Κοιμήθηκα με αυτόν τον στίχο να παίζει στο μυαλό μου. Ίσως γιατί το τελευταίο πράγμα που έκανα πριν κοιμηθώ ήταν να δακρύσω, από τα γέλια. Και να παραπονεθώ ότι πονάει η κοιλιά μου. Τι περίεργο, όχι απο το άγχος, από τα γέλια πάλι. Και ξύπνησα έχοντας ακόμα τον στίχο στο μυαλό μου.
Αυτές οι μέρες είναι πολύ παράξενες
Είναι γεμάτες φόβο, αγωνία και άγχος. Είναι γεμάτες χέρια που μένουν έτσι κρεμασμένα στο πλάι και δεν αγκαλιάζουν σφιχτά αυτόν που συναντάς η αποχαιρετάς. Είναι γεμάτες χαμόγελα, μισοκρυμμένα. Είναι γεμάτες από όλα τα πράγματα που απαριθμείς όταν σκέφτεσαι τι σου λείπει όλη αυτήν την περίοδο που διανύουμε. Και είναι πολλά. Είναι άνθρωποι, καταστάσεις, στιγμές, συναισθήματα. Είναι το ‘’απο κοντά’’. Είναι το να μην σκέφτεσαι εφτά φορές πριν αγγίξεις κάτι. Να μην ακούς 24ώρες το 24ωρο γκρίνια. Είναι μέρες που καθημερινά δοκιμάζεται η αντοχή και η υπομονή σου. Που όλα πάνε στραβά και τίποτα δεν προχωράει. Χτυπάει και εσένα το τηλέφωνό σου και τρομάζεις οτι θα ακούσεις κάτι δυσάρεστο; Παράξενες και δύσκολες μέρες.
Αυτές οι μέρες είναι θαυμάσιες
Είναι θαυμάσιες εάν είσαι υγιής, ακόμα. Εάν ξυπνάς και έχεις μια δουλειά. Και ας είναι αυτή η δουλειά που σου δυσκολεύει πιο πολύ απο όλα την ζωή σου. Εάν μέσα σε όλες τις δυσάρεστες κλήσεις έχεις και κάποιες απο τα αγαπήμενα σου πρόσωπα. Εάν μέσα σε όλη την ασχήμια καταφέρνεις ακόμα να ονειρεύεσαι και να κάνεις σχέδια. Εάν υπάρχουν άνθρωποι γύρω σου να ακούνε την ατέλειωτη γκρίνια σου. Να σε κάνουν να δακρύζεις από τα γέλια, να σου θυμίζουν τι πραγματικά έχει σημασία.
