Ας ξεκινήσω με τα βασικά: Δεν έχω παιδιά. Έχω γκρινιάξει και εγώ με ένα post στα social media για παιδάκια που τσιρίζουν στις καφετέριες. Και ναι, είχε πολλά retweets. 

Τα παιδιά φωνάζουν. Είναι το σχέδιο τους τέτοιο. Στο σπίτι, στο σχολείο, στις καφετέριες, στα εστιατόρια, στην παραλία. Επίσης παίζουν φωναχτά στα πάρκα, στην εκκλησία, στα αεροπλάνα. Τα παιδιά κάνουν φασαρία για δεκάδες λόγους και ευκαιρίες όπως για φαγητό, για παιχνίδια, γιατί θέλουν να πάνε σπίτι, θέλουν κακά και τσίσα ή γιατί θέλουν να τραβήξουν την προσοχή. Τσιρίζουν με ενθουσιασμό γιατί χαίρονται το γρασίδι, τον ήλιο, το παιχνίδι, τα Cheerios τους, το γλυκό τους, τους φίλους τους.

Θα σου περιγράψω ένα καλοκαιρινό μεσημέρι: Περίπου μισή ώρα μακριά από το Λεωνίδιο υπάρχει μία παραλία που ονομάζεται Φωκιανό. Το νερό της θάλασσας είναι οινοπνευματί και πίσω σου είναι μόνο δάσος. Υπάρχουν δύο beach bars που δεν παίζουν μουσική χάρη της ησυχίας που έχει σαν μέρος. Η κινητή τηλεφωνία δεν πιάνει, δεν ακούγονται τηλέφωνα, ήχοι από ενημερώσεις και ομιλίες. Είναι τόσο ήσυχα που μπορεί να ακουστεί και η σελίδα του βιβλίου που αλλάζεις. Ένα μεσημέρι του Αυγούστου βρέθηκα εκεί μαζί με το δικό μου βιβλίο, μία ομπρέλα, μία πετσέτα και ένα κινητό χωρίς σήμα. Ευτυχία. Πιστεύω πως είναι το πιο ήσυχο μέρος που έχω βρεθεί -δεν υπολογίζω τα νεκροταφεία- αφού γύρω μου υπήρχαν κανονικά παρέες.

Στη μία ώρα που βρισκόμουν εκεί και λίγο πριν με πάρει ο ύπνος άκουσα ένα ουρλιαχτό “Είμαι επικίνδυνος! Έχω τη δύναμη να βγάζω φωτιά από τα χέρια μου”. Από έναν 5χρονο super ήρωα. Υπήρξε μία αναστάτωση επιπέδου 2. Άνθρωποι ανασηκώθηκαν από τις πετσέτες τους με τσαλακωμένα μάγουλα ρωτώντας τι έγινε, κυρίες κοίταξαν έντρομες για μερικά δευτερόλεπτα κάνοντας σούσουρο, μαμάδες ταράχτηκαν μήπως ξυπνήσουν τα μωρά και ένας κύριος έκανε ένα πολύ δυνατό σσσσσσσσσ κοιτώντας τον μπαμπά του παιδιού αποδοκιμαστικά. Ένα τσουνάμι φασαρίας ενηλίκων δηλαδή. Και γιατί; Επειδή ανάμεσα μας υπήρξε για μερικά λεπτά ένας μικρός, ενθουσιασμένος πιτσιρικάς. Μερικά λεπτά μετά ένα κοριτσάκι πάνω σε ένα φουσκωτό φλαμίνγκο τσίριξε ”’μέλισσααααα, μέλισσσαααα”. Ακολούθησε μία αναστάτωση επιπέδου 3 μιας και εδώ είχαμε να κάνουμε με πραγματικό πρόβλημα. Κι αφού η μέλισσα αποδείχτηκε κάποιο άλλο ζουζούνι, κάτι ακίνδυνο οι μεγάλοι έγιναν και πάλι διακριτικά έξαλλοι.

Μέσα σε τρεις ώρες η πιο ήσυχη παραλία που έχω βρεθεί ποτέ μετατράπηκε σε ένα πάρτυ παιδικών τσιρίδων, φωνών και ουρλιαχτών σε ελληνικά και αγγλικά ανακατεμένα. ¨Φέρε το φτυάριιιιιιι” και ”Βubbleeeeeeeee, look dad, Bubblessssss” γιατί κάποιος έπρεπε να κάνει την αρχή. Στην δική μας περίπτωση ο σουπερ ήρωας που έβγαζε φωτιές από τα δάχτυλα του έγινε ο επαναστάτης της ησυχίας, ενέπνευσε και παρέσυρε και τους υπόλοιπους καταπιεσμένους σούπερ ήρωες του καλοκαιριού.

Δεν έχω παιδιά αλλά έχω ανίψια. Και μου αρέσει πολύ περισσότερο όταν κάνουν φασαρία παρά όταν είναι αφοσιωμένα σε κάποια οθόνη. Τα παιδιά δεν είναι ήσυχα pets. Είναι παιδιά και κάθε φορά που δυσανασχετούμε γιατί έχουμε πονοκέφαλο/θέλουμε να διαβάσουμε το βιβλίο μας/θέλουμε να φάμε ήσυχα το pancake μας/είμαστε δυστυχισμένοι στην καθημερινότητα μας ας σκεφτούμε πως ήμασταν εμείς σαν παιδιά. Σε κάποιες περιπτώσεις πως θα ευχόμασταν να ήμασταν σαν παιδιά, γιατί κάποιοι δεν μεγάλωσαν ευτυχισμένοι και μετά ας μην κάνουμε αυτό το ιδιότροπο tweet.

Θα κλείσω με κάτι που μπορεί να σε αγγίξει περισσότερο. Έχεις δει την ταινία του Alfonso Cuarón “Τα παιδιά των Ανθρώπων”; Σ αυτή την δυστοπική ταινία λοιπόν ο κόσμος έχει αποφασίσει να προχωρήσει χωρίς εγκυμοσύνες, τοκετός και μωρά. Οι άνθρωποι αυτού του κόσμου διάλεξαν να ζήσουν χωρίς την πατρότητα και τη μητρότητα, απολαμβάνοντας μόνο της χαρές της τεχνολογίας και της ψυχαγωγίας. Ο νεαρότερος είναι 18 χρονών.

”Πολύ περίεργο, τι συμβαίνει σε έναν κόσμο χωρίς φωνές παιδιών” αναρωτιέται ένας χαρακτήρας της ταινίας. Έχει τόσο δίκιο. Ένας κόσμος χωρίς παιδικές φωνές κανονικά δεν θα έπρεπε να λέγεται κόσμος.

Τα παιδιά έχουν όλη τη ζωή μπροστά τους για να συνεισφέρουν στο ΑΕΠ της χώρας και να κάνουν ανούσιες πολιτικές συζητήσεις σε τραπέζια εστιατορίων. Για την ώρα όμως και όσο είναι παιδιά θα χρησιμοποιούν τις υπέροχες φωνές τους για να κάνουν θόρυβο, να τσιρίζουν, να παίζουν, να γκρινιάζουν. Ανεξάρτητα αν μερικές από αυτές τις φωνές εσένα και εμένα μας γεμίζουν αισιοδοξία ή μερικές φορές μας εκνευρίζουν.

Θα το ξεπεράσουμε.