Πιθανόν να έχεις προσπαθήσει πολλές φορές για να ακούσεις το «σ’ αγαπώ» από τον εαυτό σου και μάλιστα με διάφορους τρόπους, πιθανόν όμως τις περισσότερες από αυτές να μην έχεις νιώσει αυτή την αγάπη. Και κάπως έτσι αναρωτιέσαι πως γίνεται να νιώθεις την αγάπη από τους άλλους, αυτούς που ερωτεύεσαι ή αυτούς που άνευ όρων σε αγαπούν, ενώ ο ίδιος σου ο εαυτός δεν λέει να σου κάνει το ίδιο χατίρι.

«Κράτα μου το χέρι όταν δε θα μπορώ. Κράτα μου απλώς το χέρι, ακόμα κι όταν δε θα ξέρω ν’ αγαπάω τον εαυτό μου και μη μου τ’ αφήνεις, όχι γιατί δεν ξέρω να προχωράω μονάχος σ’ αυτήν τη ζωή, αλλά γιατί έτσι μόνο μπορώ να καταλάβω ότι μ’ αγαπάς».

Τις παραπάνω γραμμές τις διάβασα πρόσφατα σε ένα κείμενο ενός άνδρα που εκ βαθέων προσπαθούσε να κάνει την δίκη του κατάθεση ψυχής απέναντι στον εαυτό του και σε μερικούς ανθρώπους που ευχόταν να ταυτιστούν μαζί του. Ο ίδιος υπογραμμίζει πως η ζωή του του απέδειξε και έμπρακτος πως η αγάπη από τους άλλους δεν είναι δα και κάτι ακατόρθωτο τελικά. Η αγάπη όμως για τον εαυτό μας είναι μια αιώνια διαδικασία προσπάθειας.

Η απόφαση να προσπαθήσεις

Αν κάνουμε την ουσιαστική προσπάθεια να απογυμνώσουμε την αγάπη για τον εαυτό μας από τα επίθετα που της προσθέτουμε, από τους τρόπους έκφρασης και τρόπους ανταπόδοσης, η ουσία που θα μείνει, θα είναι μια απλή σταγόνα νοιαξίματος κι ένα «είμαι εδώ για εσένα στη δύσκολη απλά και μόνο για να το πούμε». Κι αν κάπως θέλουμε να ορίσουμε την αγάπη μας, μήπως η αφετηρία και η τελική στάση θα είναι πάντα τελικά ο εαυτός μας;

Για μένα, ναι

Όλοι οι δρόμοι στη δίκη μου περίπτωση, καταλήγω πως οδηγούν εκεί και μόνο εκεί. Ακούς συχνά να σου λένε «να βρεις το άλλο σου μισό», ενώ το σωστό θα ήταν να ψάχνεις για το άλλο σου ολόκληρο. Από πότε άραγε γίναμε μισοί; Από πότε το να είμαστε μισητοί απέναντι στον εαυτό μας θεωρήθηκε φυσιολογικό; Αυτά και ένα εκατομμύριο άλλα ερωτήματα δεν σου κρύβω πως στροβιλίζουν το μυαλό μου όλες εκείνες τις στιγμές που δεν με αγαπάω, που δυσκολεύομαι να με αγκαλιάσω αλλά και εκείνες τις ώρες που όλοι και όλα μοιάζουν να βρίσκονται εναντίον μου.

Ο μόνος μας εχθρός, ο εαυτός μας

Έτσι απλά και ουσιαστικά θα έπρεπε να αναγνωρίζουμε πως για να μας αγαπήσουν και να αγαπήσουμε, θα πρέπει πρώτα να συμφιλιωθούμε με τον εχθρό που βρίσκεται μέσα μας. Θα πρέπει και μια και δυο φορές να του ζητήσουμε τα ρέστα, να τον ρωτήσουμε τι του συμβαίνει, τι θέλει από εμάς και πάνω από όλα να μάθει να φεύγει. Να μάθει να φεύγει όλες εκείνες τις φορές που δεν του ζητήσαμε να μας επισκεφθεί.

Μας κουράζει πράγματι πολύ και μας φθείρει και η παραδοχή αυτού δεν ξορκίζει το κακό που συνυπάρχει με το καλό μέσα μας, ίσα-ίσα που το ενδυναμώνει και γι’ αυτό μένουμε όλο και περισσότερο μόνοι, ή σε λάθος σχέσεις, αναλώνοντας τον εαυτό μας σε συναναστροφές και σε ανθρώπους που δεν μας ταιριάζουν.

Αφήνοντας φυσικά τι άλλο; Την αγάπη στο περιθώριο. Την αληθινή αγάπη που μας αξίζει, που μας βελτιώνει και που μας κάνει ευτυχισμένους. Ότι πιο άδικο και ότι πιο λάθος. Θα το έχεις παρατηρήσει, σίγουρα σου έχει τύχει και είμαι βέβαιη πως έχεις υπάρξει και εσύ στη θέση του να ψάχνεις για λύσεις σε λάθος πρόσωπα και πράγματα.

Σ’ αγαπάς;

Μάθαμε να λέμε «Σαγαπώ» ακόμα κι όταν δεν το εννοούμε, μάθαμε να ζητάμε το σ’ αγαπώ ακόμα και όταν δεν το επιζητάμε, μάθαμε να σκορπάμε λέξεις στον αέρα δίχως να ξέρουμε πως να τις στηρίξουμε.

Ακούμε κατά καιρούς τόσα πολλά σ’ αγαπώ, διαβάζουμε λόγια αγάπης και μαθαίνουμε για σχέσεις και ανθρώπους που τα κατάφεραν στη ζωή τους και στην αγάπη και αναρωτιόμαστε πως θα το κάνουμε και εμείς, τι κρίμα όμως που αν δεν νιώθεις την αγάπη μέσα σου πρωτίστως για σένα και ύστερα για τους άλλους, τότε δεν θα μπορέσεις να διώξεις και τον πόνο που νιώθεις μακριά.

Και κάπως έτσι, νομίζω πως βρήκαμε την αιτία σχεδόν σε όλα μας τα προβλήματα, σειρά έχει τώρα να επικεντρωθούμε όμως και στη λύση.

Πάντα οι λύσεις μοιάζουν δύσκολες

Αντιστρόφως ανάλογα, όσο θα μικραίνει το πρόβλημα τόσο θα μεγαλώνει και η λύση και δεν μπορεί, θα το έχεις παρατηρήσει σίγουρα και αυτό. Θα έχεις παρατηρήσει πως όσο πληγώνεται η καρδιά, τόσο σκληραίνει και αντιδρά και το γιατρικό σίγουρα πηγάζει πάντα από μέσα μας.

Γιατί κάτι μας άγγιξε πολύ, κάπως αναγκαστήκαμε να νιώσουμε περισσότερο και κάποιες φορές στην άμεση βοήθεια ο εαυτός μας ήταν εκεί για να μας βοηθήσει να βρούμε την λύση, κι ας μην έχουμε καταφέρει ακόμα να τα λύσουμε όλα. Κι ας ψάχνουμε ακόμα για το κάτι καλύτερο και το κάτι περισσότερο. Κι ας γινόμαστε ορισμένες φορές άπληστοι. Άνθρωποι είμαστε και είναι και αυτό στη φύση μας.

Ο μεγαλύτερος έρωτας της ζωής σου είσαι εσύ

Και μετά οι άλλοι. Όσο κι αν δεν σου αρέσει, ακόμα κι αν δεν το πιστεύεις ή δυσκολεύεσαι. Γιατί όσα «σ’ αγαπώ» κι αν ακούσεις από τους άλλους και όσα χέρια κι αν σε αγγίξουν, κανένα δεν θα είναι ποτέ δίπλα σου αν δεν κρατάς πάντα σφιχτά εσύ το δικό σου.

Βοήθα λοιπόν τον εαυτό σου, σκότωσε τον εγωισμό ή την ηττοπάθεια που έχει βρει καταφύγιο μέσα σου και έλα να το πούμε μαζί όπως το έχει πει καλύτερα και ο Στέφανος Ξενάκης στο υπέροχο βιβλίο του, «Το δώρο»: Ζούμε σε έναν κόσμο, που πολύ εύκολα απορρίπτουμε ο ένας τον άλλον, αφού πρώτα έχουμε απορρίψει εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας».