έχεις παραδεχθεί. Αποκτάς τον άνθρωπό σου, αυτόν που δε σκέφτεσαι πόσες φορές θα πάρεις τηλέφωνο, αυτόν που δε φοβάσαι ότι θα τον ξυπνήσεις γιατί απλά ξέρεις πως δεν κοιμάται προτού πείτε “καληνύχτα”.

Μέχρι χθες ήσουν εσύ, ένα μόνο του άτομο σ’ όλο τον κόσμο. Από σήμερα είσαι εσύ ένα άτομο, όχι πια μόνο του, αλλά δίπλα σου , μέσα σου, υπάρχει ένας άλλος άνθρωπος που ισοδυναμεί με τον κόσμο όλο.

Γιατί για εκείνο το πρώτο μαγικό διάστημα είσαι εσύ κι ο άλλος. Δυο ολόκληρα που κυλάτε μαζί. Χέρι χέρι. Μέχρι να σκοντάψετε στο πρώτο εμπόδιο. Θα χτυπήσετε λίγο, τα χέρια θα χωριστούν αναγκαστικά γιατί ο καθένας θα πρέπει να περιποιηθεί το δικό του χτύπημα, να σκουπίσει τα δικά του δάκρυα.

Μόλις στεγνώσουν πάλι θα πιαστείτε από το χέρι για να ξανακυλήσετε. Λίγο πιο προσεκτικοί αυτή τη φορά, και γι’ αυτό λιγότερο αυθόρμητοι. Εσύ θα προσέχεις πιο πολύ τα βήματά σου, θα προβάρεις τα λόγια σου. Κι όπως γίνεται πάντα με όποιον έχει πολύ τρακ – αυτός είναι συνήθως ο ταλαντούχος τελειομανής- θα το κάνεις το σαρδάμ. Θα σε πει ατσούμπαλη, βιαστική, ανυπόμονη. Κι εσύ, τελειομανής, όπως είπαμε, δε θα συγχωρέσεις στον εαυτό σου το λάθος. Θα φέρεσαι ενοχικά, τσιτωμένα, θα εστιάσεις στο σαρδάμ, λες και ο,τι ξεστομίστηκε μπορεί να γυρίσει πίσω, και θα αφήσεις σε αχρησία το λοιπό λεκτικό σου πλούτο.

Και κάπως έτσι περνάει η καταιγίδα, στεγνώνεις. Αλλά δε βγαίνει ούτε ήλιος ούτε ουράνιο τόξο. Μόνο σύννεφα μαύρα, βαριά, πλαισιώνουν με μίζερο φόντο το σκηνικό μιας διαρκούς πολεμικής σύρραξης, μιας εμφύλιας διαμάχης με πολλές μικρές μάχες, χωρίς νεκρούς, χωρίς νικητή, με τελειωμένες σφαίρες, με χαμένα εδάφη, χωρίς σκοπό.

Μόλις συνειδητοποιήσεις τη ματαιότητα αυτής της παραδοχής θα οπισθοχωρήσεις. Είναι καιρός για παύση τω εχθροπραξιών, για ανακωχή, για συνθήκη. Είναι καιρός να εκτιμήσεις την ειρήνη, είναι καιρός να θυμηθείς τη δροσιά της πρώτης μπόρας. Μη σκεφτείς πως έφτασες μέχρι τον πόλεμο. Πάντα κάπου υπάρχει κι ένα πουκάμισο αδειανό και μια Ελένη!