Πόσες φορές άραγε θέλουμε να πούμε κάτι σε κάποιον αλλά λίγο πριν αρθρώσουμε την πρότασή μας, η γλώσσα μας μπερδεύεται και καταπίνουμε τις λέξεις; Είμαι σίγουρη πώς καθημερινά συμβαίνει σε όλους μας και παρόλο που λέμε δεν πειράζει, κατά βάθος μας ενοχλεί και μάλιστα πολύ. Δεν πρόκειται μόνο για ερωτικές εξομολογήσεις ή αυτά τα σ’αγαπώ που δεν είπαμε ποτέ σε σχέσεις μας. Αναφέρομαι σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που είναι δίπλα μας κάθε μέρα, μαλώνουμε μαζί τους, τα ξαναβρίσκουμε, διασκεδάζουμε, μιλάμε, τους λέμε το παράπονό μας και γενικά ζούμε μαζί τους τις στιγμές εκείνες που συνθέτουν το χάρτη της ζωής μας. Είναι οι γονείς, τα αδέρφια, οι συγγενείς, οι φίλοι, οι σύντροφοι, οι συμφοιτητές, οι συνάδελφοι και όσοι ο καθένας μας θεωρεί κομμάτι της καθημερινότητάς τους. Συνήθως δεν λέω αυτά που αισθάνομαι, δεν εξωτερικεύω αρκετά τα συναισθήματα και τις βαθιές σκέψεις μου και ίσως αυτός και να είναι ένας από τους λόγους που γράφω άρθρα. Όχι δεν είμαι κλειστός τύπος, το αντίθετο μάλιστα είμαι πολύ κοινωνική, όμως έχω κι εγώ αυτό τον κόμπο στο λαιμό όταν θέλω να πω σε κάποιον άλλο τι νιώθω. Λέω δεν πειράζει το ξέρει κι ας μην το ακούει. Και περνάνε οι μέρες, τα χρόνια και οι άνθρωποι φεύγουν και ξαφνικά νιώθουμε ένα κενό και κλαίμε μόνοι μας γιατί ποτέ δεν είπαμε αυτά που θέλαμε. Λίγο μακάβριο το άρθρο ναι το παραδέχομαι, αλλά  το ξέρουμε πως αυτή είναι η αλήθεια. Κανείς δεν είναι σίγουρος για τίποτα μέχρι να σε ακούσει να το λες. Δεν μπορώ να καταλάβω τι είναι αυτό που μας φοβίζει. Το γεγονός ότι θα δείξουμε ευάλωτοι εκείνη τη στιγμή; Μπορεί. Αξίζει όμως; Μάλλον όχι. Πόσες φορές η μαμά σου ξενύχτισε στο προσκεφάλι σου επειδή ήσουν άρρωστος; Πόσες φορές άνοιξε την αγκαλιά της όταν έκλαιγες; Πόσες φορές τσακώθηκες μαζί της και την μείωσες χωρίς καν να θυμάσαι το λόγο; Κα ο μπαμπάς σου δεν ήταν εκεί όταν ήθελες την γνώμη του για ένα σημαντικό θέμα; Δεν σε υποστήριζε πάντα; Δεν γινόταν κι αυτός μαζί σου παιδί όταν χαιρόσουν με κάτι; Τα αδέρφια σου που σφάζεσαι από το πρωί μέχρι το βράδυ και έχετε ομηρικούς καυγάδες για το τίποτα, δεν είναι τα ίδια άτομα που κάνεις βλακείες και μαζί τους κοροϊδεύεις τους γονείς σου ή τους εξομολογείσαι τα πάντα; Οι φίλοι σου που είναι τα αδέλφια που εσύ επέλεξες δεν είναι το καταφύγιο σου σε κάθε στεναχώρια και οι σύμμαχοί σου σε κάθε ευχάριστη στιγμή; Τους θεωρούμε δεδομένους και σίγουρους για αυτό και ποτέ και δεν λέμε τα συναισθήματά μας για εκείνους. Όμως μια μέρα ίσως και να είναι αργά για να το κάνουμε και τότε πια τίποτα δεν θα είναι δεδομένο και σίγουρο. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι αξίζουν και τους οφείλουμε ένα ευχαριστώ ή ένα σε αγαπώ γιατί χωρίς αντάλλαγμα ήταν και είναι πάντα δίπλα μας σε κάθε χαρά ή στεναχώρια. Επειδή λοιπόν κάποτε μπορεί να είναι αργά σήμερα κιόλας ξεμπερδέψτε τη γλώσσα σας και πείτε αυτό που αυτό που αισθάνεστε σε εκείνους που αγαπάτε και δώστε τους μια μεγάλη αγκαλιά. Για να κάνω τα λόγια μου πράξη και επειδή οι στιγμές είναι ταξιδιάρικα πουλιά που χάνονται και καθεμιά έχει αξία, λέω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους ήταν δίπλα μου, είναι και ελπίζω να είναι για πολύ ακόμη. Και πως θα καταλάβουν ποιοι είναι; Είναι οι πρώτοι που θα διαβάσουν το άρθρο μου και ένα χαμόγελο θα ζωγραφιστεί στα χείλη τους γιατί θα ξέρουν ότι εννοώ εκείνους και μέσα από τις λέξεις μου βλέπουν τους εαυτούς τους. Neopolis Team