Μία γυναίκα εξαφανίζεται καθώς επιστρέφει σπίτι της μία καθημερινή ημέρα. Η αστυνομία ερευνά το συμβάν, ανακρίνει και αναζητά στοιχεία και μάρτυρες, αποκρυπτογραφώντας ένα πολύπλοκο σχήμα σχέσεων, μυστικών και τυχαίων συμβάντων που αφορά και επηρεάζει σχετικούς, αλλά και φαινομενικά άσχετους με το συγκεκριμένο συμβάν ανθρώπους. Το έργο, σαν βιβλίο, χωρίζεται σε κεφάλαια. Στο πρώτο παρακολουθούμε δύο ζευγάρια που εμπλέκονται σε αμοιβαίες απιστίες, με διαφορετική εξέλιξη η κάθε μία. Στο δεύτερο βλέπουμε την εξαφάνιση της γυναίκας και στο τρίτο την ανακριτική διαδικασία και την αναζήτηση του ενόχου. Κάθε κεφάλαιο παρουσιάζεται ως αυτόνομο έχοντας όμως, άμεση σχέση με το προηγούμενο και το επόμενο, καθώς σχέσεις, άνθρωποι, ιστορίες και μυστικά σχετίζονται υπόγεια, τυχαία, φανερά. Πρόκειται για μία ιστορία περίπλοκη, όσο περίπλοκη είναι και η ζωή κάθε ανθρώπου που στην πορεία της τέμνεται με τις ζωές άλλων ανθρώπων -γνωστών ή άγνωστων μεταξύ τους- και καθορίζεται από τυχαία (;) γεγονότα, που όταν αναλογιστεί κανείς την εξέλιξη τους σε κάθε περίπτωση εκπλήσσεται.
Ως κεντρικό σημείο του έργου θα μπορούσαμε να ορίσουμε την εξαφάνιση -με διάφορους τρόπους-, είτε πρόκειται για μικρό διάστημα, βοηθώντας μας να επαναξιολογήσουμε και να διορθώσουμε καταστάσεις, είτε για πάντα οδηγώντας μας σε νέους άγνωστους δρόμους καλύτερους ή και χειρότερους. Στον αντίποδα αυτού που εξαφανίζεται, αυτός που μένει. Αυτός που αναρωτιέται κατά πόσο γνωρίζει τον άλλον και κατά πόσο γνωρίζει τον ίδιο του τον εαυτό.
Ο τίτλος του έργου: Σκοτεινές γλώσσες. Γλώσσες που πληγώνουν; Γλώσσες που άλλα λένε και άλλα εννοούν; Γλώσσες παράλληλες του λεκτικού κώδικα, όπως το βλέμμα ή το άγγιγμα, που συχνά κρύβουν αλήθειες πιο σκοτεινές ή βαθύτερες; Τίτλος που κρύβει ίσως όλα τα παραπάνω, ίσως και περισσότερα, όπως και όλη η παράσταση του έργου του Άντριου Μπόβελ που λειτουργεί σε πολλά επίπεδα και αγγίζει πολλές πτυχές. Πτυχές που επιδιώκει και σίγουρα πτυχές που ανακαλύπτουμε μόνο εμείς.
Η λιτή και ενδιαφέρουσα σκηνοθεσία που έχει στο προσκήνιο τις σχέσεις, τον άνθρωπο, τον ηθοποιό είναι του Θωμά Μοσχόπουλου. Τα σκηνικά της Ευαγγελίας Θεριανού, τα κοστούμια της Κλαιρ Μπρέισγουελ και οι φωτισμοί της Σοφίας Αλεξιάδου. Όλους του ρόλους του έργου μοιράστηκαν -αναλαμβάνοντας τουλάχιστον από δύο- η Άννα Καλαϊτζίδου, ο Χρήστος Λούλης, η Άννα Μάσχα και ο Γιώργος Χρυσοστόμου, αλλάζοντας μαγικά και γοητευτικά προσωπικότητες, ψυχικές και πραγματικές καταστάσεις, όντας διαρκώς παρόντες και σε εγρήγορση σε μία παράσταση που απαιτεί και διεκδικεί την προσοχή και την συγκέντρωση του θεατή για να μοιραστεί μαζί του την παρηγορητική σκέψη πως οι καταστάσεις που βιώνουμε είναι κοινές. Αυτό που αλλάζει είναι η αντιμετώπιση.
