Δεν είναι οτι μισώ την δουλειά μου. Απλώς δεν έχω κάτι άλλο να μάθω, να προσφέρω και ξέρω οτι δεν υπάρχει πιθανότητα να εξελίξω τον εαυτό μου δουλεύοντας εκεί. Την κάνω απο ανάγκη, ίσως και απο συνήθεια.

Δεν είναι οτι βαριέμαι τους φίλους μου. Απλώς δεν τους προτείνω ποτέ πρώτη να βγούμε και δεν  με πειράζει να μην μιλήσουμε για μέρες. Τον προηγούμενο μήνα, μία από τις φίλες μου παντρευόταν σε άλλη πόλη απο αυτή που μένω. Έπρεπε να ταξιδέψω αυθημερόν και να γιορτάσω το γεγονός βιαστικά μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο. Σίγουρα αγαπώ τη φίλη μου. Όμως νιώθω ότι σπατάλησα το χρόνο μου και έχασα ένα σαββατοκύριακο.

Δεν είναι ότι δεν απολαμβάνω το μαγείρεμα. Λατρεύω το φαγητό. Όμως τις περισσότερες φορές που δεν έχω χρόνο για μαγείρεμα, που γυρνάω πτώμα από την δουλειά, που μου λείπει έστω και ένα συστατικό για την συνταγή που έχω στο μυαλό μου, καταλήγω να παραγγέλνω ένα μέτριο σουβλάκι απο το ψητοπωλείο της γειτονιάς παρά να σκεφτώ να δημιουργήσω στην κουζίνα.

Είναι οτι περνάμε τον περισσότερο χρόνο της ζωής μας κάνοντας μέτρια πράγματα, παίρνοντας μέτριες αποφάσεις και ακολουθώντας μέτριες συμβουλές. Συμβιβαζόμαστε για το οτιδήποτε. Για την σχέση μας, που μπορεί να αγαπάμε τον σύντροφό μας αλλά δεν έχουμε καμία όρεξη να ακούσουμε τα προβλήματα του. Για τις εξόδους μας, που μπορεί να πιούμε ένα καταπληκτικό κοκτέιλ και να χαζέψουμε ωραία αγόρια αλλά στη πραγματικότητα θέλουμε να λιώσουμε στον καναπέ με το Sex And The City σε επανάληψη για πολλοστή φορά. Για το στυλ μας, που ενώ παρακολουθούμε δεκάδες blogs κάθε μέρα και βγαίνουμε στα μαγαζιά για να επενδύσουμε σε ένα λευκό πουκάμισο και μια μπεζ καπαρτίνα, καταλήγουμε με ένα συνθετικό μπλουζάκι που απλώς ήταν σε προσφορά.

Συμβιβαζόμαστε κάθε μέρα γιατί μας λείπει ο ενθουσιασμός για την καθημερινότητα και για την ζωή, η εκτίμηση για τον εαυτό μας και τους στόχους μας. Ίσως γιατί φοβόμαστε να παραδεχτούμε στους φίλους μας ότι δεν μας αρέσουν τα ίδια πράγματα ή δεν θέλουμε να χωρίσουμε γιατί ποιος άλλος θα μας αντέξει τόσο καιρό. Στο τέλος περνάνε οι ώρες, οι μέρες και οι μήνες και στην ερώτηση «πως είσαι;» απαντάμε απλώς «καλά» χωρίς να έχουμε καμία όρεξη να μιλήσουμε για την καθημερινότητα μας. Προσπαθούμε να θυμηθούμε πότε ήταν η τελευταία φορά που φάγαμε εξαιρετικό γεύμα, που γυρίσαμε ξυπόλιτες σπίτι μετά από ξέφρενο ξενύχτι, που καρδιοχτυπήσαμε από έρωτα μετά από ένα αυθόρμητο ραντεβού.

Διάβασε ακόμα: Σταματα με την μηχανικη απαντηση ‘’καλα’’

Έχουμε κατά μέσο όρο εβδομήντα χρόνια ζωής. ΔΕΝ είναι δυνατόν να τα ζήσουμε με απάθεια και απωθημένα. ΔΕΝ είναι δυνατόν να μην χαιρόμαστε την κάθε μέρα σαν να είναι η πρώτη μέρα που αντικρίζουμε το φως του ήλιου. ΔΕΝ είναι δυνατόν να αφήνουμε τον χρόνο να κυλάει, κάνοντας πράγματα που δεν μας γοητεύουν. Ας λέμε που και που όχι σε όσα δεν μας ενθουσιάζουν.

Σταμάτησα να βγαίνω όταν δεν θέλω επειδή βγαίνει όλη η παρέα.

Άρχισα να ψάχνω για δουλειές που μου αρέσουν και όχι που μου καλύπτουν μόνο την ανάγκη για επιβίωση.

Ψάχνω συνταγές και ιδέες για να δελεάσω το στομάχι μου και πέταξα όλα τα φυλλάδια των ντελίβερι.

Ίσως είναι δύσκολο να κάνεις πάντα αυτά που σου αρέσουν σε σένα ενώ ζεις χωρίς πολύ χρόνο ή χρήματα. Σίγουρα όμως είναι πιο διασκεδαστικό έστω να το δοκιμάσεις. Στο τέλος της μέρας πέφτεις στο κρεβάτι και σκας χαμόγελο που δεν υπέκυψες στον συμβιβασμό και έκανες κάτι μοναδικό. Ήταν μια υπέροχη μέρα και η αυριανή θα είναι ακόμη καλύτερη.