Χωρισμός

Μια συνθήκη απαραίτητη σε αρκετές περιπτώσεις, καθ’ ότι προσδίδει ηρεμία και καλύτερες συνθήκες ζωής όταν πλέον δύο άνθρωποι βρίσκονται, σε μεταξύ τους, τέλμα. Άλλα όταν υπάρχει στη μέση ένα παιδί; Δύο ή και περισσότερα από αυτά τα πλάσματα; Εκεί τί γίνεται; Μοιράζονται; Κόβονται στη μέση; Διαιρείται, αφαιρείται και προστίθεται το σύνολο των συναισθημάτων τους; Και το πηλίκο τι δείχνει; Μήπως ένα μπερδεμένο μηδενικό;

Είμαι παιδί χωρισμένων γονιών και η δική μου απόφαση τότε ήταν πολύ ξεκάθαρη

Ήμουν 14 ετών και μπορούσα δημοκρατικά να επιλέξω με ποιόν από τους δύο μου γονείς θα μείνω. Τη δυνατότητα αυτή μου την έδωσαν οι γονείς μου μα κυρίως ο πατέρας μου που ήταν ίσως ο πιο αντικειμενικός από τους τρεις μας σε αυτή τη δύσκολη εξίσωση. Η μητέρα μου είχε διάφορα θέματα υγείας τα οποία δεν την καθιστούσαν κατάλληλη σε εκείνη την περίοδο της ζωής της να μεγαλώσει το παιδί της. Μέσα στην αστάθεια που της προκαλούσαν τα θέματα υγείας της ξεσπούσε σε μένα μη μπορώντας να διαχωρίσει το σωστό από το λάθος, μη μπορώντας να συγκρατήσει τον θυμό της. Δέχτηκα αρκετό ξύλο ως παιδί και αρκετή λεκτική και ψυχολογική βία στη συνέχεια. Μέχρι σήμερα που είμαι 34 ετών, η κατάσταση με τη μητέρα μου παραμένει εξαιρετικά δύσκολη και δύσβατη.

Με αφορμή το ότι είμαι παιδί χωρισμένων γονιών, που δεν υπέφερε όμως από τον χωρισμό τους, αυτόν καθαυτό αλλά από τα παρελκόμενα, ήθελα πάντοτε να δω τα πράγματα μέσα σε από μια ενήλικη ματιά, τη δική μου ματιά, σε ένα πιο επίσημο πλαίσιο, όπως παραδείγματος χάρη, μιας αστικής μη κερδοσκοπικής οργάνωσης/εταιρείας.

Έτσι πριν από λίγο καιρό, κάνοντας το καθημερινό μου τρέξιμο, σε μια στάση λεωφορείου, είδα μια αφίσα που έγραφε «ΕΝΕΡΓΟΙ ΜΠΑΠΑΔΕΣ – ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ» and i reached out, αφιερώνοντάς τους μια συνέντευξη μακράς διάρκειας στο κανάλι μου στο YouTube.

Γνώρισα τρεις εξ’ αυτών, τον Σταύρο Κακουλίδη, τον Κυριάκο Χατζηβέλουδο και τον Γιάννη Χριστοδουλόπουλο. Άκουσα τα όσα μου είπαν χωρίς να πάρω θέση υπέρ ή κατά αυτών. Στο κάτω – κάτω σίγουρα δεν μπορώ να επέμβω στην ιστορία κάποιου άλλου ούτε να τον φέρω σε δύσκολη θέση με άβολες ερωτήσεις.

Οπότε άκουσα

Οι ιστορίες που μου διηγήθηκαν ήταν σκληρές και σε κάποια σημεία απάνθρωπες. Απάνθρωπες τόσο για τους ίδιους αυτούς τους ανθρώπους και τις ιδιότητές τους ως μπαμπάδες, όσο για τα παιδιά που βρίσκονται στη μέση και φυσικά τις πρώην συζύγους τους. Θα ήθελα να είχα ρωτήσει πολλά, να είχα αμφισβητήσει κάποια άλλα, άλλα είπα στον εαυτό μου ότι δεν είμαι εκεί για να τους κρίνω αλλά για να τους ακούσω. Οι άνθρωποι αυτοί, που δεν κατάφεραν να λύσουν τις προσωπικές διενέξεις τους με τις πρώην συζύγους τους ομαλά και δημοκρατικά, κατέφυγαν στη δύσβατη νομική οδό που βάση του πρόσφατου αλλά και μέχρι στιγμής ισχύοντα νόμου σε ό,τι αφορά τα παιδιά των χωρισμένων γονιών και την επιμέλειά τους προκαλεί εντάσεις, «τρώει» τα λεφτά των εμπλεκόμενων και σίγουρα δεν είναι δίκαιος σε ό,τι αφορά τους μπαμπάδες από άποψη ισότητας δικαιωμάτων.

Ο Σταύρος Κακουλίδης, μπορεί και βλέπει τα παιδιά του ορισμένες ημέρες και ώρες της εβδομάδας. Ο Κυριάκος Χατζηβέλουδος, έχει να δει τον γιό του 12 μήνες και ο Γιάννης Χριστοδουλόπουλος βλέπει τον γιό του μέσω Skype αφού η πρώην σύζυγός του ζει εκτός Αθηνών.

Τα λόγια τους σκληρά, η αλήθεια τους υποκειμενική, τα συναισθήματά τους ποικίλα, αλλά φυσικά δυσάρεστα και δυσβάσταχτα

Αυτά τα συναισθήματα ένιωσα κι εγώ ως ακροάτρια. Όσο μου μιλούσαν σκεφτόμουν πόσο άδικο είναι για τα πλάσματα αυτά, που κάποτε ήταν ο καρπός του έρωτά τους ή τέλος πάντων η απόφαση της μεταξύ τους σχέσης να προχωρήσουν στο επόμενο βήμα, να δέχονται τα πυρά από τους τσακωμούς, τις εντάσεις, τα λόγια των γονιών τους που αποφάσισαν να δώσουν τέλος στη κοινή τους πορεία ως οικογένεια. Πρέπει να είναι πολύ δύσκολο για ένα παιδί να κατανοήσει τα ψιλά γράμματα των όσων αισθάνονται δύο ενήλικες. Η υπόθεση γίνεται προσωπική, το παιδί νομίζει πως φταίει, δεν μπορεί να δικαιολογήσει ούτε να αιτιολογήσει αυτό που βλέπει και εισπράττει, παρά μόνο να νιώσει την πικρή γεύση του: Ωχ, κάτι δεν πάει καλά.

Άκουσα την μια όψη του νομίσματος. Ενός δύσκολου και υποκειμενικού νομίσματος. Αυτού, της σχέσης μεταξύ δύο ανθρώπων που κεκλεισμένων των θυρών γνωρίζουν μόνο εκείνοι οι δύο τί πραγματικά συμβαίνει. Μου λείπει όμως και η άλλη πλευρά αυτού του νομίσματος την οποία θα ήθελα κάποια στιγμή να ακούσω και να σας παραθέσω. Εγώ, σε τελική ανάλυση, δεν θα παίξω κάποιο ρόλο στη κηδεμονία των παιδιών τους, δεν θα επηρεάσω κάποιον δικαστή. Εγώ βρέθηκα εκεί ως ακροάτρια και όχι ως ντετέκτιβ.

Στόχος είναι πάντα και θα έπρεπε να είναι, η καλύτερη ποιότητα ζωής του παιδιού που βρίσκεται αναγκαστικά ανάμεσα σε αυτά τα 2 άτομα που το έφεραν στον κόσμο. Ό,τι και να λέμε, το παιδί θα έπρεπε να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο. Εκείνου η φωνή θα έπρεπε να ακούγεται δυνατά και ξάστερα.

Στον ορίζοντα ο νέος νόμος περί συνεπιμέλειας υπόσχεται αλλαγές με την εφαρμογή του. Το αν τα πράγματα βελτιωθούν, θα φανεί στην πράξη.

Τις συνεντεύξεις τους μπορείτε να τις δείτε εδώ και να σχηματίσετε κι εσείς, τη δική σας απόψη.