«Ειρήνη! Ειρήνηηη…» Κάθομαι οκλαδόν στο πάτωμα και ακούω κάποιον να φωνάζει δυνατά το όνομά μου. Τινάζομαι γιατί θεωρώ πως σε λίγο ο κάποιος θα φωνάξει και «Βοήθεια!». Πέφτω έξω και συνεχίζει: «Ειρήνηηη, το ξέρω ότι είσαι μέσα!» Καταλαβαίνω πως είναι ο Μιχάλης, χαμογελάω και πηγαίνω προς το μπαλκόνι.

«Μιχάλη;» «Τα κατάφερα!» «Δεν ήταν και δύσκολο με τόση φωνή και αντάρα!» «Είσαι έτοιμη για μετακίνηση 6;»

Καταλαβαίνω ακριβώς τι εννοεί, κρυφοχαμογελάω, κοκκινίζουν τα μάγουλα μου, ευτυχώς δε μπορεί να το δει ως απέναντι και αυτή είναι μια πολύ θετική σκέψη ανάμεσα στις 60.000 που κάνω καθημερινά. Σας φαίνεται πολύ; Κι εσείς τόσες κάνετε από το πρωί που ξυπνάτε μέχρι το βράδυ που θα κοιμηθείτε. Πόσες από αυτές σας κάνουν χαρούμενους; Η αμέσως επόμενη που περνάει απ’ το μυαλό μου είναι η πιθανότητα να αρέσω κι εγώ στον Μιχάλη και με κάνει σίγουρα χαρούμενη.

«Δεν βγαίνω με αγνώστους.», του απαντάω κοφτά με την συνηθισμένη μου ξινίλα. «Με γείτονες;», μου λέει ανενόχλητος. «Ούτε με γείτονες, αλλά λέω να ξεκινήσω από σήμερα.»

Συμφωνούμε να βρεθούμε σε μισή ώρα στο πεζοδρόμιο και δεν ξέρω τι να πρωτοκάνω. Μπάνιο; Μπα, θα με πάρει χαμπάρι για τα καλά. Να φτιάξω τα μαλλιά μου; Θα χρειαστεί να κόψω τέσσερα δάχτυλα για να συνέλθουν. Να βάλω τζιν ή κολάν; Χριστέ μου, τι σκέφτομαι! Αυτές δεν είναι θετικές ή αρνητικές σκέψεις, αυτές είναι ηλίθιες, ανούσιες και τρώνε μεγάλο ποσοστό από τις 60.000 μου που πρέπει να τις φροντίσω μπας και καταφέρω να κάνω έστω και μια πράξη.

Υπάρχει πολύς κόσμος σε ολόκληρο τον κόσμο που θέλει, επιθυμεί, εύχεται να συναντήσει τους ανθρώπους του αυτή την στιγμή και δεν μπορεί. Οι άνθρωποί τους βρίσκονται σε πραγματική καραντίνα, αυτήν που σου λένε πως είσαι άρρωστος και οφείλεις να μείνεις 14 μέρες απομονωμένος για να μην κολλήσεις κάποιον. Θέλουν να τους πάρουν αγκαλιά, να τους πιάσουν το χέρι, να σταθούν πλάι του ή να περπατήσουν με δυο μέτρα απόσταση στο πεζοδρόμιο. Εύχονται να περάσει το κακό και να ξανασμίξουν. Περιμένουν και ανυπομονούν για την ένωση, δεν προβληματίζονται αν θα φορέσουν τζιν ή κολάν.

Φοράω φόρμες, γάντια, δένω έναν ψηλό κότσο στα μαλλιά μου και κατεβαίνω την σκάλα ανάλαφρη, σκέφτομαι πως τα Σάββατα ήταν πάντοτε η καλύτερη μέρα για ραντεβού. Θετικό το λες.