Τις φετινές διακοπές δεν τις είχα οργανώσει. Ήταν απρογραμμάτιστες, ρευστές, χωρίς πλάνο. Έτσι, ενώ εσείς μετρούσατε ενθουσιασμένοι τις μέρες για να μπείτε στο πλοίο για τα Κουφονήσια εγώ μετρούσα βαριεστημένη τις μέρες για να μπω στο αυτοκίνητο να φτάσω σε ένα χωριό της Πελοποννήσου με σκοπό να μείνω για όσο περισσότερο θα μπορούσα.

Ήθελα να περάσω πολλές ώρες στη θάλασσα, να διαβάσω τα βιβλία που είχα πάρει μαζί μου, να λύσω τρεις τόμους με σκανδιναβικά σταυρόλεξα, να φάω σπιτικές μαρμελάδες για πρωινό και γεμιστά από τον κήπο. Και να σκεφτώ. Τη ζωή, τις σχέσεις, τους φίλους, τις δουλειές, τα σχέδια, τα οικονομικά, όλα. Τελικά έκανα όλα τα παραπάνω αλλά και κάτι επιπλέον που δεν είχα προγραμματίσει: να κάνω παρέα με τρία μικρά αγόρια. Τον Μάριο, τον Κωνσταντίνο και τον Παναγιώτη. Με διορθώνω: “..να ΜΕ κάνουν παρέα τρία μικρά αγόρια”. Βρίσκονταν στην αυλή μας όσο έκαναν διάλειμμα από τη δική τους βόλτα στη θάλασσα κι από το 2k19, στο Playstation. Έρχονταν και πίναμε μαζί πορτοκαλάδα με ή χωρίς ανθρακικό τα μεσημέρια ή τρώγαμε μαζί πεπόνι αργά το απόγευμα αφού πριν είχαμε βρέξει τη βεράντα με το λάστιχο να δροσίσει.

Ο Παναγιώτης

Πρώτα συνάντησα, τον πιο μικρό της παρέας, τον Παναγιώτη. Τη χρονιά που ξεκινάει θα πάει στην Τρίτη Δημοτικού, ξέρει με καμάρι να ξεχωρίσει τη σφίγγα από τη μέλισσα και του αρέσουν τα μακαρόνια με τον κιμά.

Από τον Παναγιωτάκη έμαθα πως το μεγάλο διάλειμμα είναι είκοσι λεπτά αλλά το μικρό είναι πραγματικά μικρό. Ε, λοιπόν ο Παναγιώτης μου έμαθε να μετράω τον χρόνο με έναν καινούργιο φανταστικό τρόπο. Για τον Παναγιώτη ο χρόνος μετράει σύμφωνα με το πόσα πουράκια σοκολάτας μπορεί να φάει κανείς.

«Το μικρό το διάλειμμα είναι τόσο μικρό που αν δεν θέλει κανείς άλλος να φάει από τα πουράκια σου, τότε δεν προλαβαίνεις να τα φας μόνος σου». Έμεινα να κοιτάζω εντυπωσιασμένη τον Παναγιώτη και να υπολογίζω τι θα απαντήσω την επόμενη φορά που θα με ρωτήσουν ”πόσο χρονών είσαι” με τα νέα δεδομένα μετρήσεων.

Ο Κωνσταντίνος

Το επόμενο πρωί η γειτόνισσα μας, η κυρία Ελένη, έστειλε με τον εγγονό της σπιτική μαρμελάδα βερίκοκο. Ένα ψηλό, μελαχρινό αγόρι ήρθε κρατώντας ένα βαζάκι με καρώ κόκκινο καπάκι με μαρμελάδα. Μου την έδωσε χαμογελαστός και ενώ με έβλεπε πρώτη φορά μου είπε πως βιάζεται γιατί παίζει αγώνα με τον αδερφό του αλλά πριν φύγει πρόλαβε να μου πει πως θα πάει Πέμπτη και πως θα έρθει να γνωριστούμε μία άλλη μέρα.

Το ίδιο κιόλας βράδυ καθόμουν με τον Κωνσταντίνο και τη μαμά του στη βεράντα και μιλήσαμε για τα επαγγελματικά όνειρα του Κωνσταντίνου. Το ψηλό αγόρι που θα πάει Πέμπτη μοιάζει σαν να πηγαίνει στη Δευτέρα Γυμνασίου, αγαπάει το μπάσκετ και μία μέρα θα παίξει στο ΝΒΑ. “Να το θυμάσαι” μου είπε. “Θα έχω ένα σπίτι στην Αμερική με δικό του γήπεδο μπάσκετ να παίζω όποτε θέλω.” Ο Γιάννης Αντεντοκούμπο είναι ο νέος Νίκος Γκάλης σκέφτηκα πολύ καθησυχαστικά πως δεν θα μείνει η επόμενη γενιά χωρίς αθλητικό όραμα.

Με τον Κωνσταντίνο κάτσαμε ένα απόγευμα στην αυλή, φάγαμε πεπόνι και μιλήσαμε για τους φίλους μας. Με ρώτησε εκείνος δηλαδή πόσους φίλους έχω.

“Περίμενε να μετρήσω. Θες τους πιο στενούς ή όλους;” τον ρώτησα. Ο Κωνσταντίνος, που μόλις είχε βάλει μία μεγαλύτερη -απ’ όσο μπορούσε το στόμα του να κουμαντάρει- φέτα από πεπόνι, με γεμάτο στόμα μου είπε ”Μη με μπερδεύεις, οι φίλοι είναι φίλοι. Τέλος”. Απάντησα βιαστικά ένα τυχαίο νούμερο, με την ελπίδα να μη με ρωτήσει τα ονόματά τους και το βράδυ έμεινα ξάγρυπνη να προσθαφαιρώ φίλους και γνωστούς. Μέχρι που με πήρε ο ύπνος ενώ μετρούσα με τα δάχτυλα.

“Πόσους φίλους έχεις τελικά;” με ρώτησα την επόμενη μέρα μόλις ξύπνησα και χαμογέλασα στη σκέψη πως τελικά έχω πολύ περισσότερους από το τυχαίο νούμερο που είπα στον μελλοντικό μπασκετμπολίστα, το προηγούμενο βράδυ.

Ο Μάριος

Μερικά πρωινά αργότερα κι ενώ έλυνα ένα σταυρόλεξο μην έχοντας ακόμα αποφασίσει αν θα πήγαινα στη θάλασσα το πρωί ή το απόγευμα στον κήπο μας βρέθηκε ο Μάριος, ο αδερφός του Κωνσταντίνου. Ένα έφηβο αγόρι, πολύ ευγενικό και ήρεμο ήρθε να πει ένα γεια στη παιδική φίλης της μαμάς του. Εγώ ήμουν αυτή. Ο Μάριος έχει αποφασίσει πως θα περιγράφει αγώνες μπάσκετ και παράλληλα θα είναι μάνατζερ του αδερφού του.

“Εσείς οι μεγάλοι τα έχετε πολύ μπερδεμένα” μου είπε ενώ είχαμε μία συζήτηση για την ενήλικη ζωή.

“Στην αρχή ξέρετε τι θέλετε από τη ζωή σας, μετά μία μέρα ξαφνικά μένετε στάσιμοι γιατί ξεχάσατε τι είχατε ονειρευτεί μικροί. Ενώ στην πραγματικότητα σημασία έχει να προχωράς, να μη βαλτώνεις. Και για να γίνει αυτό το μόνο που χρειάζεται είναι να συνεχίζεις να κινείσαι.”

Δεν ξέρω αν έχω ακούσει ποτέ ξανά κάτι αντίστοιχα απλό και τόσο αληθινό. Ο Μάριος μόλις είχε μοιραστεί μαζί μας το μυστικό της ζωής. Κι όπως απλά το σκέφτηκε, τόσο αυθόρμητα το ξεστόμισε και τόσο εύκολα αποφάσισε πως θέλει να πάει μία βόλτα να βρει κάποιους φίλους του.

Τα τρία αγόρια δεν έτυχε να βρεθούν ποτέ ταυτόχρονα στην αυλή ή στον κήπο μας. Αυτό σκέφτηκα το τελευταίο βράδυ των διακοπών μου. και αναστέναξα ανακουφισμένη. Δεν ξέρω πως θα μπορούσα να διαχειριστώ τρεις σοφούς την ίδια στιγμή, στην ίδια παρέα. Και στο ίδιο καλοκαίρι.