Σερβιτόρος. Σαν να λέμε φαντάρος σε άγονη γραμμή – σε περίοδο πολέμου – με μία διαφορά. Η περίοδος πολέμου γι’αυτόν διαρκεί όσο και η «θητεία του» στο επάγγελμα!

Απο τα παλιά χρόνια, έχει δημιουργηθεί μία πλάνα εικόνα και εντύπωση ότι η δουλειά του σερβιτόρου είναι κάτι εύκολο και χαλαρό! Πιο συγκεκριμένα, ο περισσότερος κόσμος έχει τις εξής λανθασμένες πεποιθήσεις για όσους επιλέγουν το επάγγελμα αυτό. Πρώτον: Ο άνθρωπος που κάνει την εν λόγω δουλειά είναι λίγο αποτυχημένος, λίγο χαζός, λίγο αμαθής. Οι συνηθέστερες φράσεις που κοσμούν τον σερβιτόρο μοιάζουν κάπως έτσι.

«Δεν σπούδασε μωρέ και βρήκε δουλειά ως γκαρσόνι» «Έλα μωρέ, ο οποιοσδήποτε μπορεί να πιάσει ένα δίσκο και να σερβίρει» «Σιγά την δουλειά. Χαλαρή, χωρίς ευθύνες, πιο πολύ διασκέδαση είναι!»

Πάω στοίχημα πως οι 8 στους 10 που τα πιστεύουν βαθιά αυτά, την τρίτη μέρα τους ως σερβιτόροι, θα σταματούσαν τρέχοντας (απο την πρώτη, αν ξεκινούσαν σε περίοδο εορτών!)

Το να δουλεύεις κάπου σερβιτόρος, πέρα απο τα προφανή – να εξυπηρετείς και να προσφέρεις υπηρεσίες – κρύβει από πίσω άπειρες μικρές μα απαράβατες για το επάγγελμα παραμέτρους. Επιβάλλεται – από άγραφο νόμο – να είσαι 15’ πριν την βάρδια σου στο μαγαζί (Σε ποιόν δημόσιο υπάλληλο του ασκείται τέτοιο βέτο; ). Παραμένει όρθιος για όσες ώρες θα δουλέψει. Και η βάρδια του σπάνια είναι οκτάωρη. Για όσο κρατήσει λοιπόν αυτή του η βάρδια, του απαγορεύεται να είναι άνθρωπος! Ακούγεται υπερβολικό ε;

8 ώρες, το λιγότερο λοιπόν, πρέπει να χαμογελά συνεχόμενα και αδιάκοπα. Σε όλους. Όλα του πρέπει να συνοδεύονται απο την λέξη πολύ. Πολύ εξυπηρετικός, πολύ γρήγορος, πολύ ευγενικός, πολύ αποτελεσματικός. Με μια γρήγορη ανασκόπιση σε οποιονδήποτε άλλο κλάδο, δε ξέρω άλλον υπάλληλο να χαμογελά για τόσες ώρες. (Συγνώμη αλλά μόλις μου ήρθε εικόνα απο την τελευταία μου επίσκεψη σε μία δημόσια υπηρεσία όπου μπαίνοντας ένιωσα να εισέρχομαι στο ξενοδοχείο που είχε πιάσει δουλειά ο Τζάκ Νίκολσον στην ταινία «η Λάμψη»). Έαν κάτι λοιπόν του έχει συμβεί στην προσωπική του ζωή, ο άγραφος νόμος που λέγαμε πιο πάνω, προστάζει να το αφήσει πίσω του και να μείνει τελείως ανεπηρέαστος. Αυτά ως εδώ ήταν τα εύκολα! Μέσα στην βάρδια του πρέπει να εξηγεί, να αναλύει και να βοηθάει την κάθε απορία του πελάτη (πάντα με χαμόγελο) όπως, περιγραφή του μενού, ανάλυση του κάθε πιάτου και το τι περιλαμβάνει η κάθε σάλτσα (χαμόγελο) , που είναι η τουαλέτα , ποιός είναι ο κωδικός του wi-fi (χαμόγελο) , πως λέγεται το εστιατόριο, γιατί δεν μπορούν να το βρούν στο pinterest (χαμόγελο) και φυσικά όλα αυτά να τα κάνει ταυτόχρονα με την δουλειά του, δηλαδή να σερβίρει, να κουβαλά ποτήρια, να μαζεύει τα τραπέζια και άλλα πολλά. Άρα έχουμε έναν άνθρωπο, όρθιο για τόσες ώρες, με μόνιμο το χαμόγελο της Τζοκόντας, χωρίς να είναι επηρεασμένος από τίποτα, να δέχεται πολλές πληροφορίες το κάθε λεπτό, τις οποίες πρέπει να τις βάλει στη σωστή προτεραιότητα και τις περισσότερες φορές να μην κάνει ούτε διάλειμμα. Και με αυτό το τεράστιο βάρος στις πλάτες όλων όσων περιέγραψα πιο πάνω, να προσφέρει την μέγιστη εμπειρία στους πελάτες του και να ικανοποιήσει την κάθε τους ανάγκη on time. (με χαμόγελο, μην ξεχνιόμαστε).

Στην περίπτωση που ας πούμε το μαγαζί που δουλεύει δε δέχεται πιστωτικές κάρτες (επίκαιρο) , πρέπει ο ίδιος να απολογηθεί ειλικρινά, κοιτάζοντας τον πελάτη μέσα στα μάτια, να εξηγήσει και να ηρεμήσει κάποιον που άργησε το φαγητό του να φτάσει στο τραπέζι, να ακούσει τα παράπονα ή και τις φωνές κάποιου εξαγριωμένου πελάτη, όσο άσχημα και αν του μιλήσει, και τρέχοντας να ενημερώσει τον υπεύθυνο που με την σειρά του θα κεράσει αυτόν  που σχεδόν τον είχε βρίσει. Άλλος ένας νόμος είναι πως ο σερβιτόρος πάντα φταίει για όλα! (Επίσης έχω μια πρόσφατη εμπειρία με τον αδερφό μου να ψήνεται στον πυρετό και στο νοσοκομείο να μην υπάρχει θερμόμετρο. Εγώ, ως «πελάτης» εκεί, βρέθηκα να τα ακούω από τη νοσοκόμα, από την οποία απαίτησα θερμόμετρο, λέγοντάς μου πως ήταν υπεύθυνη για 2 πτέρυγες, είχε 100 ασθενείς να φροντίσει και πως δεν ήταν μάγος να τα προλάβει όλα!)

Αν αυτό το μεταφέραμε στον χώρο ενος εστιατορίου, η έκβαση θα ήταν κάπως έτσι:«Η μπύρα μου έχει αργήσει 20 λεπτά, την ήθελα μαζί με το μπέργκερ μου. Είναι απαράδεκτο». Κι ο σερβιτόρος να απαντά «Είμαι μόνος μου στην βάρδια, δεν περιμέναμε τόσο κόσμο απόψε, κανένας συναδελφός μου δεν σήκωσε το τηλεφωνό του να έρθει στη βάρδια μιας και τρείς εβδομάδες είμαστε όλοι χωρίς ρεπό, έχω στο πάσο τέσσερα πιάτα, έχουν βγεί τα ποτά του τάδε τραπεζιού και τελείωσε το βαρέλι της μπύρας και πρέπει να πάω να το αλλάξω. Μακάρι να ήμουν χταπόδι να τα προλάβω όλα!»

Αν λοιπόν αντιδρούσε κάπως έτσι, όπως έκανε η νοσοκόμα της οποίας κανείς δεν της έκανε παρατήρηση, ο φίλος μας ο σερβιτόρος, το βράδυ μαζί με τα σκουπίδια που θα έπαιρνε για να πετάξει, θα μπορούσε στον κάδο να ρίξει και την ποδιά του μιας και θα τον είχαν απολύσει!

Γι’ αυτό, την επόμενη φορά που θα βρεθείς σε ένα μπάρ ή ένα εστιατόριο και κάτι δεν πάει όπως το θες, πάρε μια ανάσα και κοίτα λίγο αυτόν τον σούπερ – ήρωα που τρέχει δίπλα σου πανικόβλητος. Και παρόλα αυτά χαμογελά! Ρίξε του ένα χαμόγελο και εσύ. Το αξίζει νομίζω.

Λίνα Καλογερέα