True crime, υποθέσεις που προβλημάτισαν, που μας έκαναν να σκεφτούμε «γιατί συμβαίνουν όλα αυτά;», ιστορίες που όλοι θυμόμαστε, ιστορίες που κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει.

Όλα αυτά εξιχνιάζει, συζητάει και διηγείται ο μόλις 23 χρονών Μενέλαος Γεωργίου στη δική του σειρά podcast «Γεγονότα που Συγκλόνισαν». Μια σειρά που δικαίως βρίσκεται στις top προτιμήσεις των Ελλήνων ακροατών, καθώς ο Μενέλαος βουτάει στις υποθέσεις ολοκληρωτικά και δίχως φόβο.

Για τον podcaster Μενέλαο Γεωργίου, η «αρχή» έγινε τον Ιούνιο του 2008, στην ηλικία των 7 ετών, ενώ σήμερα δίνει το «τέλος» που όλοι ψάχνουν σε γεγονότα … που συγκλόνισαν.

Είσαι «το παιδί από το podcast», αλλά τι άλλο σε χαρακτηρίζει;

Είμαι απολύτως συμφιλιωμένος με αυτή την «ταμπέλα» και θεωρώ ότι στην εποχή μας, λίγο-πολύ όλοι οι άνθρωποι φέρουμε μια ταμπέλα. Για όσους με γνωρίζουν θεωρώ ότι μπορούν να διακρίνουν την προσωπικότητα μου σε όλο της το φάσμα. Όσο εργαζόμουν ως μοντέλο βέβαια, η ταμπέλα του «μοντέλου» με ενοχλούσε αρκετά και για αυτό προσπαθούσα να τους πείσω ότι είμαι κάτι πολύ περισσότερο.

Τώρα, όταν κάποιος τύχει να με αναγνωρίσει, και έπειτα με ρωτήσει εάν είμαι το «παιδί από το Podcast» θα χαρώ πολύ, γιατί σημαίνει ότι η δουλειά μου έχει απήχηση. Αυτό που μου αρέσει ακόμα περισσότερο είναι ότι για τους ακροατές μου είμαι πλέον ο Μενέλαος και αυτό με συγκινεί. Γενικότερα, θεωρώ ότι όπως και εγώ, έτσι και όλοι οι άνθρωποι, είμαστε πολυσχιδείς χαρακτήρες, και ως εκ τούτου, ψάχνουμε όλοι τον τρόπο να αποδείξουμε ότι είμαστε κάτι πολύ περισσότερο από μια «ταμπέλα».

Θυμάσαι την πρώτη φορά που άκουσες ή παρακολούθησες μέσω των media μια ιστορία … που σε συγκλόνισε;

Ναι και δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό το συναίσθημα. Θυμάμαι το καλοκαίρι του 2008, τον Ιούνιο συγκεκριμένα, να βρίσκομαι στο σαλόνι του σπιτιού μου, και να παρακολουθώ ένα έκτακτο μεσημβρινό δελτίο ειδήσεων. Τότε ήμουν 7 ετών, οπότε σπανία μου δημιουργούσε ενδιαφέρον να παρακολουθήσω ένα δελτίο. Και όμως θυμάμαι τότε να βλέπω τις φωτογραφίες ενός όμορφου άντρα, με γκρίζα μαλλιά και βλοσυρό βλέμμα να παρελαύνουν από την οθόνη της τηλεόρασης.

Δεν κατάλαβα γιατί, μέχρι που άκουσα την κεντρική παρουσιάστρια να μιλάει για τη «σφαγή» του λαοφιλούς ηθοποιού. Θυμάμαι ότι πάγωσα. Άφησα ό,τι έκανα και έκατσα στον καναπέ να ακούσω τι έγινε. Απορροφούσα τις πληροφορίες σαν σφουγγάρι, θυμάμαι τότε να θέλω να μάθω τα πάντα. Λίγο αργότερα ήρθε η μητέρα μου και άλλαξε κανάλι απαγορεύοντάς μου να παρακολουθήσω περισσότερο. Δεκατέσσερα χρόνια μετά μέσω του Podcast μίλησα με τον ιατροδικαστή Φίλιππο Κουτσαύτη και τον δικηγόρο του δολοφονηθέντα, Αλέξη Στεφανάκη, οι οποίοι με βοήθησαν να συντάξω και να ηχογραφήσω το επεισόδιο που αφορούσε σε αυτή τη σφαγή.

Ο δολοφονημένος δεν ήταν άλλος από τον ηθοποιό Νίκο Σεργιανόπουλο, που δολοφονήθηκε στο σπίτι του στο Παγκράτι, τον Ιούνιο του 2008. Σ’ αυτό το επεισόδιο συμμετείχε και η Ναταλία Γερμανού η οποία με βοήθησε να μεταφέρω τη φρενίτιδα που επικρατούσε στα μέσα μαζικής ενημέρωσης γύρω από αυτό το στυγερό έγκλημα.

Η έρευνα και το έγκλημα είναι κάτι με το οποίο πάντα ήθελες να ασχοληθείς και να κυνηγήσεις;

Νομίζω πως πάρα το γεγονός ότι οι σπουδές μου αφορούν στις πολιτικές επιστήμες, το marketing και την επικοινωνία, στην έρευνα βρισκω τον εαυτό μου.

Μαθαίνω τόσα πράγματα που είμαι χαρούμενος που ασχολήθηκα με αυτό. Είμαι πραγματικά τυχερός που βρήκα τόσο κόσμο στην πορεία να με ακολουθήσει σε αυτό. Ιατροδικαστές, δικηγόροι, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, παρουσιαστές, αυτόπτες μάρτυρες και άπλοι πολίτες καθημερινά «κάθονται» μπροστά από ένα μικρόφωνο και μου εμπιστεύονται τα βιώματα τους. Μου αρέσει πολύ να ερευνώ ακόμα και για εγκλήματα που έγιναν και πριν 60 ολόκληρα χρόνια. Η αναζήτηση της αλήθειας μου δίνει ζωή.

Το True Crime είναι κάτι σκοτεινό, πως αποφάσισες μέσω των podcast «Γεγονότα που συγκλόνισαν» να ρίξεις φως;

Πολύ ωραία ερώτηση. Θα σου πω ότι έχω περάσει ένα μεγάλο μέρος της -ως τώρα – ζωής μου ως ακροατής, ως αποδέκτης της εκάστοτε πληροφορίας, και αυτό από ένα σημείο και μετά δεν μου αρκούσε. Ένιωθα ότι δεν ακούω αυτά που θέλω, και ότι η πληροφορία μεταφέρεται μονοδιάστατα με μοναδικό γνώμονα την τηλεθέαση ή το πόσο εμπορικό ήταν το εκάστοτε γεγονός/ έγκλημα.

Έτσι αποφάσισα – στα πλαίσια της εκπομπής- να αναζητήσω τους πρωταγωνιστές και να τους εντάξω στην εκπομπή μου.

Ποια είναι η διαδικασία που ακολουθείς για να δημιουργήσεις ένα επεισόδιο;

Είναι αρκετά πολύπλευρη. Πρώτα αναζητώ την πληροφορία όπως αυτή προκύπτει από τη βιβλιογραφία. Εφημερίδες, εκπομπές , βιβλία, συνεντεύξεις και ό,τι άλλο έχει καταγραφεί. Μετά, αναζητώ τους πρωταγωνιστές. Ποιοι έζησαν το γεγονός που θα πραγματευτώ και ως εκ τούτου, θα είναι οι καλύτεροι μάρτυρες;

Μετά αναζητώ ειδικούς που μπορούν να σχολιάσουν το γεγονός. Έρχομαι σε επαφή μαζί τους, προσπαθώ να τους εξηγήσω τι θέλω και εάν συμφωνήσουμε στη συμμετοχή τους, κανονίζουμε ηχογράφηση. Μετά γραφώ το σενάριο, κάνω τις ηχογραφήσεις, με τους καλεσμένους, τις απομαγνητοφωνώ και τις εντάσσω στο σενάριο. Μετά πηγαίνω στα Grey Studios Athens που έχω αναθέσει την εκτέλεση παραγωγής, και μετά από 6 ώρες περίπου ηχογράφησης και μίξης, παίρνω το πρώτο draft του επεισοδίου, και την επόμενη μέρα έχω το τελικό επεισόδιο. Και όλα αυτά μέσα σε 6 μέρες.

Από την αρχική ιδέα έως τη δημοσίευση ενός επεισοδίου, τι εμπειρίες κερδίζεις;

Πάρα πολλές. Νιώθω τόσο τυχερός γιατί μέσω αυτής εκπομπής μαθαίνω πάρα πολλά. Φερ’ ειπείν για τη διλογία που έκανα για τους δίδυμους πύργους , έμαθα πάρα πολλά. Από όλα τα ιστορικά γεγονότα που αφορούν στη σύσταση και τη δημιουργία της Αλ Κάιντα μέχρι την ιστορική πορεία της θητείας του J.W. Bush μέχρι τον οικονομικό αντίκτυπο στην παγκόσμια και αμερικανική οικονομία και πολλά αλλά που οποίος θέλει να μάθει, μπορεί να ανατρέξει στα συγκεκριμένα επεισόδια. Μαθαίνω ιατρικούς ορούς από τους ιατροδικαστές, νομικούς όρους από τους δικηγόρους και πραγματικά πάρα πολλά πράγματα απ’ όλους τους ανθρώπους που συνεργάζομαι.

Ποιο είναι το πιο έντονο συναίσθημα που έχεις βιώσει κατά τη διάρκεια μιας έρευνας;

Πόνος. Θλίψη. Θυμός. Κυρίως μέσα από την τριλογία που έκανα για τη φονική πυρκαγιά στο Μάτι ήμουν ένα μήνα περίπου βεβαρυμμένος ψυχολογικά.

Ήταν το πιο δύσκολο πράγμα που έχω κάνει ποτέ. Έναν μήνα ολόκληρο έκλαιγα με λυγμούς, και κυρίως γινόμουν ράκος μετά τις συνεντεύξεις. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη συνέντευξη που μου έδωσε μια εγκαυματίας, η Ιωάννα, που είδε τη μητέρα της να καίγεται ζωντανή μπροστά της. Και η Ιωάννα δεν μπόρεσε να κάνει τίποτα. Τίποτα [.] Όση ώρα μου μιλούσε, δαγκωνόμουν. Δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι όταν τέλειωσε η συνέντευξη πήγα στο αυτοκίνητο και πλάνταξα στο κλάμα. Σκεφτόμουν τη δική μου μητέρα που είναι ό,τι πολυτιμότερο έχω, και με εξόντωνε αυτό. Από εκεί και πέρα το έγκλημα στο Μάτι -γιατί έγκλημα είναι και μάλιστα μεγάλο- έγινε και δικός μου πόνος.

Γιατί στο Μάτι χάσαμε 102 αδέρφια μας, μαμάδες μας, μπαμπάδες μας, γιαγιάδες μας, παιδία μας… ΌΛΑ. Δεν θα ξεχάσω ποτέ επίσης τώρα που πήγα στην πρώτη δικάσιμο για το Μάτι, που γνώρισα μια κυρία η οποία έχασε τον γιο της εκείνη τη μαύρη μέρα, και φορούσε στον λαιμό της μια καδένα με το όνομα του γιου της. Συστηθήκαμε, την κοίταξα, και ήθελα να την πάρω αγκαλιά και να λυθώ στο κλάμα.

Ξέρεις γιατί; Γιατί από καθαρή τύχη δεν απανθρακώθηκα εγώ, γιατί αυτή η γυναίκα που φορούσε την καδένα θα μπορούσε να είναι η μάνα μου, γιατί το Μάτι είναι η τρανή απόδειξη ότι κάνεις μας δεν είναι ασφαλής, και είμαστε πολύ τυχεροί που στις 23 Ιουλίου του 2018, η πύρινη λαίλαπα δεν επέλεξε τη δικιά μας οικογένεια, το δικό μας σπίτι να ξεσπάσει την οργή της. Μέχρι να αποδοθεί δικαιοσύνη, πρέπει όλοι μας να κλαίμε γιατί οι ψυχές των 102 αυτών ανθρώπων δεν θα ησυχάσουν ποτέ.

Ποιο επεισόδιο πιστεύεις ότι είχε τη μεγαλύτερη απήχηση στο κοινό σου;

Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους. Η υπόθεση της Δήμητρας Βούλγαρη έχει τη μεγαλύτερη απήχηση αν και είναι παλιά υπόθεση στην οποία δεν έκανα εκτεταμένη ερευνά όπως έκανα σε άλλες. Αμέσως μετά έρχεται η τερατώδης υπόθεση Δουρή και μετά η υπόθεση των σατανιστών της Παλλήνης.

Ποια υπόθεση ονειρεύεσαι να κατακτήσεις;

Ονειρεύομαι να κάνω ένα επετειακό επεισόδιο με την Αγγελική Νικολούλη, στο οποίο θα αναμοχλεύσουμε τις υποθέσεις – σταθμό που ανέδειξε στην καριέρα της, που μετράει πάνω από 30 χρόνια. Αυτό είναι το όνειρό μου.

Πως θέλεις να εξελιχθεί το «Γεγονότα που συγκλόνισαν» μέσα στα επόμενα χρόνια;

Το όνειρο μου είναι οι παραγωγές. Θα ήθελα να κάνω την εκπομπή «Γεγονότα που συγκλόνισαν» τηλεοπτικό προϊόν, και να παντρέψω τον ήχο με την εικόνα.

Αυτό είναι το όνειρο μου, και το λέω με πλήρη επίγνωση της δυσκολίας που ενέχει ένα τέτοιο εγχείρημα. Μακάρι κάποια στιγμή να υπάρξει χώρος και για άτομα σαν εμάς στην τηλεόραση.

Στο εξωτερικό τα podcasts είναι No1. Πιστεύεις ότι έχουν μέλλον και στην Ελλάδα;

Ναι. Με μεγάλη χαρά και τιμή, νιώθω ότι πολλοί πριν από μένα, ανέδειξαν και συνεχίζουν να αναδεικνύουν τα podcast, και μέσω της εκπομπής μου, νιώθω ότι και εγώ κάνω το ίδιο. Υπάρχουν τόσοι ανεξάρτητοι δημιουργοί στον χώρο αυτό, που όπως και εγώ δεν πληρωνόμαστε, και αξιοποιούμε το χόμπι μας, ώστε να αναδείξουμε το ελληνικό podcasting. Για να μην αναφερθώ στο ότι στο εξωτερικό τα podcasts ως μέσο διαφήμισης αγγίζουν τα 2 δισεκατομμύρια δολάρια – ετήσιο τζίρο.

Μπορείς να σκεφτείς έναν κόσμο με γεγονότα που θα συγκλόνιζαν μόνο με θετικό πρόσημο; Αν ναι… πως είναι αυτός ο κόσμος;

Αυτός είναι ένας κόσμος ουτοπικός. Δυστυχώς με τόσα γεγονότα να συγκλονίζουν καταρχάς με αρνητικό πρόσημο, το να μπορέσω να σου αναφέρω το αντίθετο θα ήταν οριακά -ας μου επιτραπεί η έκφραση- βλακώδες.

Θα ήθελα όμως, επειδή είμαι ονειροπόλος, να φαντάζομαι έναν κόσμο όπου οι άντρες θα σέβονται τις γυναίκες, και το ανάποδο, έναν κόσμο που οι γυναίκες δεν δολοφονούνται επειδή είναι γυναίκες, οι gay δεν λιντσάρονται επειδή είναι διαφορετικοί, και όλοι μας υπάρχουμε χωρίς να φοβόμαστε να είμαστε ο εαυτός μας. Για να μην μιλήσω για το πολιτικό στερέωμα…

#RuleBreakers … τι θα σ΄ έκανε να σπάσεις τους κανόνες του σήμερα;

Θα ήθελα να το απαντήσει κάποιος άλλος αυτό για μένα, γιατί θεωρώ ότι ίσως χαρακτηριστώ ως “επηρμένος”.

Μολαταύτα, θεωρώ ότι κάνω μια -τουλάχιστον- αξιοπρεπή δουλειά στην ανάδειξη κάποιων γεγονότων που έχουν καταγραφεί λανθασμένα στο υποσυνείδητο του κόσμου. Προσπαθώ να αποδείξω ότι ακόμα και ένα «παιδί» σαν εμένα, ετών 23, μπορεί να μιλήσει για εγκλήματα και γεγονότα που συνέβησαν πριν καν γεννηθεί. Και προσπαθώ να αποδείξω ότι μπορώ να το κάνω, και καλά μάλιστα. Γιατί εάν αυτό δεν είναι Rule Breaker τότε τι είναι;