Κάποια στιγμή στη ζωή μας (ίσως και περισσότερες) μπορεί και να βρεθήκαμε μέσα σε μια ερωτική σχέση η οποία δεν είχε συνώνυμη τη λέξη ευτυχία. Και όμως για διάφορους λόγους αυτό που επιλέξαμε ήταν να επιμείνουμε. Γιατί όμως αφού θα μπορούσαμε με τον πιο ανώδυνο τρόπο να χωρίσουμε; Μια νέα έρευνα έρχεται να προσθέσει μια παραπάνω εξήγηση και ίσως να σου χρειαστεί.

Ενστικτωδώς πιθανόν οι περισσότεροι να υποστηρίζαμε πως μια σχέση με τα θετικά της και τα αρνητικά της οφείλει να συνεχίσει να πορεύεται όπου και αν τελικά καταφέρει να καταλήξει. Μάλιστα, ο φόβος για την επιστροφή στην άγνωστη single ζωή μερικές φορές είναι τόσο μεγάλος που η μόνη δυνατή επιλογή μοιάζει να είναι η παραμονή μας σε μια δυστυχισμένη σχέση. Υπάρχουν βέβαια και εκείνοι οι άνθρωποι οι οποίοι λόγο κάποιων δυσάρεστων βιωμάτων του παρελθόντος αλλά και εξαιτίας της χαμηλής τους αυτοπεποίθησης, στη σκέψη του χωρισμού αισθάνονται μοναξιά, απόγνωση καθώς και ελάχιστη έως μηδαμινή σιγουριά στο να καταφέρουν να υπάρξουν σε μια πιο υγιή σχέση.

Η απάντηση στο βασικό μας ερώτημα βρίσκεται κάπου αλλού.

Η έρευνα

Η Samantha Joel, ερευνήτρια η οποία συνεργάζεται με το Πανεπιστήμιο της Utah, όπως και με το Western University, δημοσίευσε στο Journal of Personality and Social Psychology, αναφέροντας χαρακτηριστικά το εξής: Η απόφαση ενός ατόμου να παραμείνει σε μια σχέση η οποία δεν καλύπτει τις προσωπικές ανάγκες, εδράζεται σε μια μορφή αλτρουισμού, πέραν της ανασφάλειας και του εγωκεντρισμού.

Η παρούσα έρευνα υποδηλώνει με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο πως τελικά ένας σημαντικός λόγος για τον οποίο παραμένουμε σε μια δυστυχισμένη σχέση είναι αλτρουιστικός. Όπως υπογραμμίζει η Joel, «Όταν οι άνθρωποι συνειδητοποιούν ότι ο/η σύντροφος τους υπήρξε μέσα στη σχέση ιδιαίτερα αφοσιωμένος, οι πιθανότητες για έναν ενδεχόμενο χωρισμό ολοένα και λιγοστεύουν.»

Μάλιστα, παρατηρείται πως αυτό ισχύει ακόμη και για εκείνα τα άτομα τα οποία μέσα στη σχέση τους δεν έχουν υπάρξει ιδιαίτερα αφοσιωμένα. Ασχέτως λοιπόν της προσωπικής μας δυσαρέσκειας, αυτό που συνήθως υπερνικά έναν χωρισμό είναι ο φόβος του να μην πληγώσουμε εκείνον/η που μας νοιάστηκε κατά τη διάρκεια της σχέσης μας. Ανεξάρτητα κιόλας από το εάν εμείς θα πληγωθούμε ή πληγωθήκαμε πολύ έως τώρα μέσα από όλο αυτό.

«Αυτοθυσία» ή επιλογή;

Η Joel υποστηρίζει πως όταν ο/η σύντροφος μας είναι αφοσιωμένος στη σχέση μας, ακόμη και αν εμείς δεν νιώθουμε ακριβώς το ίδιο, τότε οι ελπίδες πως το μέλλον θα καταφέρει να γίνει καλύτερο και για τους δυο, συνεχίζουν να υπάρχουν, αψηφώντας με αυτόν τον τρόπο τα προβλήματα τα οποία υφίστανται στο παρόν.

Ένας δυσαρεστημένος σύντροφος θα προσπαθήσει να δώσει μια δεύτερη ευκαιρία μόνο στη περίπτωση εκείνη όπου θα καταφέρει να αντιληφθεί πως υπάρχει ακόμα ελπίδα. Ελπίδα για επιστροφή στον χαμένο έρωτα, την αγάπη και κατ’επέκταση στα υπέροχα συναισθήματα της λεγόμενης αρχής. Φυσικά αυτή η ελπίδα συνήθως βασίζεται στον αέρα και στην αντίληψη πως το άτομο είναι «ικανό να αλλάξει τα πάντα». Και αναρωτιέμαι, άραγε ο έρωτας επιστρέφει; Άραγε αλλάζουν όλα εάν πραγματικά το θέλουμε;

Θα προτιμήσω να απαντήσω μέσα από τα λόγια της Joel και τα συμπεράσματα δικά σου: «Υπάρχουν πολλές πιθανότητες μια σχέση να βελτιωθεί. Αυτό συνεπάγεται πως αξίζει να δίνουμε και δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες. Ωστόσο, δεν παύει συνήθως να συμβαίνει το αντίθετο. Και αυτό γιατί όταν τα προβλήματα και οι αντιπαραθέσεις τείνουν να αυξάνονται, άλλο τόσο και η ζωή όπως και η κοινή πορεία ενός ζευγαριού θα έχει την τάση να επιδεινώνεται με τον καιρό.»